สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 107

อินชิงเสวียนยืนอยู่บนแท่นสูง และเฝ้าดูทุกคนแสดงฝีมือการต่อสู้ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่นางจะได้พบจอมพลเฒ่า กวนฮั่นหลิน

ตาเฒ่าผู้นี้แค่มองก็รู้ว่าเขาดื้อรั้นมา แต่กวนเซี่ยวก็เป็นคนซื่อสัตย์เช่นกัน หากเขาบอกความจริง เขาจะต้องเดือดร้อนแน่นอน

ปล่อยให้เขาโกหกปู่ของเขาไปก่อนดีกว่า แล้วค่อยพูดถึงเรื่องหลังจากนี้

อินชิงเสวียนถอนหายใจ รู้สึกหงุดหงิด

ขณะที่กำลังคิดอยู่ก็ได้ยินคนพูดว่า “ท่านอ๋องมาตรวจกองทัพ เปิดประตูเดี๋ยวนี้”

ทันใดนั้นความคิดของอินชิงเสวียนก็หยุดลง พอนางเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเย่จิ่งเย่าที่มีคิ้วสีดำหนาสองข้างเหมือนชินจัง

อินชิงเสวียนไม่สามารถกลั้นไว้ได้ ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

นางกระแอมในลำคอแล้วเดินช้าๆ ไปที่ประตูเหล็ก

กลั้นยิ้มในลำคอแล้วถามด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ฮ่องเต้มีรับสั่งให้ท่านอ๋องรักษาตัวอยู่ในตำหนักมิใช่หรือ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องมาทที่นี่ด้วยเรื่องใด”

ซ่งเฉียวอันที่ติดตามเย่จิ่งเย่าตะโกนทันที “เจ้ากล้าดีอย่างไรมาพูดกับท่านอ๋องเช่นนี้ เหตุใดไม่รีบเปิดประตู”

เมื่อเห็นซ่งเฉียวอันเชิดหน้าชูคอ อินชิงเสวียนก็ยิ้มอย่างเหยียดหยาม

“ข้าทำงานรับใช้ฮ่องเต้ เหตุใดข้าต้องฟังท่านอ๋องด้วย หรือว่าในสายตาของแม่ทัพซ่ง ท่านอ๋องยิ่งใหญ่กว่าฮ่องเต้”

จู่ๆ ใบหน้าของซ่งเฉียวอันก็เปลี่ยนไป เขาพูดด้วยความโกรธ “เจ้าขันทีบ้า อย่าพูดจาไร้สาระ”

อินชิงเสวียนยิ้มอย่างไม่อินังขังขอบ

“แม่ทัพซ่ง เหตุใดท่านจึงโกรธเช่นนี้ ข้าแค่พูดความจริง ทหารจะไม่เข้าหรือออกเป็นเวลาสิบห้าวัน นี่เป็นการได้รับอนุญาตจากฮ่องเต้ด้วย โปรดยกโทษให้ข้าด้วยที่ไม่สะดวกจะเปิดประตู”

ซ่งเฉียวอันอยากจะพูด แต่เย่จิ่งเย่าก็หยุดไว้ มองอินชิงเสวียนด้วยใบหน้าที่เย็นชา

เขาพูดด้วยสีหน้ามืดมน “เสี่ยวเสวียนจื่อ ถ้าเจ้าฉลาด ให้ข้าเข้าไปเถอะ มีบางอย่างที่ถ้าข้าพูดตรงนี้ อาจดูไม่ดีสำหรับเรา”

อินชิงเสวียนเอามือไพล่หลัง แล้วพูดอย่างใจเย็น “ท่านอ๋อง บางเรื่องที่ว่าคือเรื่องของไทเฮา...”

นางหยุดครู่หนึ่งแล้วยิ้มแล้วพูดว่า “กระหม่อมเป็นเพียงขันทีที่ไม่ค่อยมีผู้ใดรู้จัก ขี้ขลาดตาขาว ถ้าท่านอ๋องทำให้กลัว อาจจะพูดเรื่องไร้สาระ ซึ่งคงไม่ใช่เรื่องดี”

“เจ้า...”

เย่จิ่งเย่าอดไม่ได้ที่จะกัดฟันด้วยความโกรธ

หลังจากที่ไม่ได้พบกันเป็นเวลาหนึ่งปี อินชิงเสวียนดูเหมือนจะถูกวิญญาณชั่วร้ายครอบงำ ไม่เพียงแต่บุคลิกของนางเปลี่ยนไป แต่คำพูดของนางก็ฉลาดขึ้นมากด้วย

เมื่อนึกถึงตอนที่นางเคยเรียกเขาว่าอาเย่า และเมื่อมองดูดวงตาที่ขี้เล่นของนางในตอนนี้ เย่จิ่งเย่าก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น

เหตุใดจู่ๆ หญิงเลวคนนี้ถึงเปลี่ยนท่าทีไปมาก

เขามองไปที่อินชิงเสวียนด้วยสายตาที่เย็นชา

อินชิงเสวียนถามพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “ท่านอ๋องยังมีอะไรอีกหรือไม่ ถ้าไม่มี กระหม่อมก็ขอตัวไปฝึกทหารต่อ ไม่เช่นนั้นอาจจะโดนตัดคอได้”

เย่จิ่งเย่าจ้องมองอินชิงเสวียนด้วยดวงตาดั่งอสรพิษ หักข้อนิ้วเสียงดังกรอบ

อินชิงเสวียนข้าเก็บเจ้าไว้ก่อน รอเจ้ากลับวัง ค่อยชำระหนี้แค้นนี้

เขาคำรามอย่างเย็นชาและพูดว่า “ข้าแค่มาดู หากเจ้ากล้าอู้ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ ไปกันเถอะ!”

เย่จิ่งเย่าแก้ตัวกับตัวเอง ก่อนจะขึ้นหลังม้าไป

หลังจากออกจากสนามฝึก ใจข้ายังคงเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ไปจวนเสนาบดี”

กวนเมิ่งถิงที่กำลังนั่งดื่มชาบนเก้าอี้ เมื่อเขาได้ยินว่าอันผิงอ๋องมา เขาก็รีบจัดแจงเสื้อผ้าทันที และออกไปด้วยท่าทางแสดงความเคารพ

“ถวายพระพรอันผิงอ๋อง!”

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาเห็นว่าคิ้วของเย่จิ่งเย่าดูแปลกไป จึงอดไม่ได้ที่จะตกใจ

“ลุกขึ้น”

ชั่วพริบตา ท้องฟ้าก็มืดลง

อินชิงเสวียนสั่งให้ทหารพักได้

พ่อครัวทหารหลายคนเกือบจะเชี่ยวชาญการทำอาหารแล้ว ดังนั้นอินชิงเสวียนจึงไม่จำเป็นต้องดูแลใกล้ชิด แล้วพาฉินเทียนกลับหลี่ชีกลับไปวัง ไปรอรับใช้เย่จิ่งอวี้

กลับมาถึงตำหนักเฉิงเทียน เสี่ยวอานจื่อกำลังทำความสะอาดน้ำที่ขังในลาน ฝนตกหนักมาก และน้ำที่พื้นก็สูงเกือบถึงข้อเท้า

เมื่อเห็นอินชิงเสวียน เขาก็รู้สึกมีความสุข

“เสี่ยวเสวียนจื่อ เจ้ากลับมาแล้ว”

“อืม ฝ่าบาทอยู่ด้านในหรือไม่”

เสี่ยวเสวียนจื่อพูดด้วยท่าทางคลุมเครือ “ไม่ ฝ่าบาทไปที่หอสุ่ยอวิ้น ไปเยี่ยมนายหญิงสวี คืนนี้เขาอาจจะไม่กลับมา ถ้าเจ้าเหนื่อยก็กลับไปพักผ่อนเถอะ”

“จริงหรือ”

ดวงตาของอินชิงเสวียนสว่างวาบ

เสี่ยวเสวียนจื่อกล่าวว่า “คงเป็นเช่นนั้น”

“เช่นนั้นข้าจะกลับไปที่วังเย็น แล้วจะกลับมาพรุ่งนี้เช้า”

“นี่...”

อินชิงเสวียนหยิบหมั่นโถวก้อนใหญ่สองชิ้นออกมาจากแขน

“ข้าเอาสิ่งนี้มาให้เจ้า”

เสี่ยวอานจื่อรับด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าดีกับข้าที่สุดเหมือนเดิมเลย แต่แต่เจ้าต้องกลับมาเช้าหน่อย ประเดี๋ยวฮ่องเต้ถาม แล้วข้าจะตอบไม่ได้”