รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 840

“ พวกคุณไม่ใช่คนของบริษัทรักษาความปลอดภัย?” อันฉีถอยหลังไปหนึ่งก้าว เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้น นี่เธอไปหาเรื่องใครกันแน่?

คิ้วของเนี่ยเหยียนเฟิงขมวดขึ้นเล็กน้อย “กลับไปค่อยพูด คุณใส่เสื้อก่อนเถอะ”

อันฉีกัดริมฝีปากและยื่นมือรับเสื้อเชิ้ตจากเขาด้วยท่าทางแสดงออกว่ารังเกียจเขาเล็กน้อย เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นภายใต้แสงอาทิตย์ของตอนกลางวัน ก็มีร่างกายที่สมบูรณ์แบบปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

ถึงแม้อันฉีจะมีแฟนแล้ว แต่ก็ยังคงจ้องชายตรงหน้าอย่างตะลึงไปหลายวินาที

มีโอกาสน้อยมากที่จะเห็นรูปร่างที่เพอร์เฟคขนาดนี้บนโลก

“หัวหน้าทีม พวกเราหันกลับไปได้หรือยังครับ” สมาชิกคนหนึ่งถามขึ้น

เนี่ยเหยียนเฟิงพูดขึ้น “กลับไป”

อันฉีถูกส่งให้ขึ้นไปยังเฮลิคอปเตอร์ เพราะรถของเธอถูกชนจนไม่สามารถขับต่อไปได้แล้ว ทำได้แค่ส่งให้บริษัทรถลากมาจัดการไป

เมื่อขึ้นไปถึงเฮลิคอปเตอร์ ในขณะที่กำลังจะบินขึ้น ถึงแม้อันฉีจะคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยแล้วแต่ก็ยังตกใจกับสภาวะไร้น้ำหนักอยู่ดี

“ว้าย…” เธออ้าแขนออกโดยสัญชาตญาณและกอดคนข้างๆ เอาไว้ ใบหน้าเล็กฝังอยู่ที่อกของใครบางคน

ร่างกายสมส่วนของเนี่ยเหยียนเฟิงแข็งทื่อ คิ้วหนาขยับเข้าหากันแน่น ก้มหน้าลงมองหญิงสาวที่กำลังกอดเขาแน่นราวกับสัตว์ที่กำลังจะตาย

“เฮลิคอปเตอร์ปลอดภัยมาก ปล่อยมือซะ” เขาออกคำสั่งเบาๆ

อันฉีหน้าขึ้นริ้วแดง ก่อนจะปล่อยเขา เธอไม่อยากจะหยาบคายกับเขา แต่ข้างกายเธอนอกจากเขาก็ไม่มีใครที่ให้กอดไดแล้ว

ในขณะนั้นเอง ลูกน้องของเขาก็จงใจพลิกฮลิคอปเตอร์ลง

“ว้าย…” วินาทีถัดมา อันฉีที่กำลังหน้าแดงอยู่นั้นก็โผล่เข้ากอดเนี่ยเหยียนเฟิงแน่น หัวใจเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมา

“เสี่ยวซื่อรนหาที่ตายหรือไง” เนี่ยเหยียนเฟิงกล่าวคาดโทษพร้อมมองไปยังลูกน้องที่นั่งขับอยู่

เสี่ยวซื่อหัวเราะแห้งๆ ไม่กล้าจะล้อเล่นอีกแล้ว