สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1004

เย่จิ่งหลานไม่ได้พูดอะไร เขามองอย่างเฉยเมย

ออกคำสั่ง “ค้นหาต่อไป!”

เก่อหงยวนขมวดคิ้ว มองไปที่ฮวาเชียนอีกครั้ง

ฮวาเชียนถอนหายใจเบาๆ แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก

ส่วนตัวเย่จิ่งหลานได้เคลื่อนไหวไปยังกลางเกาะแล้ว

มีเสียงร้องไห้ดังระงมตลอดทาง รวมถึงดวงตาคู่หนึ่งที่จ้องมองของราวกับอยากกินเลือดกินเนื้อ

เย่จิ่งหลานมองไปข้างหน้าอย่างมั่นคง อารมณ์สงบราวกับน้ำ

เป็นคนควรมีความเห็นอกเห็นใจก็จริงอยู่ แต่ต้องแยกแยะเป็นคนๆ ไป ตามที่เต้าสำนักเซี่ยวกล่าว คนเหล่านี้คือคนที่ถูกขับไล่ออกมา หากพวกเขาพัฒนาไปทางที่ดี ไม่เป็นพิษเป็นภัยต่อจงหยวน นั่นก็ช่างเถิด

แต่คนเหล่านี้กลับมีเจตนาชั่วร้ายให้ได้ ก่ออาชญากรรมหลายครั้ง หากปล่อยให้พวกเขามีชีวิตรอด เช่นนั้นชาวเป่ยไห่จะต้องประสบหายนะอย่างแน่นอน

นี่ก็เหมือนการเผชิญหน้ากับลูกของตัวเองและคนอื่น หากสามารถมีชีวิตรอดได้เพียงคนเดียว เกรงว่าจะไม่มีใครเลือกอย่างหลัง เย่จิ่งหลานก็เช่นเดียวกัน

เพียงแต่ไม่คาดคิด ว่าการศึกคราวนี้เกาะตงหลิวจะส่งหัวกะทิออกไปหมด โชคดีที่ในเป่ยไห่มีหลายสำนัก หากโชคไม่ดีกลายเป็นพวกเขาที่ตกไปอยู่ในมือของคนเหล่านี้ จุดจบคงจะน่าเศร้ากว่าวันนี้หลายเท่า

เมื่อคิดถึงจุดนี้ หัวใจของเย่จิ่งหลานก็เริ่มเยือกเย็นลง

พื้นที่ในเกาะไม่ใหญ่นัก เพียงสิบห้านาที เขาก็มาถึงกลางเกาะแล้ว

เมื่อมองดูพระราชวังเรียบง่ายที่มุงด้วยจาก เย่จิ่งหลานก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้กลับคืนสู่สังคมยุคดึกดำบรรพ์แล้ว

ทันใดนั้นผู้หญิงตัวสกปรกมอมแมมวิ่งออกมาจากด้านข้าง ในมือถือมีดทำครัวที่เป็นสนิมอยู่ แล้วแทงใส่เย่จิ่งหลานอย่างแรง แต่ถูกฮวาเชียนเตะไปอีกด้าน

“ตายซะ!”

ทันใดนั้นหญิงสาวก็ล้มลงกับพื้น มีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก