สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1125

“ออกไปเถอะ จวนของพวกท่านยังว่างอยู่ หากขาดเหลืออะไร สามารถบอกหลี่เต๋อฝูได้ ตราบใดที่ข้ามี จะประทานให้แน่นอน”

เย่จิ่งอวี้ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงทุ้มลึกนั้น ทำให้ไม่อาจสงสัยสิ่งใดได้อีก

อินจ้งโค้งคำนับและพูดว่า “กระหม่อมไม่กล้าขออะไรมาก ได้กลับเมืองหลวงก็ซาบซึ่งมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อมองดูเส้นผมสีดอกเลาของอินจ้ง เย่จิ่งอวี้ก็ถอนหายใจเบาๆ

“เหตุการณ์เจียงวูในอดีต ข้ารู้สึกผิดต่อตระกูลอินมาก ข้าทำได้เพียงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดเชยให้ท่าน หากท่านต้องการอะไร อย่าได้เกรงใจ”

อินจ้งกล่าวด้วยความเคารพ “ได้กลับเมืองหลวง อินจ้งก็รู้สึกซาบซึ้งมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตา”

เย่จิ่งอวี้ยิ้มเบาๆ “เช่นนั้นก็ออกไปเถิด”

“กระหม่อม ทูลลา”

สองพ่อลูกโค้งคำนับ ถอยกลับออกจากห้องหนังสือ

เย่จิ่งอวี้ยืนอยู่หน้าหน้าต่างสักพักหนึ่ง แล้วไปที่ตำหนักชิงฮว๋าซึ่งเป็นที่พำนักของเย่ไห่ถัง

เย่ไห่ถังกำลังเล่นกับขวดน้ำหอมขนาดเท่าฝ่ามือด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

นางไม่รู้ว่าขณะนี้สถานการณ์เป็นอย่างไร นางยังไม่กล้าคุยกับเสด็จพี่ น่าเบื่อจริงๆ

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เย่ไห่ถังก็เงยหน้าขึ้นอย่างเกียจคร้าน

เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้ เขาลุกขึ้นยืนทันที

“ไห่ถังน้อมคำนับเสด็จพี่เพคะ”

“ตามสบาย วันนี้อากาศดี ทำไมไม่ออกไปเดินเล่นล่ะ”

เย่จิ่งอวี้แบมือ และลูบศีรษะเย่ไห่ถังเบาๆ

เย่ไห่ถังหดคอ

“ข้างนอกร้อนจะตาย ไม่มีอะไรน่าสนุก”

เย่จิ่งอวี้พูดอย่างอ่อนโยน “ฝนตกทั้งวัน วันนี้ยังนับว่าสดชื่นอยู่นะ ออกไปเดินเล่นกับข้าหน่อย”

เย่ไห่ถังลังเลและพูดว่า “เพคะ”

หลังจากออกจากตำหนักชิงฮว๋า สองพี่น้องก็มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก ซึ่งเป็นตำหนักเย็น

เย่ไห่ถังรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ยื่นมือออกมาดึงแขนเสื้อของเย่จิ่งอวี้

“เสด็จพี่ ที่นั่นไม่มีอะไรน่าสนใจ ไปที่อุทยานหลวงกันเถอะ”

เย่จิ่งอวี้ไม่หยุด