สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1005

ราวๆ สามสิบนาที เย่จิ่งหลานก็เดินตามหวังซุ่นไปยังถ้ำที่ถล่ม

เมื่อมองเห็นฉากทรุดโทรมตรงหน้า เย่จิ่งหลานก็รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง

“ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ”

หวังซุ่นก็งงเป็นไก่ตาแตกเช่นกัน

“ตอนที่ข้าจากไป ยังอยู่ดีอยู่ชัดๆ”

เย่จิ่งหลานก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แล้วยืนนิ่ง

“สถานการณ์บนเกาะตงหลิวเป็นอย่างไร บอกว่าพวกเจ้ายังมีจักรพรรดิอยู่ไม่ใช่หรือ ทำไมถึงไม่มีคนแข็งแรงเลย”

หวังซุ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เกาหัวแล้วพูดว่า “ใช่ขอรับ มีจักรพรรดิอยู่จริง แม้ว่าตงหลิวจะทำการโจมตีครั้งใหญ่ แต่คงไม่ให้จักรพรรดิออกหน้า หรือว่า...มีบางอย่างเกิดขึ้นบนเกาะ”

ฮวาเชียนที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “หรือมีคนล่วงหน้ามาเกาะตงหลิวก่อนเราก้าวหนึ่ง?”

เย่จิ่งหลานขมวดคิ้วและพูดว่า “หรือว่ามีคนจากจงหยวนพบเกาะตงหลิวแล้ว?”

หวังซุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “คงไม่ใช่ ถ้ามีคนรู้ตำแหน่งเฉพาะของเกาะ ก็ไม่จำเป็นต้องรอจนถึงวันนี้”

คำพูดนี้ถูกต้อง เย่จิ่งหลานเหลือบมองถ้ำที่พังทลายลง พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “อาจเป็นความขัดแย้งภายในหรือไม่ หรือมีคนทำเพื่อบรรลุจุดประสงค์บางอย่าง หรือมีคนอยากฝังกลบความลับจึงทำลายถ้ำ ทำลายทั้งเกาะตงหลิว”

หวังซุ่นและฮวาเชียนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก พวกเขาไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้จริงๆ

เย่จิ่งหลานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก้าวไปข้างหน้า เคลื่อนก้อนหินแตกสองก้อนออกไป รูปภาพ ข้อความ และลายมือบนนั้นยังคงมองเห็นได้ชัดเจน แต่ส่วนใหญ่ยังเลือนรางและแยกแยะได้ยาก

น่าเสียดาย เขาสนใจวรยุทธ์ของตงหลิวมาโดยตลอด รู้สึกเสมอว่าสิ่งเหล่านี้ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับลัทธิเต๋า ในทางกลับกัน สาเหตุเขามาที่เกาะตงหลิว ประการแรกก็เพราะต้องการที่จะกำจัดเนื้อร้ายนี้ออกไปโดยสิ้นเชิง อีกประการหนึ่งคือมาดูว่าวิทยายุทธ์ที่บันทึกไว้ในถ้ำเป็นอย่างไร

แม้ว่าหวังซุ่นจะคัดลอกให้เขาแล้ว แต่เย่จิ่งหลานก็ไม่เชื่อเขาทั้งหมด แต่ไม่นึก สิ่งที่ปรากฏตรงหน้ากลับกลายเป็นฉากที่เละเทะไม่มีชิ้นดี

ในขณะที่ทั้งสามกำลังดูอยู่ ศิษย์ของสำนักเทียนเตาได้หิ้วเด็กอายุไม่กี่ขวบขึ้นมาจากสนามหญ้า