สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1070

ณ เมืองหลวง

ช่วงนี้เย่จิ่งอวี้ยุ่งมาก

เขาตื่นขึ้นไปประชุมเช้าทุกเช้า ในช่วงบ่ายก็ไปฟังนักพรตเต๋าเทศน์ที่อารามซ่างชิงกวน เมื่อเขากลับมาก็ขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือ ไม่พบปะใครเลย

หลี่เต๋อฝูถูกย้ายกลับมารับใช้หน้าพระพักตร์ ปกติมักจะกลัวว่าฝ่าบาทจะถามนั่นถามนี่ ตอนนี้แม้ว่าฝ่าบาทจะให้เขากลับมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลย ซึ่งความแตกต่างนี้ กลับทำให้หลี่เต๋อฝูรู้สึกไม่ชินกว่าเดิม

“อาจารย์ มีจดหมายจากเสี่ยวอานจื่อ”

หลี่เต๋อฝูกำลังยืดคอมองเข้าไปในห้อง แล้วศิษย์คนหนึ่งก็เข้ามาจากด้านนอก

ทันใดนั้นหลี่เต๋อฝูแสดงสีหน้าดีใจ รีบส่งสายตาให้ขันทีน้อย บอกเป็นความหมายว่าให้ไปคุยที่อื่น

ทั้งสองมาที่ด้านข้างของห้องโถง ขันทีน้อยยื่นผ้าที่ซ่อนอยู่ในอ้อมแขนให้หลี่เต๋อฝู แล้วถอยหลังออกไปด้วยความเคารพ

หลี่เต๋อฝูรีบเปิดอ่านดู แล้วกระซิบกับตัวเองว่า “เป็นเด็กลิงที่ฉลาดจริงๆ รู้จักไปหาครอบครัวของใต้เท้าอินด้วย นี่ก็ไม่มีข่าวคราวจากพวกเขามาหลายวันแล้ว ตอนนี้สบายใจได้แล้ว”

เขาอ่านจดหมายซ้ำหลายครั้ง จากนั้นจึงหยิบตะบันไฟขึ้นมา นั่งยองๆ ลงบนพื้นแล้วเผาทิ้ง จากนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้อ คงจะดีไม่น้อยถ้านายหญิงท่านนั้นอยู่ในวัง ตอนนี้ฝ่าบาทก็เหมือนคนถูกปีศาจร้ายเข้าสิง ขังตัวเองอยู่ในห้องทุกวันแบบ ย่อมไม่ใช่เรื่องดี อนิจจา เมื่อไหร่ถึงจะสามารถกลับมาเป็นปกติได้”

หลี่เต๋อฝูส่ายศีรษะ และกลับไปยืนอยู่หน้าห้องโถงอย่างช่วยไม่ได้

เขาไม่ต้องการเป็นคนเทกระโถนอีกแล้ว แม้ว่าขันทีน้อยจะเคารพเขา ไม่ให้เขาทำงานหนัก แต่เตียงนอนนั้นแข็งมาก แขนขาอันชราภาพของเขา ทนไม่ไหวจริงๆ

หลังจากยืดคลายกล้ามเนื้อที่เอวเล็กน้อยแล้ว หลี่เต๋อฝูก็บังคับตัวเองให้กระปรี้กระเปร่าขึ้น

“ทุกคนกระปรี้กระเปร่ากันหน่อย รอคำสั่งจากฝ่าบาทตลอดเวลา”

“ขอรับ”

ขันทีน้อยพยักหน้าทุกคน จากนั้นทุกคนก็หน้าเชิดอกตรง

ภายในห้อง เย่จิ่งอวี้ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เรียวตาหงส์คู่นั้นหรี่ลงเล็กน้อย ความรู้สึกหนักอึ้งในอกเย็นชาจนยากที่จะเข้าใจ

นับตั้งแต่การแสดงในวันนั้น เย่จิ่งอวี้เพียงรู้สึกว่าจิตสำนึกทางจิตวิญญาณชัดเจนขึ้น ดูเหมือนว่าคนทั้งคนจะไต่ขึ้นสู่ระดับใหม่แล้ว การรับรู้ก็เพิ่มขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า แม้ว่าจะมีคนกระซิบนอกห้องโถง ก็ไม่อาจปิดบังการได้ยินของเขาได้

แน่นอนว่าคำพูดทั้งหมดของหลี่เต๋อฝูเข้าสู่หูของเขา