สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1079

ผู้อาวุโสหันวางหนังสือในมือลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “เข้ามาเถอะ”

ฉางเฮิ่นเทียนโค้งกายคำนับ แล้วเดินเข้ามาจากประตู คุกเข่าลงบนพื้นโดยที่หมอบลงทั้งตัว

“หวังว่าผู้อาวุโสหันจะไว้ชีวิตด้วย ข้าไม่ได้มีเจตนาปิดบัง ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าสิ่งนี้มีประโยชน์อะไร แค่จดมันไว้ และนำออกมาดูเป็นครั้งคราว ถ้าผู้อาวุโสหันชอบ ข้ายินดีมอบสิ่งนี้ให้กับผู้อาวุโส”

ผู้อาวุโสหันวางม้วนไม้ไผ่ลงบนโต๊ะ น้ำเสียงยังคงอบอุ่นอ่อนโยน ราวกับกำลังคุยกันเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันศิษย์

“นี่คงเป็นเคล็ดวิชาลับวรยุทธ์กระมัง เจ้าเป็นเพียงคนครัวเล็กๆ จะเห็นวรยุทธ์ของอิ๋นเฉิงได้อย่างไร”

ฉางเฮิ่นเทียนเงยหน้าขึ้น จู่ๆ ก็รู้สึกเวียนหัวในหัวทันที

เขาคิดในใจ ‘ซวยแล้ว ตาแก่นี้ใช้ศาสตร์วิชาที่ทำให้จิตใจของเขาสับสน’

โชคดีที่เจ็ดสิ่งต้องห้ามของอิ๋นเฉิงยังอยู่บนตัวเขา ซึ่งสามารถช่วยหักล้างพลังได้ส่วนหนึ่ง เฮ่อยวนคนเลวทรามนี่ กลับช่วยเขาโดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว

เขาทนต่อคลื่นความวิงเวียน พูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนเครื่องจักร “จริงๆ แล้วข้าเป็นคนเก็บสมุนไพรจากสวนยากงซวิน ได้รับความไว้วางใจจากฮูหยินเจ้าเมือง ได้ติดตามนางเข้าไปในหอตำราสะสมของเมืองอิ๋นเฉิงหลายครั้ง เพราะเห็นตำรานี้วางอยู่บนศาลา และมีกุญแจโซ่แปดอันคล้องไว้อยู่ เกิดสงสัย จึงขโมยตำราออกมา และคัดลอกไว้ฉบับหนึ่ง แต่กลับถูกฮูหยินเจ้าเมืองเจอเข้า ข้ากลัวว่านางจะบอกความจริงจึงขอร้องนางว่าอย่าบอกใคร แล้วฉวยโอกาสออกจากอิ๋นเฉิงในขณะที่ฮูหยินกำลังลาดตระเวนกับกองกำลังป้องกันเมือง”

“โอ้?”

ผู้อาวุโสหันก้มศีรษะลงมองดูม้วนไม้ไผ่อีกครั้ง

ฉางเฮิ่นเทียนก็เงียบไปเช่นกัน

หลังจากผ่านไปราวๆ สิบห้านาที ผู้อาวุโสหันก็ถามว่า “เจ้ากล้ารับรองหรือ ว่าตัวอักษรในนี้ถูกต้อง”

“กล้า ข้าคัดลอกคำนี้มาเองทีละคำ ถูกต้องอย่างแน่นอน”

“แล้วเจ้ารู้ไหม ว่าวรยุทธ์แบบไหนที่บันทึกไว้ในเรื่องนี้”

ผู้อาวุโสหันถามอีกครั้ง

ฉางเฮิ่นเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งพูดว่า “เหมือนว่าจะเรียกว่าฝังโลหิต ข้าไม่ค่อยเข้าใจนัก รู้แค่ว่าเป็นศาสตร์ลับของอิ๋นเฉิง”

ผู้อาวุโสหันเลิกคิ้ว แล้วพูดว่า “ร่างกายนี้ของเจ้า คงไม่ได้ใช้ศาสตร์ฝังโลหิตแลกเปลี่ยนมากระมัง”

ฉางเฮิ่นเทียนพูดด้วยสายตาตรงทื่อ “ผู้เยาว์ไม่มีความสามารถนั้น และไม่รู้ว่าวรยุทธ์นี้ใช้เฉพาะเจาะจงในด้านใด”

ผู้อาวุโสหันคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขวาขึ้นแล้วชี้ไปที่ลม ฉางเฮิ่นเทียนตัวสั่นทันที จากนั้นก็รู้สึกตัวอย่างสมบูรณ์

เขามองผู้อาวุโสหันด้วยสีหน้าว่างเปล่า