สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1124

“ไม่ต้องสงสัยแล้ว รีบเข้าไปเถอะ ฝ่าบาทยังรออยู่!”

หลี่เต๋อฝูเร่งเร้า

แม้ว่าอารมณ์ของฝ่าบาทจะสงบ ทว่ายังมีอานุภาพน่าสะพรึงกลัว หลี่เต๋อฝูไม่อยากทนรับอีกแล้ว ดีไม่ดีอีกประเดี๋ยวคงได้อึดอัดอีก เขายังอยากมีชีวิตอยู่อีกหลายปี รอรับใช้องค์ชายน้อยอยู่นะ

อินจิงพยักหน้า พูดกับอินปู้อวี่ “ไปกันเถอะ”

หากเป็นวาสนาก็ไม่ใช่คราวเคราะห์ ถ้าเป็นคราวเคราะห์ก็หลบไม่พ้น

ในเมื่อถูกหาเจอแล้ว ไม่มีอะไรต้องพูดอีก

สองพ่อลูกหิ้วชายเสื้อคลุมเดินเข้าไปในห้องหนังสือของฝ่าบาท โค้งคำนับและพูดว่า “กระหม่อมอินจ้ง อินปู้อวี่ ถวายบังคมฝ่าบาท ขอทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี!”

เย่จิ่งอวี้ค่อยๆ หันกลับมา

“ท่านขุนนางทั้งสองลุกขึ้นเถิด”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

สองพ่อลูกคำนับพร้อมกัน และยืนเคียงข้างกันด้วยความเคารพ

เย่จิ่งอวี้สะบัดเสื้อคลุมออกนั่งบนเก้าอี้มังกร เรียวตาหงส์คู่นั้นมองจับไปยังคนทั้งสอง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ “ให้ท่านขุนนางทั้งสองออกไปเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน เป็นความประมาทเลินเล่อของข้าแล้ว บัดนี้ข้าในที่สุดก็จำเรื่องราวเหล่านั้นได้แล้ว หวังว่าจะไม่สายเกินไป”

พวกเขาทั้งสองรู้สึกยินดีทันที รีบคุกเข่าลง

“กระหม่อมมิกล้า ฝ่าบาททรงห่วงใย กระหม่อมซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณยิ่ง”

เย่จิ่งอวี้ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ท่านขุนนางทั้งสองไม่ต้องมากพิธี แม้ว่าภรรยาของข้าจะไม่อยู่ที่นี่ แต่ในใจข้า พวกท่านยังคงเป็นญาติของข้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ให้อินจ้งกลับคืนสู่ตำแหน่งราชการ อินปู้อวี่รับการแต่งตั้งเป็นผู้บัญชาการราชองครักษ์หลวง รับผิดชอบด้านความปลอดภัยของวังหลวงทั้งหมด”

อินปู้อวี่เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ฝ่าบาทมอบความรับผิดชอบที่สำคัญเช่นนี้ให้กับเขาจริงหรือ

อินจ้งก็พิศวงงงงวยเช่นกัน แต่ก็ไม่กล้าถามเพิ่มเติม