สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1002

เมื่อมองไปยังสถานที่แปลกๆ นี้ ดวงตาของโมริตะคาวาสึบาเมะก็เป็นประกายด้วยความตื่นตระหนก

แต่ใช้เวลาเพียงชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าเด็กเปรต เจ้าใช้ค่ายกลได้ด้วยรึ”

เย่จิ่งหลานแค่นเสียงชิพูดว่า “นั่นมันไร้ระดับเกินไป นี่คือมิติจริงๆ เจ้าสามารถเข้าใจได้ว่ามันเป็นพื้นที่ที่ไม่มีอยู่ในโลกนี้”

โมริตะคาวาสึบาเมะไม่เชื่อเลย เขายิ้มเยาะและพูดว่า “ข้าไม่สนใจมิติอะไรนั่นของเจ้า ข้าจะส่งเจ้าไปพบยมบาลเดี๋ยวนี้”

ยังพูดไม่ทันขาดคำ นิ้วทั้งห้าก็เหยียดออก และคว้าคอของเย่จิ่งหลานอย่างดุเดือด

เย่จิ่งหลานโบกมือ โมริตะคาวาสึบาเมะก็ถูกสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็นชนกระเด็นไปด้านข้าง

โมริตะคาวาสึบาเมะเอามือยันบนพื้น แล้วกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขามองไปที่เย่จิ่งหลานด้วยสีหน้าระมัดระวัง ถามอย่างดุเดือด “เจ้าใช้เวทมนตร์อะไร”

เย่จิ่งหลานพ่นควันออกมาอย่างสบายๆ

“เจ้าแม่งหูหนวกไปแล้วหรือ ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่านี่คือมิติ คือมิติ หรือเจ้าคิดว่าข้าโง่จริงๆ กล้าออกไปเดินเล่นโดยไม่มีแผน เช่นนั้นก็น่าเสียใจกับวิญญาณในร่างกายนี้จริงๆ”

“มิติ วิญญาณ? นี่หมายความว่าอย่างไร”

โมริตะคาวาสึบาเมะเหมือนจะได้ยินเรื่องเพ้อฝันบางอย่าง จ้องมองไปที่เย่จิ่งหลานตาเขม็ง

เย่จิ่งหลานดีดฝุ่นบุหรี่ออกเงียบๆ

“ข้าไม่มีอะไรจะพูดกับคนโง่เช่นเจ้าจริงๆ เจ้าก็หยุดพล่ามได้แล้ว ข้าแค่อยากถามเจ้าคำเดียว ว่าอาการบาดเจ็บของอินชิงเสวียน เกิดจากฝีมือมือของเจ้าใช่หรือไม่”

โมริตะคาวาสึบาเมะโคจรกำลังภายใน พูดเยาะเย้ย “แล้วอย่างไรล่ะ”

“งั้นการตายของเจ้าในวันนี้ก็ยุติธรรมแล้ว”

เสียงของเย่จิ่งหลานเย็นชา เขาขยี้ก้นบุหรี่อย่างแรง จากนั้นเอื้อมมือเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วค่อยๆ หยิบปืนพกออกมา