สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 108

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะกลับมาก่อนไก่ขัน”

อินชิงเสวียนไม่เพียงแต่คิดถึงเจ้าหมาน้อยเท่านั้น แต่ยังรวมถึงกิจการการขายสินค้าของนางด้วยด้วย

เฝ้านายหญิงที่ร่ำรวยเหล่านี้แล้วไม่หาเงินเข้ากระเป๋า ช่างเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลเลย และสิ่งที่นางขายล้วนเป็นสิ่งที่พวกนางจำเป็นต้องใช้

ตอนนี้สวีจือย่วนกลายเป็นคนโปรดของฮ่องเต้แล้ว หลายคนอาจอิจฉา แปดเซียนข้ามสมุทร สอนมนุษย์คนละวิธี

เมื่อนึกได้ดังนี้ ริมฝีปากของอินชิงเสวียนก็โค้งขึ้นเล็กน้อย แล้วนางก็มาที่หอฉงฮวา

เมื่อได้ยินว่าเสี่ยวเสวียนจื่อกงกงกำลังมา ซูฉ่ายเวยก็มารับด้วยตัวเอง

“ได้ยินมาว่ากงกงไปฝึกทหารที่นอกวัง กำลังคิดถึงอยู่เลยเชียว ไม่คิดว่ากงกงจะมาถึงนี่”

อินชิงเสวียนโค้งคำนับและพูดว่า “น้อมคำนับหลิงผิน ขอพระสนมจงมีแต่ความสุข”

“พวกเราต่างก็เป็นคนกันเอง ไม่ต้องเกรงใจ ตามข้าเข้าไปคุยในห้อง”

ทันทีที่นางเข้าไปในห้อง ซูฉ่ายเวยก็ไล่ทุกคนออก ถามอย่างอดรนมนไม่ไหว “ได้ยินมาว่า สวีจือย่วนที่หอสุ่ยอวิ้นถูกพาตัวไปพำนักในตำหนักเฉิงเทียน เป็นเรื่องจริงหรือไม่”

อินชิงเสวียนยิ้มและพูดว่า “นั่นเป็นความจริง ข่าวของพระสนมเป็นข้อมูลที่ดีจริงๆ”

“อยู่ในวังหลังหากไม่มีหูมีตา จะไหวหรือ”

ซูฉ่ายเวยเดินก้าวเข้ามาอย่างฟุ้งซ่านแล้วถามว่า “เจ้าติดตามฮ่องเต้มานานแล้ว เจ้าคิดว่าเขาจริงใจกับสวีจือย่วนหรือไม่”

อินชิงเสวียนคลี่ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “พระทัยของฝ่าบาท บ่าวจะกล้าคาดเดาหรือ แต่ทรงตรัสกับนายหญิงสวีอย่างนุ่มนวล แสดงให้เห็นว่าทรงห่วงใยมาก”

จู่ๆ ซูฉ่ายเวยก็เริ่มวิตกกังวล กระทืบเท้าแล้วพูดว่า “ถ้าสวีจือย่วนได้รับความโปรดปรานข้าควรทำอย่างไร เจ้าต้องช่วยข้าหาวิธีนะ”

“เรื่องนี้ ก็ใช่ว่าจะไม่มีทาง...”

เมื่อได้ยินคำพูดของอินชิงเสวียน ซูฉ่ายเวยก็รู้ว่านางกำลังจะสูญเสียเงินอีกครั้ง แต่เมื่อเปรียบเทียบกับฮ่องเต้แล้ว เงินเพียงเล็กน้อยนี้ก็แทบไร้ค่าเลยจริงๆ

“บอกมาเถอะ ตราบใดที่สามารถทำให้ฮ่องเต้เสด็จมาได้ ข้าก็จะไม่ลังเลที่จะเสียเงินเลย”

อินชิงเสวียนลูบคาง แล้วพูดว่า “กระหม่อมมีสิ่งของนำโชคอย่างหนึ่ง หากพระสนมใช้สิ่งนี้ จะโชคี ประหนึ่งดอกท้อบานสะพรั่ง”

เดิมทีอินชิงเสวียนต้องการขายชุดชั้นใน เมื่อเห็นว่าซูฉ่ายเวยร้อนใจที่จะพบฮ่องเต้ จู่ๆ นางก็เปลี่ยนใจ นางจำได้ว่ามีสติกเกอร์ติดผิวหนังมากมายในร้านค้าคะแนนสะสมในมิติ 1 คะแนน สามารถแลกได้เป็น กองใหญ่ ซึ่งเป็นกำไรมหาศาล

ซูฉ่ายเวยรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“เจ้าพูดจริงรึ”

อินชิงเสวียนพยักหน้า

“เมื่อใดที่พระสนมใช้สิ่งนี้ บ่าวรับประกันได้ว่าฮ่องเต้จะมาหอฉงฮซาภายในสามวัน”

“ได้ ว่ามาว่าราคาเท่าใด”

ซูฉ่ายเวยมีความสุขมาก

อินชิงเสวียนกล่าวอย่างเสแสร้ง “ถ้าขายสิ่งนี้ให้ผู้อื่นจะมีราคาอย่างน้อยหนึ่งพันตำลึง ทั้งหมดนี้ได้มาจากปรมาจารย์ของแคว้นฮว๋าเซี่ย เห็นแก่ที่พวกเรารู้จักกันเก่าก่อน บ่าวจะขายให้ห้าร้อยตำลึง แต่จำไว้ว่าของชิ้นนี้ห้ามโดนน้ำ สามารถติดได้สามสิบวัน”

“ข้าจะจำไว้อย่างแน่นอน ของเหล่านั้นอยู่ที่ใด เจ้ารีบนำออกมาเถอะ”

“กรุณารอสักครู่”

อินชิงเสวียนออกจากตำหนัก หาที่ไท่มีคนแล้วเข้าไปในมิติ นางใช้ 1 คะแนนเพื่อแลกสติกเกอร์รอยสักหนึ่งปึก แล้วก็พบรูปดอกท้อสีทองจำนวนหนึ่งอยู่ด้วย ขนาดพอเหมาะที่จะติดบนหน้าผากของนาง การจะทำชาดดอกไม้ก็ไม่ใช่ปัญหาแล้ว

จากนั้นนางก็พบรูปจิ้งจอกสีทองหนึ่งแผ่น ว่ากันว่าดอกท้อและสุนัขจิ้งจอกถือเป็นโชคดี แม้ว่าจะเป็นเพียงสติกเกอร์รอยสัก แต่อินชิงเสวียนก็หวังว่าสิ่งนั้นจะส่งผลบางอย่าง ไม่เช่นนั้นนางจะต้องรู้สึกผิดต่อซูฉ่ายเวยเป็นอย่างมาก

ไม่ว่าอย่างไรนางจะต้องนำฮ่องเต้มาที่นี่ภายในสามวันให้ได้ ด้วยวิธีนี้ นางถึงจะสามารถหลอกล่อคนซื้อได้มากขึ้น

อินชิงเสวียนเดินเข้าไปในห้องด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จุ่มดอกท้อสีทองลงในน้ำ แล้วติดไว้บนหน้าผากของซูฉ่ายเวย หลังจากนั้นครู่หนึ่งนางก็ดึงสติกเกอร์ออก ทันใดนั้นดอกท้อสีทองก็ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของซูฉ่ายเวย และใบหน้านวลแฉลมก็มีสีสันประดับให้ดูงดงามความงาม

ซูฉ่ายเวยมองในกระจกแล้วรู้สึกประหลาดใจ

รู้สึกว่าหลังจากที่เสี่ยวเสวียนจื่อกดหน้าผากของนางสองครั้ง ดอกท้อที่งดก็ปรากฏขึ้น ช่างน่าทึ่งมาก

เงินห้าร้อยตำลึงถูกใช้ไปอย่างคุ้มค่าจริงๆ อินชิงเสวียนยังติดรูปจิ้งจอกตัวน้อยอยู่ใต้กระดูกไหปลาร้าของนาง

“นี่เป็นของแถมที่บ่าวให้พนะสนม หวังว่าพระสนมจะได้รับสิ่งที่ที่ต้องการ”

ซูฉ่ายเวยมองดูจิ้งจอกตัวน้อยที่มีชีวิตชีวาด้วยสีหน้าประหลาดใจ ดีใจเหลือเกิน นางยังได้ยินมาว่าจิ้งจอกดึงดูดดอกท้อ ตอนนี้นางมีสิ่งวิเศษทั้งสองนี้แล้ว นางยังกลัวว่าฮ่องเต้จะไม่มาอีกหรือ จึงสั่งให้คนนำเงินออกมา

“บ่าวเอง ไม่ทราบว่านายหญิงทั้งสองมีอะไรจะสั่ง”

ทั้งสองดูมีความสุข และรีบเข้ามาหา หนึ่งในนั้นยื่นมือออกมาแล้วดึงอินชิงเสวียนเข้าไปในตรอกข้างๆ กระซิบ “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าสามารถขายยกทรงแบบแปลกๆ ได้ ไม่รู้ว่ายังเหลืออยู่รึไม่ ขายให้ข้าสองคนได้หรือไม่”

สิ่งนี้ดึงดูดความสนใจของสตรีเหล่านี้จริงๆ อินชิงเสวียนเม้มริมฝีปาก แล้วพูดว่า “บ่าวมีของ แต่ตอนนี้ไม่พกมาด้วย นายหญิงทั้งสองโปรดทิ้งที่พำนักไว้ กระหม่อมจะส่งไปภายหลัง”

แล้วทั้งสองก็รู้สึกมีความสุข มิ้งที่พำนักของตนไว้ และจากไปพร้อมกัน

อินชิงเสวียนก็เดินอย่างรวดเร็วไปยังวังเย็น เปิดประตูตำหนัก กำลังจะเข้าไปข้างใน ทันใดนั้นนางก็เห็นเงาสีขาวมาจากระยะไกล ที่รีบวิ่งเข้าไปในประตูราวกับสายฟ้า

จากนั้นข้าก็ได้ยินอวิ๋นฉ่ายอุทาน “ไป๋เสวี่ย เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้...”

นางรีบวิ่งไปที่ประตูและถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นอินชิงเสวียน

“ตกใจแทบเย่ คิดว่าไป๋เสวี่ยมากับฮ่องเต้”

“ตอนนี้ฮ่องเต้กำลังอยู่กับหญิงงาม เขาไม่ค่อยมีเวลาว่างมากนัก เจ้าหมาน้อยอยู่ที่ใด นอนหรือยัง”

“ยังเพคะ สองวันนี้องค์ชายดูมีความสุขมาก กำลังเล่นอยู่ข้างใน”

ในตอนนี้ เจ้าหมาน้อยกำลังนอนอยู่บนเตียง กัดมือที่อ้วนท้วนของเขาขณะจ้องมองที่ตุ๊กตาดนตรีที่กำลังเต้นรำ ด้วยดวงตาแป๋วราวกับผลองุ่นสีดำลูกใหญ่

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนเข้ามา ดวงตาของเขาก็แคบเล็กเหมือนจันทร์เสี้ยวสองดวงทันที

ไป๋เสวี่ยซึ่งติดตามอินชิงเสวียน จู่ๆ ก็ลุกขึ้น วางอุ้งเท้าไว้บนเตียง และเอียงหัวอันใหญ่โตมองดูเจ้าหมาน้อย

เจ้าหมาน้อยไม่กลัวมัน เขายื่นมือเล็กๆ อ้วนๆ ออกมาและคว้าขนบนหัวของไป๋เสวี่ย

ไป๋เสวี่ยย่นจมูกทันที และเริ่มดมตัวเจ้าหมาน้อย

อินชิงเสวียนรู้สึกกังวลเล็กน้อย เพราะไป๋เสวี่ยไม่คุ้นกับคน

ลูกยังเล็กอยู่ ให้มันกัดไม่ได้

“ไป่เสวี่ยเด็กดี นี่คือลูกชายแท้ๆ ของนายหญิงเจ้า สุนัขดีๆ จะไม่กัดนายหญิง!”

ทันทีที่พูดจบ ไป๋เสวี่ยก็อ้าปาก คาบคอเสื้อของเจ้าหมาน้อยไว้ในปาก และวิ่งออกจากวังเย็นราวกับสายฟ้าแลบ...