รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 985

ในสวนมีเพียงเจี่ยงหัวซานกับอันฉีตามลำพัง เจี่ยงหัวซานถอนหายใจพลางเอ่ยกับอันฉี "ฉีฉี เสี่ยวนั่วบอกฉันหมดแล้ว เธออย่าคิดดมากเรื่ออองที่อันนั่วเคยหมั้นกับเหยียนเฟิง พวกเขาแค่กินข้าวธรรมดา ไม่ได้คบหาอะไรกัน พวกเธอไม่ต้องกังวลที่จะคบกัน"

อันฉี "..."

เธอเตรียมตัวมาถูกอาสะใภ้ซักฟอก แต่นึกไม่ถึงอาจะปลอบใจเธอแทน ทำให้เธออึ้งเล็กน้อย

“คุณอาคะ ฉันไม่ถือสาสักนิด ฉันรู้สึกขอบคุณเสี่ยวนั่วมากที่แนะนำเขาให้ฉันรู้จัก”

"ดูแล้วเธอจะชอบเหยียนเฟิงเอามากๆ ไม่เป็นไร ปู่ของเธออยากดองกับตระกูลเนี่ยมาตลอด ตอนนี้สมหวังแล้ว เหยียนเฟิงเป็นเด็กดี อย่าปล่อยให้หลุดมือไปล่ะ" หลังจากพูดจบเจี่ยงหัวซานพูดอีกครั้ง "เธอเห็นเด็กหนุ่มที่เสี่ยวนั่วพามาด้วยไหม เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอ ดูแล้วใช้ได้เหมือนกันฉันชอบส่วนสูงและหน้าตาของเขา สิ่งสำคัญที่สุดคือเสี่ยวนั่วรักใคร"

อันฉีพยักหน้า "คุณอาพูดถูกค่ะ เสี่ยวนั่วชอบถึงจะสำคัญที่สุด"

"เอาล่ะ เข้าไปกันเถอะ!" หลังจากที่เจี่ยงหัวซานพูดจบ ก็เดินเข้าไปห้องโถง

อันฉียืนอยู่ที่เดิม อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจโล่งอก ในเวลานี้ พระอาทิตย์ตกอัสดงทอสีบนท้องฟ้า แม้ว่าจะเป็นฤดูหนาว ภาพแบบนี้ไม่ใช่จะเห็นบ่อยๆ อันฉึดูเพลินจนใจลอย

ทันใดนั้นก็มีเสียงรถดังขึ้นอีกคัน และฟังเสียงแล้วมันเป็นรถที่หนักมาก อันฉีแปลกใจ หรือว่าวันนี้มีแขกคนอื่นมาที่บ้านอีก

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น ก็เห็นรถออฟโรดสีดำที่คุ้นเคยขับเข้ามา อันฉีอดไม่ได้ที่จะเบิกตาโต ทำไมถึงเป็นรถของเนี่ยเหยียนเฟิงไปได้ล่ะ

เขาก็มาด้วยเหรอ

อันฉีใจเต้นแรง ประตูรถเปิดออก และชายผู้นั้นก้าวลงจากที่นั่งคนขับ รูปร่างสูงและหล่อเหลาสะท้อนแสงยามอัสดง จะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่เนี่ยเหยียนเฟิง

เขาก็เห็นอันฉีอยู่ที่สนามหญ้า ทอดสายตาที่ลึกล้ำมา ทั้งสองสบตากัน อันฉียิ้มเก้อเขิน และเห็นเขาเปิดประตูหลัง ช่วยผู้สูงวัยลงจากรถ