สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1148

ศิษย์หลายคนลอบมองไปที่เย่จิ่งหลาน กระซิบกระซาบบอกกัน จากนั้นก็แยกย้ายกันไปเงียบๆ

เย่จิ่งหลานก็เดินกลับไปยังที่พักหินของตัวเอง ทันทีที่ไปถึงประตู หวังซุ่นก็เดินออกมาด้วยสีหน้ายินดี

“นายท่าน ข้าทำงานเสร็จก่อนกำหนด ทำหน้ากากออกมาได้แล้ว”

“โอ้?”

ดวงตาของเย่จิ่งหลานเต็มไปด้วยความสุข เขานึกในใจ จากนั้นก็พาหวังซุ่นเข้าไปในมิติ

“เจ้าใส่มันให้ข้าดูหน่อย”

หวังซุ่นหยิบหน้ากากออกจากแขนเสื้อทันที และในพริบตาเดียว เขาก็กลายเป็นชายชราที่มีท่าทางราวกับเทพเซียน

เย่จิ่งหลานหยิบภาพวาดออกมา เปรียบเทียบซ้ายขวาบนล่างอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ลูบคางพลางพยักหน้า

“ไม่เลว คล้ายมาก”

หวังซุ่นหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “ขอบคุณนายท่านสำหรับคำชม”

เย่จิ่งหลานหยิบบุหรี่ยี่ห้อดังออกมาจากความว่างเปล่า

“รางวัลเจ้า”

หวังซุ่นรับไว้ด้วยรอยยิ้มยินดี

“ขอบคุณนายท่าน ต่อไปเราควรทำอย่างไรดี”

“ส่งหน้ากากมาให้ข้า ข้าจะเอาไปให้ยัยเด็กนั่น”

เย่จิ่งหลานหยิบหน้ากาก แล้วออกจากที่พักหินไป

ในเวลานี้ อินชิงเสวียนได้เข้ามาในมิติแล้ว

เหมยชิงเกอกำลังเล่นวิ่งไล่จับกับเสี่ยวหนานเฟิง

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนเข้ามา ทั้งคู่ก็หยุดเล่นทันที

“เด็จแม่คนสวย”

เสี่ยวหนานเฟิงอ้าแขนน้อยๆ วิ่งเข้ามาหา และกระโดดตัวลอยโผเข้ากอดคอของอินชิงเสวียน

ไม่ได้เจอกันแค่วันสองวัน เจ้าตัวน้อยก็มีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมาก ฝีเท้าเบาลงกว่าเดิม และกระโดดสูงขนาดนี้

อินชิงเสวียนเอียงคอหอมแก้มของพ่อหนุ่มน้อยเบาๆ

“เด็กดี คิดถึงแม่ไหม?”

เสี่ยวหนานเฟิงพูดด้วยเสียงน้ำนมเล็กๆ “คิดถึง”

“แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน กินข้าวหรือยัง”

อินชิงเสวียนถามด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

เสี่ยวหนานเฟิงเหยียดมือเล็กๆ ออก แล้วตบหน้าอกอย่างแรง