สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 114

คนคนนั้นสวมชุดสีดำ ศีรษะและใบหน้าถูกคลุมอยู่ใต้ผ้าสีดำ ยืนจ้องวังเย็นอยู่ที่มุมตะวันตกเฉียงเหนือ

อินชิงเสวียนตกใจในทันที นางไม่คิดว่าจะมีคนจริงๆ!

คนผู้นี้จะมาฆ่านาง หรือว่ามาคอยสังเกตนางกันแน่?

นางเดินเข้าไปในมิติทันที และหยิบกระบองไฟฟ้าออกมา

ความจริงด้านในมิติมีอาวุธที่ดียิ่งกว่า อย่างเช่นปืนกล

เพียงของสิ่งนั้นแพงจนน่าตกใจ คะแนนหนึ่งหมื่นแลกปืนได้เพียงกระบอกเดียว ตอนนี้นางผ่านช่วงมือใหม่แล้ว วัฏจักรของการปลูกพืชใช้เวลาอย่างน้อยหกหรือเจ็ดวัน แม้ว่าหนึ่งเดือนนางจะได้สี่ร้อยคะแนน แต่ก็ต้องเก็บมากกว่าสองปี และยิ่งต้องใช้คะแนนเพื่อแลกเป็นเงินสด จึงต้องยุติความคิดที่อยากจะได้ของสิ่งนั้นไว้ก่อน

ระหว่างไตร่ตรองอยู่นั้น คนดังกล่าวก็ได้กระโดดขึ้นบนหลังคาบ้านแล้ว

อินชิงเสวียนไม่ได้ยินเสียงของกระเบื้องหลังคา อดไม่ได้ที่จะตกใจ นี่คือผู้มีฝีมือขั้นสูง

นางรีบออกมาด้านนอกตำหนักในทันที และอุ้มเจ้าหมาน้อยออกมาด้วย

“พระสนม…”

อินชิงเสวียนจ้องขวับไปหานาง ยายหลี่รีบปิดปากทันที

“หลายวันนี้รบกวนยายหลี่มาตลอด ในเมื่อข้าก็ถูกปิดตายอยู่ในวังเย็น ต่อไปข้าเลี้ยงลูกชายของข้าเองก็ได้”

อินชิงเสวียนพูดจบก็อุ้มเจ้าหมาน้อยเข้าไปด้านในตำหนัก

เปิดมือถือสับปะรดออกดู คนคนนั้นกำลังนอนราบอยู่บนหลังคาราวกับกำลังฟังอะไรบางอย่าง

อินชิงเสวียนพูดเสียงดังในทันที และพูดกับเจ้าหมาน้อยว่า “เจ้าลูกชาย เจ้าคิดถึงพ่อหรือไม่”

เจ้าหมาน้อยเบิกตาโต และจ้องไปยังอินชิงเสวียน โดยไม่เข้าใจว่าพ่อคือสิ่งใด

อินชิงเสวียนเหยียดนิ้วออกแล้วแตะที่ปลายจมูกแหลมของเขา

“ลูกรัก เรียกพ่อสิ”

เจ้าหมาน้อยจ้องเขาอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมา

อินชิงเสวียนก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ พูดขึ้นด้วยที่หน้าที่เอ็นดู “เจ้าเด็กโง่เอ๊ย”

เจ้าหมาน้อยยื่นมือที่ถูกยุงกัดจนบวมแดงขึ้นมาทันที และพูดอินชิงเสวียนอื้อๆ อ้าๆ ราวกับกำลังบอกท่านแม่ว่ามือของตัวเองบาดเจ็บ

เมื่อคืน อินชิงเสวียนทายากันยุงให้เขาแล้ว และได้แลกน้ำหอมมาขวดหนึ่ง ตอนนี้อาการบวมลดลงไปมากแล้ว แต่ว่าผิวของเจ้าหมาน้อยยังอ่อนโยนเกินไป และยังมีรอยแดงเป็นบริเวณกว้างที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

อินชิงเสวียนหอมลงไปบนมือเล็กๆ ของเขา เจ้าหมาน้อยดีใจขึ้นมาอีกครั้งทันที เขาเลียนแบบพฤติกรรมของอินชิงเสวียน ออกแรงทำปากจู๋ อินชิงเสวียนถูกความน่ารักดึงดูดในทันที

อดไม่ได้ที่จะอุ้มเขาขึ้นมา และหมุนเป็นวงกลมใหญ่บนพื้น

เจ้าหมาน้อยหัวเราะอย่างมีความสุขมากขึ้น เบายื่นมือเล็กๆ ออกมาจับชายเสื้อของอินชิงเสวียนไว้ รูม่านตาของเขาทั้งมืดและสว่าง

สองแม่ลูกหัวเราะร่ากันครู่หนึ่ง อินชิงเสวียนดูหน้าจอมือถือสับปะรดอีกครั้ง พบว่าคนผู้นั้นหายไปแล้ว

อินชิงเสวียนตบเจ้าหมาน้อยไปด้วย พลางขมวดคิ้วครุ่นคิดไปด้วย

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ลงมือ ก็หมายความว่าไม่ได้มาฆ่านาง

เย่จิ่งอวี้อยากจะตรวจสอบอะไรก็เชิญตามสบาย เพียงนางยืนกรานว่าเจ้าหมาน้อยคือลูกชายของนางก็เพียงพอแล้ว ต่อให้ต้องเจาะเลือดตรวจดีเอ็นเอ นางก็ไม่กลัว

เพียงพริบตาเดียว เวลาก็ผ่านไปหนึ่งวัน

ในพระราชวังขาดขันทีไปหนึ่งคน แต่กลับไม่มีผลกระทบต่อผู้อื่นเลย

นอกจากหลี่เต๋อฝูและคนสนิทของฝ่าบาท แทบไม่มีผู้ใดรู้เลยว่าเสี่ยวเสวียนจื่อถูกปิดตายไว้ในวังเย็น

หลายวันนี้ ลู่จิ้งเสียนตัดสินใจเรียนดีดพิณอย่างทุ่มเท ใช้ศิลปะเพื่อพิชิตใจเย่จิ่งอวี้

ซูฉ่ายเวยฝันกลางวันว่าจะได้รับความโปรดปรานในพระราชวังชั่วข้ามคืน ทุกอย่างยังไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไป

มีเพียงหลี่เต๋อฝูที่รู้สึกถึงความไม่เหมือนเดิม

เมื่อคืนฝ่าบาทไม่ได้นอนทั้งคืน และมีอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล

โดยเฉพาะการออกว่าราชการเช้า ราวกับกินลูกระเบิดลงท้อง เพียงขุนนางคนใดปริปากพูด พระองค์ก็ทรงพาลโกรธเสียจนทุกคนเป็นใบ้

สุดท้ายจึงไม่มีใครกล้าพูดอีกต่อไปและเพียงถอนตัวออกจากราชสำนัก

เมื่อก่อนหลังกลับวังหลังก็จะมาอ่านสาส์นที่กราบทูลที่ห้องหนังสือ วันนี้ทรงกลับตำหนักเฉิงเทียนโดยตรง

เมื่อดูสีหน้าที่ไม่พอใจของเย่จิ่งอวี้ หลี่เต๋อฝูและคนอื่นๆ ต่างกลัวจนตัวสั่น

“ออกไปให้หมด”

เมื่อเห็นคนเหล่านี้ทำราวกับนกกระทาถูกบีบคอ เย่จิ่งอวี้ก็ยิ่งรำคาญใจ

หลี่เต๋อฝูรีบโบกไม้โบกมือ นำเสี่ยวอานจื่อและคนอื่นๆ มายังนอกตำหนัก

เย่จิ่งอวี้เดินไปมาในพระตำหนัก คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันราวกับว่ามีบางอย่างหายไป ซึ่งทำให้เขาหงุดหงิดใจไม่เว้นว่าง

ในหัวของเขามีภาพของอินชิงเสวียนผุดขึ้นมาไม่หยุด ไม่ว่าจะเป็นดวงตาที่คดเคี้ยวและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา หรือท่าทางซื่อบื้อของเขาขณะนอนกอดหมอนข้าง...

ราวกับถูกมนต์ดำ ยิ่งพยายามกำจัดสิ่งเหล่านี้ออกไปจากสมอง ก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะคิดถึงมันมากขึ้นเท่านั้น

อาจเป็นเพราะความสามารถของเขาที่ทำให้ตัวเองยังคงอาลัยอาวรณ์ เดิมคิดจะยกตำแหน่งขุนนางชั้นในเพื่อจะได้อยู่เคียงข้างกันเสมอไป ไม่คิดว่าบ่าวตัวน้อยจะใจกล้าเช่นนี้ ได้คืบจะเอาศอก

เด็กคนนั้นเป็นลูกของเขาจริงๆ ก็ดี หากเป็นลูกของผู้อื่นในวังหลัง ต่อให้จะโปรดปรานเขามากแค่ไหน ก็เก็บมันไว้ไม่ได้

ฮ่องเต้องค์ก่อนเพิ่งล่วงลับไปได้หนึ่งปี แล้วจู่ๆ ก็มีเด็กคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น จะไม่ทำให้คนหัวเราะจนฟันร่วงหรอกหรือ

เย่จิ่งอวี้ยิ่งคิดก็ยิ่งรำคาญใจ เขาใช้เท้าถีบประตูตำหนักออก และตะโกนใส่หลี่เต๋อฝูเสียงกร้าว “เคลื่อนขบวน ไปหอสุ่ยอวิ๋น”

ขณะนั้น อินชิงเสวียนกำลังอุ้มเจ้าหมาน้อยนอนแกว่งอยู่บนเปล

เด็กน้อยขี้เซามาก ไม่นานก็ถูกแกว่งจนหลับใหลไป

เมื่อเห็นองค์ชายน้อยค่อยๆ หลับตาลง ยายหลี่อดแปลกใจไม่ได้

“วิธีนี้ดีจริงเชียว หากต่อไปเด็กไม่หลับ ก็เอามานอนบนนี้”

อวิ๋นฉ่ายกลับสนใจกังหันลมที่อยู่ใต้หน้าต่างมากกว่า

นางอยากถามตั้งแต่เมื่อวาน แต่เมื่อเห็นพระสนมกำลังยุ่ง จึงไม่กล้าเอ่ยปากถาม ในที่สุดวันนี้ก็มีโอกาส จึงรีบถามในทันที “เสี่ยวเสวียนจื่อ กังหันลมใหญ่นั้นใช้ทำสิ่งใดหรือ”

อินชิงเสวียนชูนิ้วโป้งให้กับอวิ๋นฉ่าย

เรียกชื่อถูก สมควรได้คำชมเชย

“นั่นคือกังหันลมปั่นไฟขนาดเล็ก สรุปง่ายๆ ว่านี่เป็นสิ่งที่ซับซ้อนมากและเป็นสิ่งที่สุดยอดมากด้วย เจ้าจะรู้เองในภายหลัง”

อวิ๋นฉ่ายเม้มปาก พระสนมพูดหรือไม่พูดก็ไม่ต่างกันเลย

อินชิงเสวียนยิ้มและลุกขึ้นนั่ง บอกกับอวิ๋นฉ่ายว่า “ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากบอกเจ้า แต่เพราะมันอธิบายได้ยาก ถ้าหากมีโอกาส ข้าจะให้เจ้าได้เห็นถึงความสุดยอดของมัน”

ขอเพียงแค่มีไฟฟ้า ก็มีสิ่งของมากมายที่สามารถใช้งานได้

อย่างเช่นหลอดไฟ หม้อหุงข้าว พัดลมปรับอากาศ เพียงแต่ของพวกนี้ต้องใช้คะแนนในการแลกมา เพราะหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องใช้คะแนนจำนวนมากเพื่อแลกสิ่งอื่น ดังนั้นคะแนนที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่ร้อยจึงไม่สามารถใช้ได้ในขณะนี้

รอให้ตั้งรกรากได้เมื่อไหร่ แล้วค่อยสร้างบ้านที่ทันสมัยให้ดี!

ยายหลี่ได้รับตัวของเจ้าหมาน้อยไปแล้ว

นางเพิ่งสระผมเสร็จ เส้นผมยังคงเปียกน้ำอยู่ เมื่อเห็นท่าทางของยายหลี่ จู่ๆ อินชิงเสวียนก็นึกถึงสวีจือย่วนที่ตกน้ำ

จึงรีบดึงตัวยายหลี่เข้าในตำหนักทันที และใช้เสียงพูดที่มีเพียงสองคนได้ยินเท่านั้น “ยายหลี่ ก่อนที่ข้าจะออกเรือน รู้จักผู้ที่ชื่อว่าสวีจือย่วนหรือไม่”

ยายหลี่นิ่งไปชั่วขณะ พลางส่ายหัวตอบ “ก่อนพระสนมจะออกเรือน พระสนมไปมาหาสู่กับอันผิงหวังเพียงผู้เดียว บ่าวไม่เคยได้ยินพระสนมรู้จักคนที่ชื่อสวีจือย่วนมาก่อนเลยเพคะ”

อินชิงเสวียนขมวดคิ้ว พลางกระซิบกระซาบเบาๆ “ช่างน่าแปลก ในเมื่อไม่รู้จัก แล้วเหตุใดสวีจือย่วนจึงรู้จักข้า”

อินชิงเสวียนเพิ่งพูดจบ สวีจือย่วนที่นั่งอยู่ในหอสุ่ยอวิ้นก็จามขึ้นมา

สาวใช้รีบพูดทันที “ถูกลมเย็นพัดหรือเพคะ?”

ขณะกำลังเอาผ้าม่านลง ก็ได้ยินเสียงขันทีตะโกนด้วยสีหน้าหวาดผวา “นายหญิง ฝ่าบาทเสด็จมาพ่ะย่ะค่ะ!”