สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 113

“ท่านอาจารย์ เกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่?”

เสี่ยวอานจื่อสีหน้าเป็นกังวล

หลี่เต๋อฝูถอนหายใจดังเฮ้อ “อย่าพูดเลย เสี่ยวเสวียนจื่อช่างบังอาจเสียจริง กล้าพาลูกเข้ามาในวัง...”

หลี่เต๋อฝูพูดเพียงครึ่งเดียว จู่ๆ ก็ใจเต้นขึ้นมา

วังเย็น ทารก เสี่ยวเสวียนจื่อ พระสนมอิน...

หรือว่าเด็กคนนี้คือลูกของฝ่าบาท...

ความคิดที่ถาโถมเข้ามากะทันหัน ทำให้หลี่เต๋อฝูตกใจกลัว

ก่อนหน้านี้เขายังสงสัยว่าเสี่ยวเสวียนจื่อก็คือพระสนมอิน แต่เมื่อเห็นเขาออกอุบายให้ฝ่าบาทอยู่หลายครั้ง ความคิดนี้ก็ถูกเก็บไว้ในใจ

ไม่ว่าเขาเป็นใคร ขอเพียงทำประโยชน์ต่อต้าโจว และทำให้ฝ่าบาทมีความสุข เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

ทว่าวันนี้มีเด็กคนหนึ่งโผล่ออกมา คือว่า... เรื่องนี้ต้องทูลฝ่าบาทหรือไม่?

หลี่เต๋อฝูเดินวนไปมาในเรือนอยู่หลายรอบ พลางส่ายหัว

ไม่ได้

ตระกูลอินเป็นคนทรยศ หากเสี่ยวเสวียนจื่อคือพระสนมท่านนั้นจริงๆ จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

อีกทั้งพระสนมผู้นี้ได้ตายไปหลายวันก่อนหน้าแล้ว เหตุใดจึงสามารถฟื้นขึ้นมาตายอีกรอบได้

หากไม่ปฏิบัติอย่างถูกต้อง เด็กก็จะเป็นอันตรายไปด้วย

และสถานการณ์ในตอนนี้ยังไม่ชัดเจนนัก ทุกสิ่งยังเป็นเพียงแค่การคาดเดาของเขา...

เมื่อเห็นว่าหลี่เต๋อฝูพูดเพียงครึ่งเดียว และเริ่มเดินไปเดินมาอีกครั้ง เสี่ยวอานจื่ออดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นไปด้วย

“ท่านอาจารย์ สรุปว่าเสี่ยวเสวียนจื่อเป็นอะไรขอรับ”

หลี่เต๋อฝูพูดขึ้นด้วยจิตใจที่สับสนวุ่นวาย “เขาเอาลูกเข้ามาอยู่ในวังเย็น เมื่อฝ่าบาททรงเห็นเข้าก็โกรธมาก และสั่งให้คนปิดตายเขาและเด็กอยู่ในวังเย็นด้วยกัน”

“หา?”

เสี่ยวอานจื่อสีหน้าตกใจ

“เช่นนั้นเสี่ยวเสวียนจื่อคงแย่เลยสิ ท่านอาจารย์ต้องขอร้องฝ่าบาท ให้พระองค์ทรงเมตตาด้วยนะขอรับ”

หลี่เต๋อฝูก่นด่า “ขอร้องบ้าอะไรกัน หากว่าฝ่าบาทไม่ทรงมีเมตตา เสี่ยวเสวียนจื่อคงตายไปนานแล้ว พวกเราติดตามฝ่าบาทมานานขนาดนี้ เคยเห็นพระองค์อดกลั้นต่อบ่าวคนใดหรือไม่ คิดดูสิว่าพระชายาหวนมีจุดจบอย่างไร วันนี้เขาถูกปิดตายในวังเย็น ถือเป็นพระคุณอันใหญ่หลวงแล้ว”

เมื่อได้ยินคำว่าพระชายาหวน เสี่ยวอานจื่อก็ตัวหนาวสั่นขึ้นมา

หลังจากฝ่าบาทเสด็จขึ้นครองบัลลังก์ พระองค์ก็ทรงประหารขันทีและข้าหลวงหญิงเกือบทั้งหมดในวังของมารดาผู้ให้กำเนิด เหลือเพียงหมัวมัวอาวุโสและขันทีน้อยคนหนึ่งเท่านั้น

เล่ากันว่าเลือดของคนเหล่านั้นย้อมวังจินอู๋ให้เป็นสีแดงทั่วทั้งวัง ไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดฝ่าบาทลงมือสังหาร รู้เพียงแต่ว่าค่ำคืนนั้นในวังจินอู๋เต็มไปด้วยเสียงร่ำไห้และเสียงกรีดร้อง...

เสี่ยวอานจื่อเงียบปากลงทันที

เขาถอนหายใจและพูดว่า เสี่ยวเสวียนจื่อเอ๊ย เจ้าช่างกล้าเหลือเกิน เหตุใดจึงเอาลูกเข้ามาในวังได้เล่า

หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ!

...

ณ วังเย็น

อินชิงเสวียนหลับไปอย่างสนิทและไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย

เมื่อลืมตาในเช้าวันถัดมา ก็รู้สึกสดชื่นเป็นอย่างมาก

บ่าวไม่ได้เป็นกันง่ายๆ ต้องค้อมตัวคุกเข่าด้วยความหวาดกลัวทั้งวัน อยู่ในวังเย็นเป็นอิสระมากกว่าเสียอีก

อินชิงเสวียนตัดสินใจพักผ่อนอยู่หลายวัน และค่อยคิดหาทางออกจากวัง

เพียงแต่เมื่อคิดว่าไม่ได้พบกับกวนฮั่นหลินแม่ทัพเฒ่า ก็รู้สึกหดหู่ในใจเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าปริศนากำลังจะคลี่คลาย ก็มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น เย่จิ่งอวี้อยู่ดีไม่ว่าดี มีวังมากมายกลับไม่ไป และต้องมาวังเย็นให้ได้

หรือเขาเริ่มสงสัยในตัวเองแล้ว?

นึกได้เช่นนี้ อินชิงเสวียนก็ขมวดคิ้ว