สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1170

“ท่าน...ตามหาข้าหรือ”

เมื่อมองดูดวงตาสุกใสดั่งเต็มเปี่ยมไปด้วยธาราในฤดูใบไม้ร่วง เย่จั้นยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ไม่งั้นจะมีใครอีก เจ็ดปีแล้ว ข้าส่งคนไปสืบตามหาทุกที่ ถ้าข้าไม่ได้มาที่ตำหนักเทพโดยบังเอิญ เกรงว่าชั่วชีวิตนี้คงไม่ได้เจอเจ้าอีก”

รูม่านตาของอินหลีหดลงพลัน อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมา หมายจะหยิกแก้มตัวเองอย่างแรง

ต้องฝันอยู่แน่ๆ คุณชายเย่ สูงตระหง่านดั่งต้นหยกต้านลม ผู้ชายแบบนี้จะคิดเรื่องแม่ชีได้อย่างไร

ปลายนิ้วยังไม่ทันแตะใบหน้า ก็ถูกกอบกุมด้วยฝ่ามืออันอบอุ่น

“ถ้าเจ้ายังไม่เชื่อ ก็ลองตรวจดูอุณหภูมิของข้าอย่างละเอียด ดูว่าข้ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่”

เย่จั้นวางมือที่สั่นเทาเล็กน้อยบนท่อนอกของตัวเอง

เมื่อรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจอันหนักแน่น อินหลีก็ตระหนักได้ในที่สุด

เป็นความสัมพันธ์เช่นนี้นี่เอง ไม่ใช่แค่ตัวเองที่รู้สึกฝ่ายเดียว แต่เป็นการวิ่งเข้าหากันและกันอย่างอึกทึกโดยไม่มีเสียงใดๆ

แม้ว่านางจะถูกผูกมัดด้วยขนบธรรมเนียมประเพณีมาตั้งแต่เด็ก แต่ในขณะนี้ ก็ยังไม่สามารถควบคุมความรู้สึกตัวเองได้ ยื่นแขนไปกอดเย่จั้นอย่างอดไม่ได้

เรียกเสียงสะอื้น “คุณชายเย่...”

ขณะที่ทั้งสองกำลังรักกันหวานซึ้ง อินชิงเสวียนได้เข้าไปในมิติกับเย่จิ่งอวี้แล้ว

เมื่อเห็นลูกชายนอนหลับอย่างสงบบนบ้านลมปราสาท เย่จิ่งอวี้ก็โน้มตัวลง อุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้นมาเบาๆ แล้ววางเขาลงบนเตียงหลังใหญ่อันนุ่มสบาย

เขาก้มลงจูบใบหน้าเล็กๆ ของเสี่ยวหนานเฟิงอย่างอ่อนโยน และกระซิบ “ตอนเด็กจ้าวเอ๋อร์ไม่ชอบงีบหลับ พอโตขึ้นหน่อย กลับรู้ความมากขึ้น”

อินชิงเสวียนมีสีหน้าชื่นใจ