สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1289

อย่างไรก็ตามความบ้าคลั่งประเภทนี้ก็เหมือนกับการติดเชื้อ เดิมทีก็มีคนจิตใจชัดเจนหลายคนพยายามโน้มน้าวทุกคนไม่ให้หุนหันพลันแล่น แต่พริบตาเดียวต่อสู้กันขึ้น แม้แต่อาคันตุกะจากตำหนักเทพหลายคนก็เข้าร่วมด้วย เป็นการต่อสู้โดยไม่แบ่งแยกมิตรหรือศัตรู

เย่จิ่งอวี้กับอินชิงเสวียนมาถึงกันแล้ว เมื่อเห็นคนเกือบพันคนต่อสู้กันเหมือนกลุ่มอันธพาล พวกเขาก็ต้องตกใจ

“นี่ เกิดอะไรขึ้น”

หวังซุ่นกำลังมองหาเย่จิ่งหลาน พูดด้วยใบหน้าเศร้า “บ่าวก็ไม่รู้ แต่เพียงครู่เดียวกลับกลายเป็นแบบนี้เสียได้ นายท่าน นายท่านของข้าอยู่ที่นั่น”

เขาชี้ไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ รีบวิ่งเข้าไปในฝูงชนทันที เพื่อปกป้องเย่จิ่งหลาน

“นายท่าน ฮ่องเต้กับฮองเฮามากแล้ว นายท่าน ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ พวกเขาบ้าไปแล้วหรือ”

ในที่สุดหวังซุ่นก็วิ่งไปถึงตัวเย่จิ่งหลาน ต้นขาถูกฟันด้วยดาบ เลือดสดๆ หยดลงบนกางเกงของเขา

เย่จิ่งหลานเหลือบมอง อดไม่ได้ที่จะดุด่า “หุบปาก เจ้างั่งอย่างเจ้าไม่อยู่กับพวกเขาดีๆ มาหาข้าทำไม”

หวังซุ่นอดทนต่อความเจ็บปวด หัวเราะแหะๆ แล้วพูดว่า “นายท่านเป็นเจ้านายของบ่าว บ่าวต้องอยู่ข้างกายท่าน ร่วมเป็นร่วมตายอยู่แล้ว”

เย่จิ่งหลานรู้สึกประทับใจจนขนลุกไปทั้งตัว

“หยุดพูดไร้สาระ รีบเข้าไปทำแผลในมิติซะ”

ด้วยความคิดชั่วพริบตา หวังซุ่นก็หายตัวไป ในที่สุดก็ได้ยินชัดเจน

เย่จิ่งอวี้กับอินชิงเสวียนฉวยโอกาสจากความวุ่นวายรีบวิ่งฝ่าเข้ามา ทั้งสามยืนหันหลังชนกัน และพูดพร้อมกัน

“จิ่งหลาน เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เย่จิ่งหลานถ่มน้ำลายและพูดว่า “ข้าก็ไม่รู้ คนพวกนี้มองดูอยู่ดีๆ ก็เป็นบ้าไปแล้ว”

อินชิงเสวียนจึงถามต่อว่า “หรือว่าพวกเขาได้ยินอะไร หรือได้รับผลกระทบจากบางสิ่งบางอย่างหรือเปล่า เย่จิ่งหลาน บอกความจริงกับข้ามา หินก้อนนี้มันแปลกประหลาดอย่างไร”

เย่จิ่งหลานไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเล่าให้พวกเขาฟังที่เขาได้ยินเสียงแปลกๆ หลายครั้ง

ดวงตาของอินชิงเสวียนหรี่ลงเล็กน้อย