สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1147

“สาวน้อย เจ้าคงไม่ได้เชื่อคำพูดบ้าๆ ของนักพรตเต๋าเหม็นเน่านั่นใช่ไหม”

เย่จิ่งหลานกลอกตา ความโกรธในดวงตาก็บรรเทาลง

อินชิงเสวียนกระแอมในลำคอแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ค่อนข้างแปลก ในเมื่อเจ้าไม่ได้ฆ่าใคร ทำไมเขาจึงยืนยันมั่นใจว่าเป็นเจ้านัก ในนี้มีความเข้าใจผิดหรือไม่”

เย่จิ่งหลานแค่นเสียงหึๆ และพูดว่า “ความเข้าใจผิดบ้าบอน่ะสิ พวกเกล้าผมเหมือนจมูกวัวพวกนั้นไม่มีเหตุผลเลย”

ดวงตากลมโตของอินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้นมอง

“เจ้าไม่มีอะไรจะปิดบังข้าจริงๆ หรือ”

เย่จิ่งหลานพูดอย่างหมดคำบรรยาย “เรื่องที่ข้าเดินทางไปตงหลิว ทั้งฮวาเชียนและหวังซุ่นต่างก็รู้เรื่องดี หากไม่เชื่อเจ้าก็ไปถามพวกเขาได้”

อินชิงเสวียนย่อมไม่อยากมีความขัดแย้งภายในกับเขาอยู่แล้ว

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อเจ้า แค่รู้สึกว่าเรื่องนี้มีบางอย่างที่น่าสงสัย”

ดวงตาของเย่จิ่งหลานเบิกกว้าง

“ก็ไม่แปลกหรอก ถ้าทำให้ข้าโกรธนักจะตบพวกเกล้าผมเหมือนจมูกวัวสองคนที่อยู่ในมิติซะ”

อินชิงเสวียนพูดโดยเร็ว “เจ้าอย่าบุ่มบ่าม คราวหน้าถ้าเจอเขาอีก พวกเราก็ค่อยๆ คุยกับเขาดีๆ”

“ไม่มีเรื่องอะไรต้องคุยกัน พวกเรามาหารือกันเรื่องตำหนักเทพก่อนเถอะ ถ้าตาแก่หนังเหนียวแซ่หันนั่นไม่ปรากฏตัวออกมา เราควรทำอย่างไรดี”

อินชิงเสวียนพูดอย่างเคร่งเครียด “สถานะของเราในตำหนักเทพเป็นเพียงอาคันตุกะ ไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องภายในของตำหนักเทพ ต้องรอให้เจ้าตำหนักออกมาก่อน จึงจะมีสิทธิ์พูดได้”

เย่จิ่งหลานกล่าวว่า “งั้นรออีกสองวัน ข้าจะกลับไปเร่งหวังซุ่นให้”

“ตอนนี้ก็ทำได้แค่เท่านี้แล้ว”

ทั้งสองกลับมาที่ยอดเขา เหล่าศิษย์ต่างจับกลุ่มหารือกันสองคนสามคน ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ยิ่งไม่รู้ว่าเสียงที่ดังสนั่นนั้นมาจากไหน

ฉุยอวี้ยืนอยู่กับเฟิงเอ้อร์เหนียง นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นอินชิงเสวียน ก็รีบเข้ามาทักทายทันที