สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1054

“ไป๋เสวี่ย เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร”

อินชิงเสวียนแทบไม่เชื่อสายตาของตัวเอง

ไป๋เสวี่ยยืนตัวตรง วางอุ้งเท้าปุกปุยทั้งสองข้างพาดบนไหล่ของอินชิงเสวียน

ความตื่นเต้นที่มากเกินไปทำให้เจ้าสุนัขเงยหน้าขึ้นฟ้า แล้วเห่าหอนเสียงดังลั่น

“โฮ่ง!”

อินชิงเสวียนก็ดีใจมากเช่นกัน นางกอดคอที่มีขนปุกปุยของไป๋เสวี่ย ออกแรงลูบหัวใหญ่ของมัน

“เจ้ามาที่นี่ทำไม เจ้ามาเองตัวเดียวหรือ”

อินชิงเสวียนมองไปที่ฝูงชน ค้นหาเงาร่างของคนที่นางไม่สามารถลืมอย่างรวดเร็ว

แต่มองจนปวดกระบอกตา ก็ยังไม่เห็นเย่จิ่งอวี้

นางก้มหน้าลงอย่างรู้สึกอ้างว้าง จากนั้นก็ยิ้มเยาะตัวเอง

นี่คือสิ่งที่ตัวเองคาดหวังไม่ใช่หรือ ยังมาทำตัวไม่มีเหตุผลอะไรอีก?

นางปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ แล้วดึงไป๋เสวี่ยออกจากไหล่ของนาง

ขนสีขาวของเจ้าสุนัขเริ่มขะมุกขะมอมไปบ้าง เหมือนจะผอมลงไปไม่น้อย หัวใหญ่โตท่าทางซื่อบื้อไร้เดียงสาเริ่มหดเล็กลง ระหว่างทางที่เดินทางมานี้มันคงลำบากมาก

เมื่อมองดูอุ้งเท้าที่ตกสะเก็ดของมัน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจ รีบหยิบอ่างน้ำพุวิญญาณเล็กๆ ออกมาป้อนให้ไป๋เสวี่ย

“เจ้าหมาโง่ ทำไมเจ้าถึงมาตามหาข้าไกลขนาดนี้ อยู่ในวังกับเจ้านายของเจ้าก็ดีอยู่แล้ว”

ไป๋เสวี่ยส่งเสียงครางหงิงๆ ทันที แล้วยกอุ้งเท้ากอดเอวของอินชิงเสวียน

อินชิงเสวียนเกลือกหน้ากับหัวของมันด้วยความปวดใจ ยกหูของมันขึ้นแล้วพูดว่า “ดื่มน้ำพุวิญญาณฟื้นฟูกำลังก่อน แล้วค่ำๆ ข้าจะหาอะไรให้เจ้ากิน”

ไป๋เสวี่ยเห่าอย่างมีความสุข แล้วก้มหน้ากินน้ำ

อินชิงเสวียนใช้มือสางขนให้มัน ถอนหายใจและพูดว่า “ในเมื่อเจ้ารอนแรมเดินทางมาไกลเพื่อมาหาข้า เช่นนั้นต่อไปเจ้าก็ติดตามอยู่กับข้านะ!”