สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1205

“ขอรับ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

หวังซุ่นค้อมกายลงต่ำที่สุด

อินชิงเสวียนมีของล้ำค่าไม่เคยขาด ถึงตอนนั้นขายความน่าสงสารสักหน่อย ต้องขออะไรได้อย่างแน่นอน

หวังซุ่นขานตอบ แล้วรีบวิ่งไปที่เมือง เขาพอจะจำที่พักชั่วคราวของเย่จิ่งอวี้และอินชิงเสวียนได้อยู่

ในเวลานี้ เย่จิ่งอวี้และอินชิงเสวียนก็กลับมาที่เรือนเล็กแล้วเช่นกัน

เฉิงเฟิ่งโหลวกำลังทำความสะอาดลานบ้าน เดิมทีคิดว่าคุณชายและนายหญิงยังหลับอยู่ เขาจึงไม่กล้าส่งเสียงดังมาก แต่เมื่อเห็นทั้งสองเข้ามาจากข้างนอก ก็อดไม่ได้ที่จะตกใจเล็กน้อย

“คุณชาย นายหญิง พวกท่านออกไปข้างนอกงั้นหรือ”

อินชิงเสวียนยิ้มแล้วพูดว่า “ตอนเช้าอากาศดี ข้าก็เลยไปเดินเล่นที่เชิงเขาน่ะ”

เฉิงเฟิ่งโหลวอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ห้อง คุณชายกับนายหญิงทิ้งคุณชายน้อยไว้ข้างหลัง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขาไว้วางใจในตัวเขา จึงรู้สึกซาบซึ้งในใจ โดยที่หารู้ไม่ว่าแท้ที่จริงแล้วเสี่ยวหนานเฟิงไม่ได้อยู่ในห้องเลย หากแต่ในมิติของอินชิงเสวียน

“เจ้าไม่จำเป็นต้องเกร็งเกินไป ถือว่าเป็นบ้านของเจ้าเองก็พอ ข้าจะไปทำของกินหน่อย”

อินชิงเสวียนพูดด้วยเสียงอ่อนโยนแล้วเดินไปที่ห้อง แต่กลับได้ยินใครบางคนอยู่นอกประตูตะโกนว่า “แม่นางอิน ช้าก่อน”

“หวังซุ่น ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่ จิ่งหลานล่ะ”

เย่จิ่งอวี้ก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย คนก็มาอยู่ตรงหน้าหวังซุ่นแล้ว

“ถวายบังคมฝ่า...”

หวังซุ่นพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเขาเห็นเฉิงเฟิ่งโหลว ก็เปลี่ยนคำพูดทันที

“น้อมคำนับคุณชายใหญ่ คุณชายน้อยพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมฝูไหล มีเรื่องที่อยากให้บ่าวเข้ามาถามน่ะขอรับ”

อินชิงเสวียนเดินลงบันได แล้วถามด้วยความกังวลว่า “ตอนนี้จิ่งหลานเป็นอย่างไรบ้าง ที่ให้เจ้ามาที่นี่ มีธุระอะไรงั้นหรือ”

หวังซุ่นเริ่มขายความน่าสงสารทันที พูดด้วยใบหน้าโศกเศร้าว่า “ตอนนี้คุณชายขาดแคลนสิ่งของ ไม่มีเงินติดตัวมากนัก หากแม่นางมีของเหลือ โปรดมอบให้ด้วย บ่าวจะนำกลับไป”

อินชิงเสวียนขมวดคิ้ว แล้วคิดว่าเย่จิ่งหลานไม่ได้ทำกสนรักษามานานแล้ว มีคะแนนสะสมไม่มากนักจริงๆ

จึงกล่าวว่า “พาเราไปพบเขาเถิด ต้องการสิ่งใดก็ได้ทั้งนั้น”