สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 12

อินชิงเสวียนกลับไปถึงวังแล้ว

แม้ว่าเธอจะเป็นจอมหลงทาง แต่ขอแค่ท่องไว้ว่าเลี้ยวขวาแล้วเลี้ยวขวาอีกครั้ง ก็ยังสามารถกลับถึงได้อย่างสบายๆ

อวิ๋นฉ่ายเฝ้ารออยู่ที่รูกำแพง เมื่อเห็นอินชิงเสวียนคลานเข้ามา เธอก็รีบเข้าไปช่วยพยุงเจ้านาย

"พระสนม ราบรื่นไหมเพคะ?"

อินชิงเสวียนยืดตัวตรง

"แม้ว่าจะมีติดขัดไปบ้าง แต่โดยรวมแล้วก็ถือว่าราบรื่น"

อย่างแย่ก็แค่สูญเสียคะแนนสะสมไปนิดหน่อย แต่ก็ย่อมดีกว่าโดนเจ้าชาติชั่วสองคนนั้นโกง

"ยายหลี่หลับแล้วหรือ?"

อวิ๋นฉ่ายพูดเสียงเบา "กำลังกล่อมองค์ชายน้อยอยู่ คงใกล้นอนแล้วเช่นกันเพคะ"

"เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ อย่ารบกวนพวกเขาเลย"

อวิ๋นฉ่ายรับคำ แล้วพยุงอินชิงเสวียนเข้าไปในเรือน

เมื่อเธอเข้าไปดูในช่องว่าง ก็อดดีใจไม่ได้ ในที่สุดพืชผักก็ออกดอกแล้ว ถ้านับเวลาตามนี้ละก็ ประมาณสักสามสี่วันก็คงจะติดผล

แม้ว่าจะไม่ทันใจเหมือนตอนมือใหม่ แต่ได้เก็บเกี่ยวทุกครึ่งเดือน เธอก็ยังรับได้

พอหลับตา เธอก็นึกถึงทหารที่พบวันนี้อีก

ที่อินชิงเสวียนดึงดันจะไปหาเขา ก็ไม่ได้เพียงเพื่อขายของเท่านั้น แต่เธออยากผูกสัมพันธ์อื่นกับเขาไว้ด้วย

สองพี่น้องตระกูลหวังถ้ามีความสามารถก็คงไม่ต้องมาทำงานที่วังเย็น ดังนั้นเธอจึงต้องหาคนที่เหมาะสมกว่าให้ได้

ทหารคนนั้นดูท่าทีไม่ธรรมดา ดีไม่ดีอาจจะเป็นผู้บัญชาก็ได้ หรือถ้าแย่กว่านั้นก็เป็นรองผู้บัญชา ถ้าสามารถเชื่อมสัมพันธ์นี้ได้ บางทีอาจจะทำให้เธอออกจากวังได้เร็วยิ่งขึ้น

ยิ่งคิดอินชิงเสวียนก็ยิ่งตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ เธอกลิ้งไปกลิ้งมากระทั่งกลางดึกถึงค่อยๆ เคลิ้มหลับไป

วันรุ่งขึ้น

ตำหนักจินหลวน

ฮ่องเต้ว่าราชการยามเช้า เหล่าขุนนางก้มถวายบังคม

เย่จิ่งอวี้นั่งตัวตรงผ่าเผยอยู่บนบัลลังก์มังกร ดวงตาเรียวกว้านมองเหล่าขุนนางด้วยสายตาราบเรียบ

"ยืนตัวตรงเถิด"

"หมื่นปีหมื่นปีหมื่นๆ ปี!"

เหล่าขุนนางน้อมขอบพระทัย แล้วยกชายเสื้อเดินแยกออกเป็นสองฝั่ง

เสนาบดีกรมพระคลังเดินขึ้นหน้าก้าวหนึ่ง "เมื่อวานกระหม่อได้นำคนไปแจกจ่ายอาหารให้ราษฎรที่วัดฮว้าอัน เมื่อราษฎรทราบว่าทรงเป็นพระราชโองการของฝ่าบาท ต่างก็รู้สึกซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้พ่ะย่ะค่ะ"

เย่จิ่งอวี้พยักหน้าแล้วพูดว่า "ทำได้ดี บอกพวกเขาว่าไม่ต้องขอบคุณ ราษฎรใต้หล้านี้ล้วนเป็นบุตรหลานของข้า พวกเขายากลำบาก ข้าก็ไม่สบายใจเช่นกัน"

เสนาบดีกรมพระคลังคุกเข่าลงบนพื้นทันที

"ใต้หล้ามีกษัตริย์ที่ทรงเปี่ยมด้วยพระปรีชาเฉกเช่นฝ่าบาท นับเป็นบุญเหลือล้นของพสกนิกรและทั่วหล้าพ่ะย่ะค่ะ"

เหล่าขุนนางต่างก็เห็นด้วยทันที

เย่จิ่งอวี้ปัดมือด พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "คำพูดไร้สาระเช่นนี้ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าอยากรู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าใดกันแน่ถึงจะแก้ปัญหาภัยแล้งครั้งนี้ได้"

เสนาบดีกรมโยธารีบเดินขึ้นหน้าและพูดว่า "เมื่อวานนี้กระหม่อมได้รับสานส์ด่วนจากแปดร้อยลี้ว่าบัดนี้บริเวณก้านหนานได้ขุดพบน้ำบาดาลนับร้อยบ่อ และโดยปกติแล้วที่นั่นสามารถเพาะปลูกข้าวฟ่างได้สองฤดู คาดว่าน่าจะไม่ได้รับความเสียหายมากพ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อได้ยินดังนั้น เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นไม่น้อย

"ในเมื่อได้ผล ก็ให้เมืองอื่นๆ เอาเป็นแบบอย่างทำตามโดยเร็ว ต้องรับประกันผลผลิตที่เก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วงของปีนี้"

เสนาบดีกรมโยธาโค้งตัวแล้วพูดว่า "กระหม่อมได้ส่งจดหมายไปแล้ว คาดว่าใช้เวลาไม่กี่วันก็จะส่งไปถึงมือของจวิ้นอ๋องแต่ละมณฑลแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

เพิ่งพูดจบ ก็มีคนผมเผ้ายุ่งเหยิงวิ่งเข้ามา เขาคุกเข่าเสียงดังตึ้ง เอาหัวโขกพื้นและพูดว่า "ฝ่าบาท กระหม่อมได้ทำการทำนายมาหลายวันหลายคืนแล้ว และในที่สุดก็ได้คำตอบ ฝนฟ้าคะนองในตอนนั้นเป็นเพราะมีผู้อุปถัมภ์ถือกำเนิดมาจริงๆ หากฝ่าบาทสามารถรับเเลี้ยงไว้ข้างกาย จะช่วยค้ำชูให้บ้านเมืองของเราเจริญรุ่งเรืองพ่ะย่ะค่ะ"

แววตาเย่จิ่งอวี้เยือกเย็นลง พูดอย่างไม่พอใจว่า "ข้าสั่งให้เจ้าคุกเข่าอยู่หน้าประตูวังตั้งหลายวัน ที่เจ้าคิดได้ก็คือสิ่งเหล่านี้งั้นหรือ?"

คนที่มาก็คือโหราจารย์ที่ถูกสั่งให้คุกเข่าไปหลายวัน

เขาโขกหัวกับพื้นไม่หยุด "กระหม่อมมิกล้ากล่าวสุ่มสี่สุ่มห้า นี่เป็นผลลัพธ์ที่กระหม่อมทำนายออกมาได้จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ"

สีหน้าเย่จิ่งอวี้อึมครึม พูดเย้ยหยันว่า "หากลำพังแค่เด็กน้อยๆ คนเดียวก็สามารถเปลี่ยนแปลงชะตาบ้านเมืองได้ แล้วข้าจะต้องมีขุนนางอำมาตย์อย่างพวกเจ้าไว้ทำไมกัน แค่ข้ารับเลี้ยงเด็กจากที่ต่างๆ หลายๆ คน ข้าก็จะมีได้ทุกอย่างแล้วไม่ใช่รึ?"

โหราจารย์อ้าปาก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร