สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1206

หวังซุ่นพยักหน้าอย่างเร่งรีบและพูดว่า “บ่าวรู้ บ่าวจะพานายท่านทั้งสองไปเดี๋ยวนี้”

เย่จิ่งอวี้ยื่นมือออกไปหิ้วร่างหวังซุ่น พูดสั้นๆ อย่างกระชับ

“ชี้ทางให้ด้วย”

หลังจากนั้นอีกสิบห้านาที ทั้งสามคนก็มาถึงปากหุบเขาที่ซ่อนอยู่

หวังซุ่นชี้ไปทางนั้นแล้วพูดว่า “ทางสู่วิถีแห่งสวรรค์อยู่ที่ปลายหุบเขา แต่ที่นี่มีการติดตั้งค่ายกลไว้ ไม่ทราบว่านายท่านทั้งสองจะทำลายได้หรือไม่”

“ค่ายกล?”

อินชิงเสวียนมองไปข้างหน้า เส้นทางเล็กๆ ที่คดเคี้ยว มีดอกไม้แปลกตามากมายและต้นไม้โบราณที่เติบโตทั้งสองข้างทาง ทุกสิ่งดูม่ต่างจากหุบเขาธรรมดา แล้วจะมีค่ายกลได้อย่างไร

“เจ้าแน่ใจหรือ”

นางหันไปมองหวังซุ่น

หวังซุ่นพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว

“มั่นใจและแน่ใจมาก วันนั้นเราได้ติดตามเจ้าเมืองแห่งอิ๋นเฉิงมา เขาเดินไปตามถนนทางเดินนี้จริง เพียงแต่ว่าสมองของบ่าวไม่ดี จำไม่ได้ว่าเขาเดินไปในเส้นทางไหน”

อินชิงเสวียนมองดูอย่างระมัดระวังอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่เห็นทางเข้าประตูใดๆ นางจึงเตะหินเข้าไปในหุบเขา

ทันทีที่หินตกลงสู่พื้น มีเสียงระเบิดในอากาศ กระบี่ยาวหลายร้อยเล่มก็ตกลงมาจากความว่างเปล่า และทั้งหมดล้วนกระทบกับก้อนหิน หลังจากนั้นประมาณหนึ่งนาที กระบี่ยาวเหล่านั้นก็หายไปอย่างน่าอัศจรรย์

อินชิงเสวียนไม่ต้องกังวลใจอีกแล้ว

ซึ่งแน่นอนว่ามีทักษะบางอย่างจริงๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้อาวุโสหันสู้อดทนมาหลายปี หากประตูเปิดจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องแข่งขันในเชิงวรยุทธ์เพื่อรับสิทธิ์เป็นเจ้าของ

“จะทำอย่างไร”

อินชิงเสวียนมองไปที่เย่จิ่งอวี้ และเห็นว่าเย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วมุ่นเล็กน้อย ราวกับกำลังใช้ความคิด

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เงยหน้าขึ้น พูดคำที่น่าตกใจ

“ฝ่าเข้าไป”

“เอ่อ? ท่านแน่ใจหรือว่าเราจะฝ่าเข้าไปได้?”

อินชิงเสวียนถามด้วยความประหลาดใจ

เย่จิ่งอวี้หันกลับมาแล้วพูดว่า “ไม่ใช่พวกเรา แต่เป็นข้าคนเดียว”

อินชิงเสวียนพูดอย่างกังวลว่า “จะเป็นไปได้อย่างไร ข้าจะดูอาอวี้ตกอยู่ในอันตรายเพียงลำพังได้อย่างไร”

เมื่อเห็นท่าทางกังวลของหญิงสาว เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกอบอุ่นในใจ เขายกมุมปากขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าไม่ต้องห่วง ข้ามั่นใจว่าข้าจะฝ่าเข้าไปได้”

เย่จิ่งอวี้เรียนรู้เพียงเพลงยุทธ์ที่คัดลอกมาจากตงหลิวเท่านั้น ไม่ครอบคลุมเท่ากับเย่จิ่งหลาน ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจค่ายกลจริงๆ

“ถึงแบบนั้นก็ไม่ได้”

อินชิงเสวียนยังคงไม่เห็นด้วย ตอนที่อยู่ในเป่ยไห่ นางได้สัมผัสกับค่ายกลแปดทิศโดยกำเนิดแล้ว หากครั้งแรกทำผิดพลาดขั้นต่อไปก็จะผิดพลาด เมื่อเข้าไปอยู่ในใจกลางค่ายกล คิดจะออกมาก็ยากแล้ว

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยสีหน้าสงบ “เชื่อข้าเถอะ ถ้าเสวียนเอ๋อร์ไม่วางใจ ก็เข้าไปอยู่ในมิติ เมื่อถึงที่แล้วค่อยออกมา ส่วนหวังซุ่นข้าไปด้วยไม่ได้ มีแต่ต้องให้รอที่ทางเข้าหุบเขาเท่านั้น”

เมื่อหวังซุ่นได้ยินสิ่งนี้ ก็ดูมีความสุขและคิดว่า ข้าต้องขอบคุณท่านมาก โลกนี้สวยงามขนาดนี้ ข้าไม่อยากอยู่ในสถานที่แบบนี้

“ข้อเสนอของฝ่าบาทนั้นดีมาก บ่าวรออยู่ที่นี่ได้ ช่วยนายท่านทั้งสองเฝ้าระวังได้ด้วย”

อินชิงเสวียนยังคงลังเล เย่จิ่งอวี้ก้าวไปข้างหน้าแล้ว เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้หนุ่มได้ตัดสินใจแล้ว จึงทำได้เพียงพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “หากมีอะไรผิดพลาด ท่านควรถอนตัวออกทันที อย่าเข้าไปลึกมาก ชีวิตของอาอวี้ไม่ใช่แค่ตัวเองเท่านั้น แต่ยังเป็นของข้ากับจ้าวเอ๋อร์ ยิ่งเป็นของคนทั้งใต้หล้าเช่นกัน”

“ข้ามิใช่คนประมาทเช่นนั้น เสวียนเอ๋อร์มั่นใจได้”

“เช่นนั้นก็ได้”

อินชิงเสวียนกระโดดขึ้นไปบนหลังของ ย่จิ่งอวี้ จากนั้นน้ำหนักก็หายไป และตัวของนางก็เข้าไปในมิติ