สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1172

เย่จิ่งอวี้ใช้วิชาตัวเบา หลังจากผลุบๆ โผล่ๆ ไม่กี่ครั้งก็ไม่เห็นเงาคนอีก

อินชิงเสวียนทั้งเป็นห่วงเย่จิ่งอวี้ และเป็นห่วงเย่จิ่งหลาน แต่ไม่ต้องการให้เสี่ยวหนานเฟิงเห็นฉากที่รุนแรงเช่นนี้

ทว่าเสี่ยวหนานเฟิงคุ้นเคยกับสิ่งแปลกๆ มานานแล้ว ตั้งแต่เขาเกิดมา ก็มีความรุนแรงและการนองเลือดอยู่ตลอดเวลา ทำให้เขาไม่ขี้ขลาดตาขาวเหมือนเด็กคนอื่นๆ อยู่แล้ว

ในความคิดแบบเด็กๆ ของเขา เด็จพ่อและเด็จแม่คือผู้ที่เก่งกาจมากที่สุดในโลกมาโดยตลอด

จากนั้นก็โอบแขนรอบคอของอินชิงเสวียน พูดด้วยเสียงแหลมใดอันไร้เดียงสาแบบเด็กๆ ว่า “เด็จแม่ไปหาเด็จพ่อเถอะ ลูกอยู่เล่นทรานส์ฟอร์เมอร์สในมิติเองได้”

อินชิงเสวียนทำใจไม่ได้

“เจ้าอยู่คนเดียว จะสนุกหรือ”

เสี่ยวหนานเฟิงพยักหน้าอย่างรู้ความ

“สนุกสิ ทรานส์ฟอร์เมอร์สสามารถสู้กับอุลตร้าแมนได้ ลูกชอบ”

“งั้นก็ได้ ไปจะดูหน่อย ถ้าไม่มีอะไร แม่จะมาหาเจ้า”

“อื้อ เด็จแม่ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงลูก”

เสี่ยวหนานเฟิงเม้มริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม แล้วจูบบนใบหน้าอินชิงเสวียนอย่างแรง

“แล้วพบกันใหม่น้า”

เขาโบกมือเล็กๆ ไปมา

“ได้ เป็นเด็กดีรอแม่นะ”

อินชิงเสวียนนึกในใจ ครั้นแล้วเสี่ยวหนานเฟิงก็เข้าไปอยู่ในมิติ

เสื้อผ้าของอินชิงเสวียนไหวพลิ้ว เพียงพริบตาก็เข้าไปอยู่ในป่าแล้ว

ตอนนี้เสียงการต่อสู้ได้หยุดลงแล้ว

เย่จิ่งหลานและชายสวมเสื้อคลุมสำนักเต๋าแยกจากกันไปคนละทิศละทาง โดยมีเย่จิ่งอวี้ยืนคั่นอยู่ตรงกลาง

อินชิงเสวียนจำนักพรตเต๋าได้อย่างรวดเร็ว เขาคือคนที่โจมตีเย่จิ่งหลานคราวที่แล้ว

“ถ้าข้าจำไม่ผิด นักพรตเต๋าท่านนี้คงจะเป็นคนที่มาจากอารามซ่างชิงกวน เหตุใดถึงมาที่นี่”

ดวงตาของเย่จิ่งอวี้รวดเร็วราวกับสายฟ้า จำชิงหมิงได้ในทันที

ชิงหมิงยกมือข้างหนึ่งทำความเคารพ

“ที่แท้ก็เป็นคุณชายผู้นี้ ได้พบกันแม้อยู่ห่างไกลหลายพันลี้ ช่างน่ายินดีอย่างยิ่ง”

แล้วเปลี่ยนหัวข้อทันทีและพูดว่า “ข้ามีเรื่องส่วนตัวกับคุณชายน้อยผู้นี้ หวังว่าคุณชายจะอำนวยความสะดวกด้วย”

เย่จิ่งอวี้โค้งคำนับและทักทายกลับ พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “คุณชายน้อยที่ท่านนักพรตกล่าวถึงนั้นเป็นน้องชายแท้ๆ ของข้า เกรงว่าจะอำนวยความสะดวกไม่ได้ ไม่ทราบว่าท่านนักพรตมีความคับแค้นใจอะไรกับน้องชายข้า เหตุใดถึงไล่ตามมาจนถึงที่นี่”