รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 722

เยี่ยวานวานนั่งแท็กซี่กลับบ้านไปพร้อมกับลมพัดยามเย็น จิตใจของเธอรู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อยและเธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่

มันคงเป็นเรื่องจริงสินะที่เจียนจือเพ่ยบอกว่าเขาไม่ได้ชอบเธอ

เธอคิด

และในตอนนี้เองโทรศัพท์มือถือของเยี่ยวานวานก็มีข้อความดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาเปิดดูและคำด่าโกรธๆ ก็ปรากฏขึ้น

"ยัยอัปลักษณ์"

และทันใดนั้นเยี่ยวานวานก็ขยับริมฝีปากสีแดงของเธอเล็กน้อย หึเจียนจือเพ่ยส่งข้อความมาว่าเธอ!

"คุณเจียน ระวังภาพลักษณ์อันสูงส่งของคุณด้วย" เยี่ยวานวานตอบกลับ

“เธอมันคนใจร้าย” เจียนจือเพ่ยส่งข้อความมาอีก

"คุณพูดถูก ฉันเป็นคนใจร้าย คุณเจียนคุณมองฉันออกหมดแล้ว ต่อไปอย่ามาคบกับคนอย่างฉันอีก" เยี่ยวานวานยอมแพ้กับตัวเองและก็ไม่อยากรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองอีก

“คนที่ชอบเธอถือว่าเป็นคนโง่งั้นเหรอ” เจียนจือเพ่ยถามเธอ

ในขณะนี้ เฉียวเสวี่ยเม่ยก็กำลังนั่งรถกลับไปที่วิลล่า เธอมองดูทิวทัศน์ข้างนอกหน้าต่าง ขณะที่ชายข้างเธอกำลังจ้องที่โทรศัพท์มือถือและส่งข้อความ มุมปากของเขายกขึ้นเป็นระยะๆ นิ้วเรียวยาวเยียดเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ถนัดพิมพ์ข้อความ

เฉียวเสวี่ยเม่ยหันไปและสังเกตเห็นว่ามุมปากของเขายกขึ้น เธอเลยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น "พี่เจียนพี่ส่งข้อความถึงใครอ่ะ"

"เพื่อน" เจียนจือเพ่ยตอบสั้นๆ

เฉียวเสวี่ยเม่ยสังเกตเห็นความสุขบนใบหน้าของเขาราวกับว่าการคุยกับเพื่อนคนนี้ทำให้เขามีความสุขมาก

“เพื่อนคนไหนคะ” เธอถามอีกครั้ง

"เธอไม่รู้จักเขา" หลังจากเจียนจือเพ่ยพูดจบเหมือนเขาจะเห็นบางสิ่งที่น่าสนใจอีกครั้งแล้วมุมปากของเขาก็ยกขึ้น

ข้อความของเยี่ยวานวาน "วันนี้ฉันพูดอะไรผิดไป ช่วยยกโทษให้ฉันด้วย"

เยี่ยวานวานที่อยู่บนรถแท็กซี่ในตอนนี้ ไม่ว่าพระอาทิตย์ตกนอกหน้าต่างจะสวยงามเพียงใด เธอก็ไม่สนใจที่จะมองไปที่มัน แต่เธอกลับถูกดึงดูดให้รอข้อความที่ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า