สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1216

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า “นี่สิถึงจะดูเป็นพ่อคนหน่อย ชิงเสวียน ไปกันเถอะ ข้าเกรงว่าจ้าวเอ๋อร์จะเล่นจนเหนื่อยแล้ว”

เด็กน้อยไม่มีความอดทนมากนัก หลังจากนั้นไม่นาน ดาบไม้และกระบี่ไม้ก็หมดความน่าดึงดูดใจ เมื่อได้ยินว่ากำลังจะไป ก็เงยหน้าขึ้นด้วยความดีใจทันที

“ลูกอยากออกไปเล่นข้างนอก”

“ได้ ยายจะพาเจ้าออกไปนะ”

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า อินชิงเสวียนพยักหน้าให้เย่จิ่งอวี้ จากนั้นก็ออกไปก่อน

ข้างนอกมองเห็นแสงดาวแล้ว สายลมยามค่ำคืนอันเย็นสบายพัดผ่านร่างกาย ทำให้อินชิงเสวียนรู้สึกสบายใจ

นางหรี่ตาลง หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดกับกงซวินอวิ๋นเฟิ่งว่า “ขอบคุณท่านน้ากงซวินมากเจ้าค่ะ”

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งยิ้มอย่างสดใสแล้วพูดว่า “ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ข้าแค่ชอบความคึกคัก ที่เจ้ากับจิ่งอวี้พักอยู่ที่นี่ ข้ามีแต่จะดีใจด้วยซ้ำ พวกเจ้าเดินทางมาไกล ต้องอยู่พักนานๆ นะ หลังจากพ่อของเจ้าพบกับพี่หญิงเหมยแล้ว ข้าจะไปที่ตำหนักเทพด้วยตัวเอง ไปรับนางมาอยู่ด้วยกัน ถึงตอนนั้นพวกเราก็จะได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างแท้จริง”

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านน้ากงซวิน...ไม่เกลียดแม่ของข้าหรือ”

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “วีรบุรุษควรคู่กับหญิงงาม แม่ของเจ้ามีจิตใจดี ทั้งยังมีวรยุทธ์ล้ำเลิศ นางกับพ่อของเจ้านับว่าเป็นคู่สร้างคู่สมอย่างแท้จริง ข้ามีแต่อยากทำให้ได้แบบนั้นและอวยพร จะอิจฉาได้อย่างไร”

“แต่...”

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งขัดจังหวะคำพูดของอินชิงเสวียน ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “ข้าควรจะขอบคุณพี่หญิงเหมยมากกว่า ถ้าพ่อของเจ้าไม่รู้จักนาง เกรงว่าข้าคงไม่ได้อยู่ในตำแหน่งฮูหยินเจ้าเมือง”

“นี่หมายความว่าอย่างไร”

อินชิงเสวียนถามด้วยความสับสน

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งเหม่อมองไปในระยะไกล ความคิดดูเหมือนจะจมอยู่ในความทรงจำอันห่างไกล