สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1117

อินชิงเสวียนออกจากโรงน้ำชาอย่างอารมณ์ดี

ตงหลิวถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง ราษฎรชาวเป่ยไห่ก็ไม่ต้องกังวลกับปัญหาจากการถูกศัตรูรุกรานอีกต่อไป

เย่จิ่งหลานก็กลับมาแล้ว กลายเป็นแบบที่ตัวเขาต้องการ ในที่สุดก็สามารถเริ่มต้นชีวิตที่แสนวิเศษของเขาได้

อาศัยแค่รูปลักษณ์ที่หล่อเหลานี้เพียงอย่างเดียว ก็เพียงพอที่จะทำให้แม่นางน้อยใหญ่วัยออกเรือนและยังไม่ออกเรือนหลงเสน่ห์ได้

เพียงแต่ว่าเรื่องนี้ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่น่าเชื่อ ถ้าไม่ได้เป็นฝ่ายเปิดเผยตัวตนก่อน ให้ตายอินชิงเสวียนก็คงไม่เคยคิดว่าชายหนุ่มรูปงามในตอนนี้ คือเด็กน้อยที่เล่นขลุ่ยดินเผาในวังหลวงวันนั้น

อย่างไรก็ตาม อินชิงเสวียนชอบเย่จิ่งหลานรูปลักษณ์ที่เป็นเด็กมากกว่า นึกอยากจะบีบแก้มก็ทำได้ ตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว จึงเป็นเรื่องยากที่จะทำเช่นนั้น

นางหัวเราะเบาๆ เจ้าสุนัขก็หยุดที่ประตูโรงเตี๊ยมชื่อฝูไหล กระดิกหางปุกปุยใหญ่โตไปมา และเห่าบอกอินชิงเสวียน

“อยู่ที่นี่งั้นหรือ”

อินชิงเสวียนหยุดเดิน ลูบหัวมันเบาๆ

ไป๋เสวี่ยเห่าอีกครั้ง ราวกับเป็นการยืนยัน

“รอข้าข้างนอกนะ”

อินชิงเสวียนกำชับ แล้วเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม

ทันทีที่เข้าไปในประตูก็เห็นฉุยอวี้และเฟิงเอ้อร์เหนียงกำลังรับประทานอาหารอยู่

“ชิงเสวียน!”

เฟิงเอ้อร์เหนียงโบกมือเรียกนาง

อินชิงเสวียนเดินไปหาอย่างรวดเร็ว

“พวกท่านออกมาสักพักแล้วหรือ”

ฉุยอวี้พยักหน้า

“เมื่อคืนนี้เราพักที่นี่ ทางด้านเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง มีข้อมูลอะไรหรือไม่”