สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1102

อินชิงเสวียนเลิกคิ้ว

“นี่คือเมืองเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงงั้นหรือ”

ฉุยอวี้ส่ายศีรษะ

“ไม่ใช่ นี่คือป่าหมอก ในป่าข้างในถึงจะเป็นเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาเปิดในเวลาเช้า และปิดในเวลาบ่ายคล้อยของทุกวัน ตอนนี้ก็มืดแล้ว ถ้าต้องการแอบเข้าไป ทำได้แค่รอจนถึงวันพรุ่งนี้ พวกเจ้าสองคนคิดว่าอย่างไร”

อินชิงเสวียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ในเมื่อลงเขามาแล้ว งั้นก็ไปดูกันดีกว่า ใกล้ๆ นี้มีเมืองอยู่ หาที่พักค้างคืนกันสักคืนเถอะ”

ในเมื่อมาแล้ว ไม่ว่าอย่างไรอินชิงเสวียนก็อยากเห็นว่าผู้ชายรูปงามปานเทพบุตรแบบใดถึงทำร้ายเหมยชิงเกอจนเป็นแบบนี้

ฉุยอวี้ย่อมยกมือเห็นด้วยอยู่แล้ว

“ได้ ที่นี่อยู่ห่างจากตลาดเพียงห้าหกลี้ ใช้เวลาไม่นานก็ไปถึง”

อินชิงเสวียนพยักหน้าพูดว่า “ดี งั้นเราจะเข้าไปในอิ๋นเฉิงพรุ่งนี้เช้า”

ทั้งสามใช้วิชาตัวเบา และภายในสิบห้านาทีพวกนางก็มาถึงตลาด

เดิมทีคิดว่าในเวลานี้ปิดประตูไปนานแล้ว แต่ไม่นึกว่าจะเห็นแสงไฟสว่างจ้า สามารถมองเห็นชาวยุทธ์ที่ถือดาบได้ทุกที่

เมื่อนั้นอินชิงเสวียนจึงจำตอนที่ผู้คนบุกโจมตีตำหนักเทพหอทองคำได้ เหมือนพวกเขาจะมารวมตัวกันที่นี่

เมื่อนึกถึงคำพูดของผู้อาวุโสหันที่บอกว่าส่งหนังสือสวรรค์ไร้อักษรไปยังเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงแล้ว อินชิงเสวียนคิดกับตัวเองว่า คราวนี้มีเรื่องสนุกๆ ให้ดูแล้ว ถ้าไม่ดูหน่อย คงจะน่าเสียดายแย่

ทั้งสามได้เข้าพักร้านที่ค่อนข้างสะอาดเรียบร้อย จากนั้นแยกย้ายกันไปพักผ่อน หลังจากที่ไป๋เสวี่ยกินดื่มจนอิ่มหมีพีมันแล้ว มันก็เฝ้าอารักขาอยู่ใต้เตียงของอินชิงเสวียน

ไม่มีการพูดคุยกันทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสามก็กินอาหารง่ายๆ และตรงไปที่ป่าหมอก

มีคนเห็นมากมายตามถนน บางคนกำลังถือไข่ไก่ บางคนก็นำผักมาเอง ทุกคนพูดคุยและหัวเราะ ดูมีชีวิตชีวามาก

อินชิงเสวียนรู้สึกสับสนเล็กน้อย ถามด้วยเสียงแผ่วต่ำ “คนเหล่านี้กำลังทำอะไรอยู่”

ฉุยอวี้ก็พูดด้วยเสียงแผ่วต่ำเช่นกัน “ไม่แน่ใจ เข้าไปดูก็จะรู้เอง”