สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1037

“แม่อยากปกป้องนาง จะต้องแข็งแกร่งขึ้นอยู่แล้ว อีกเรื่อง ถ้าเจ้าเห็นแม่เลือดออกก็ไม่ต้องกลัว แม่ใช้ซอสมะเขือเทศหลอกพวกเขา”

อินชิงเสวียนโบกมือแลกขวดซอสมะเขือเทศมา แล้วทาที่มุมปากตัวเอง

“ดูสิ แบบนี้ไง”

เสี่ยวหนานเฟิงยื่นนิ้วออกมาจิ้มที่มุมปากของอินชิงเสวียนแลว้เอาไปชิม

“หวานจัง!”

“ใช่ ดังนั้นมันแค่ของปลอม บางทีแม่ต้องแกล้งทำเป็นอ่อนแอ เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่ต้องระแวงแม่”

เพื่อไม่ให้เสี่ยวหนานเฟิงเหงา จึงต้องเปิดหน้าจอในมิติตลอดเวลา หากตัวเองต่อสู้กับคนอื่นแล้วได้รับบาดเจ็บ ลูกต้องเป็นห่วงแน่ๆ ฉะนั้นจะต้องป้องกันก่อน

เสี่ยวหนานเฟิงพยักหน้าทันที

“ลูกเข้าใจแล้ว”

“เด็กดี”

อินชิงเสวียนใช้ช้อนแบ่งผลไม้ออกเป็นชิ้นเล็กๆ เสี่ยวหนานเฟิงกินอย่างเอร็ดอร่อย แล้วกอดท้องกลมๆ แล้วพูดเห็นฟันขาวเล็กๆ ว่า “อิ่มมากๆ”

“ถ้าอย่างนั้นเรามาเรียนบทกวีโบราณกันก่อน แล้วค่อยไปเล่นบ้านล้มปราสาท”

“ดี!”

สองแม่ลูกเล่นกันสักพัก แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงเสื้อผ้าดังขึ้นข้างนอกมิติ

“แม่ต้องออกไปดูก่อน ถ้าคนเลวรู้ว่าเราซ่อนตัวอยู่ในมิติ พวกเขาต้องมาตามหาเราในนี้แน่นอน ลูกเล่นไปก่อนนะ”

“เด็จแม่ลุยเลย ไม่ต้องห่วงลูก”

“อืม”

อินชิงเสวียนหายตัวออกจากมิติ

ในเวลาเดียวกัน ประตูหินก็ถูกเปิดออก คนผมสีขาวก็โผล่เข้ามาจากด้านนอก

เป็นบุรุษที่มีใบหน้าที่หล่อเหลา ผมของเขาขาวราวกับหิมะ สวมเสื้อคลุมผ้าเนื้อหยาบ ทำให้อิสระไร้ขอบเขต

“ผู้อาวุโสลิ่น!”

ลิ่นเซียวพุ่งไปหาอินชิงเสวียนอย่างรวดเร็วปานสายลม ถามอย่างฟั่นเฟือน “ลูกของเจ้าหายไปแล้วจริงรึ ทำไมข้าหาไม่เจอ”

“ผู้เยาว์ก็ไม่ทราบเช่นกัน เจ้าสำนักเฮ่อส่งคนไปตามหาผู้อาวุโสมาโดยตลอด เหตุใดผู้อาวุโสลิ่นถึงอยู่ที่นี่ได้”

ลิ่นเซียวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพึมพำว่า “ใช่สิ ทำไมข้าถึงมาที่นี่ ทำไมข้าถึงมาที่นี่”