สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1002

เย่จิ่งหลานกลับมาที่ดาดฟ้า มองดูทุกคนกินขาแพะ ดื่มสุรา แล้วก็ยิ้มเล็กน้อย ถามเสียงดัง “ทำไมพวกเจ้าถึงอยากติดตามข้า หากต้องเผชิญกับการบาดเจ็บล้มตาย จะกลัวหรือไม่”

เก่อหงยวนกำลังกัดขาแพะตุ้ยๆ ตอนนี้เรือหยุดแล้ว นางรู้สึกว่านางฟื้นตัวขึ้นมากแล้ว พรุ่งนี้ก็จะขึ้นฝั่งแล้ว ถ้าไม่มีแรงจะได้อย่างไร

เมื่อได้ยินคำถามของเย่จิ่งหลาน นางก็ร้องชิ แล้วพูดว่า “นี่เจ้าพูดไร้สาระอยู่หรือ ที่เราออกทะเลมากับเจ้า ย่อมเป็น็นเพราะต้องการกำจัดรังตงหลิวให้หมดสิ้น กำจัดหายนะนี้เพื่อชาวประชา แม้ว่าข้าจะเป็นสตรี แต่ก็ไม่ใช่สาวน้อยบอบบางที่รอแต่งงานในห้องหอ เมื่อถืออาวุธ ย่อมมีการบาดเจ็บล้มตาย แต่สิบปีนับตากนี้ ข้าก็จะกลายเป็นผู้กล้า”

ชายหน้าตาท่าทางนักเลงอีกคนพูดว่า “แม่นางเก่อพูดถูก หัวหลุดก็เป็นแผลใหญ่ไม่เท่าชาม น่ากลัวตรงไหน ในเมื่อเรากล้ามา ก็ไม่คำนึงถึงเรื่องแบบนี้”

“ถูกต้อง หากเราสามารถแลกชีวิตเพื่อความสงบสุขชั่วนิรันดร์ของคนในเป่ยไห่ ก็นับว่าตายคุ้มค่าแล้ว ชื่อเสียงจะดำรงอยู่ตลอดไป”

ศิษย์หนุ่มคนหนึ่งถามด้วยรอยยิ้ม “คุณชายน้อยเย่ คงไม่ใช่ว่าเจ้าเริ่มกลัวแล้วหรอกนะ”

เย่จิ่งหลานหัวเราะลั่น พูดอย่างองอาจห้าวหาญ “ถ้าข้ากลัว ไยต้องมารับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยเล่า”

เก่อหงยวนกลืนเนื้อแพะในปาก แล้วยกนิ้วโป้งที่มันเยิ้มขึ้น พูดอย่างจริงใจ “เย่จิ่งหลาน เจ้าเก่งกาจมากจริงๆ อีกสิบปี เจ้าอาจกลายเป็นแม่ทัพที่แท้จริง”

แม้ว่าจะมีฮวาเชียนที่คอยประสานงานตลอดทาง แต่เย่จิ่งหลานเป็นผู้ตัดสินใจขั้นสุดท้ายในเรื่องสำคัญๆ ทั้งหมด แม้ว่าเก่อหงยวนจะเกลียดเด็กเหลือขอคนนี้ที่มักจะปั่นหัวนาง แต่ก็ต้องยอมรับว่า เย่จิ่งหลานมีพรสวรรค์จริงๆ

“ขอบคุณสำหรับคำชม แม่นางเก่อก็เป็นยอดฝีมือในหมู่สตรีเช่นกัน น่าชื่นชมยิ่งนัก แข็งแกร่งกว่าผู้ชายที่มัวแต่มุดหัวในกางเกงพวกนั้นนัก”

ตอนที่จิ่งหลานพูดสิ่งนี้ ก็จงใจมองไปที่ฮั่วเทียนเฉิง

ในเวลานี้ ใบหน้าของฮั่วเทียนเฉิงเป็นสีเขียวขุ่นสลับแดง ทั้งอับอายทั้งเหยเก

เก่อหงยวนหัวเราะเบาๆ พูดด้วยความภาคภูมิใจ “แน่อยู่แล้ว ผู้ชายธรรมดาจะเทียบกับข้าได้อย่างไร”

“อื้ม ไม่เลว หวังว่าแม่นางเก่อจะรักษาให้คงอยู่ตลอดไป”

เย่จิ่งหลานกวาดสายตามองศิษย์ทุกคนจนทั่ว แล้วพูดต่อ “วันนี้ทุกคนกินดื่มให้อิ่มหนำสำราญกันเต็มที่ ข้าเชื่อว่า มีพวกเจ้าอยู่ การต่อสู้ครั้งนี้จะต้องคว้าชัยมาได้แน่นอน”