สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1046

อินชิงเสวียนกลับมาที่บ้านหินแล้ว ศิษย์สองคนและฉางเฮิ่นเทียนยังคงนอนเรี่ยราดอยู่ตรงประตู

ทันใดนั้นลิ่นเซียวก็ถามขึ้นว่า “ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เสี่ยวเฟิ่งเอ๋อร์จริงๆ หรือ”

อินชิงเสวียนกล่าวด้วยใบหน้าที่จริงจัง “ไม่ใช่จริงๆ นางเป็นหญิงชราในวัยหกสิบเศษ นางอาจเป็นปีศาจร้ายในอดีต จึงถูกกักขังอยู่ที่นั่น เราทุกคนเป็นอาคันตุกะแขกของตำหนักเทพ ฉะนั้นอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวดีกว่า”

ตอนนี้ลิ่นเซียววิปลาสไปแล้ว แม้ว่านางจะบอกความจริงกับเขา แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจ บางที่อาจทำให้เกิดเรื่องราวลุกลามใหญ่โตก็ได้

ตอนนี้อินชิงเสวียนแค่ต้องการให้เขาออกไปโดยเร็วที่สุด อย่าตกน้ำโคลนเพราะตัวนางเอง ถ้านางไม่กังวลว่านางจะไม่สามารถไปถึงหน้าผาเฟิงเริ่นได้เอง นางคงไม่รบกวนลิ่นเซียวแน่

ลิ่นเซียวพยักหน้า

“อาจเป็นอย่างที่เจ้าพูด แต่ทำไมจู่ๆ เสาเหล่านั้นถึงหายไปล่ะ”

อินชิงเสวียนพูดด้วยท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ “ข้าก็ไม่รู้ บางทีเราอาจเห็นเป็นภาพหลอน สิ่งที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะหายไปได้อย่างไร”

“ภาพหลอน?”

ลิ่นเซียวพึมพำอะไรบางอย่าง จากนั้นยืนครุ่นคิดอยู่ที่นั่น

ขณะที่อินชิงเสวียนกำลังจะหาข้ออ้างให้เขากลับไป ผู้อาวุโสหันก็เดินขึ้นบันไดหินมาแล้ว

เขาเหลือบมองศิษย์สองคนที่ล้มลงบนพื้น สีหน้ามืดมนทันที

“อาคันตุกะลิ่น ทำไมเป็นเช่นนี้”

อินชิงเสวียนก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสลิ่นกับข้ารู้จักกันมานาน ข้ายังนับว่าเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสลิ่นครึ่งหนคาง ที่ผู้อาวุโสมาหาข้าก็เพื่อถามถึงเรื่องลูก แต่ทั้งสามคนนี้ไม่อนุญาตให้ข้าออกจากบ้านหิน จึงมีแต่ต้องทำให้พวกเขาสลบ หวังว่าผู้อาวุโสหันจะให้อภัย”

นางเปลี่ยนเรื่อง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นอกจากนี้ ข้ายังเป็นแขกผู้มีเกียรติของตำหนักเทพ อีกด้วย แต่ไม่รู้ว่าทำไมผู้อาวุโสหันถึงจับตาดูข้าเหมือนขโมย หรือว่าพวกท่านไม่อยากคืนลูกให้ข้า?”

ลิ่นเซียวมองไปที่ผู้อาวุโสหันทันที ถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เจ้าคิดอย่างนั้นจริงๆ หรือ”