สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1290

“อาอวี้ มีบางอย่างผิดปกติกับคนพวกนี้”

อินชิงเสวียนเชื่อในความรู้สึกของตัวเอง นับตั้งแต่ดื่มน้ำพุวิญญาณ นางก็มีความรู้สึกไวต่อสิ่งต่างๆ รอบตัว นางอ่อนไหวมากกว่าคนธรรมดาหลายเท่า และก็ไม่เคยผิดพลาดมาก่อน

“เป็นเช่นนั้นจริง”

เย่จิ่งอวี้ก็สังเกตเห็นบางอย่างเช่นกัน

พลังแห่งฟ้าดินก็ช่วยขยายประสาทสัมผัสของเขาเช่นกัน เขายังสามารถเห็นเส้นพลังงานสีดำที่เล็ดลอดออกมาจากตัวของชาวยุทธ์เหล่านี้

“ดูเหมือนพวกเขาจะโดนสิ่งชั่วร้ายเข้าครอบงำ”

อินชิงเสวียนขมวดคิ้วและพูดว่า “ดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกติกับกำแพงหินนี้”

“บางทีวิถีแห่งสวรรค์อาจเป็นการหลอกลวงครั้งใหญ่ที่สุด”

ในขณะที่เย่จิ่งอวี้กำลังพูด ก็ซัดจอมยุทธ์อีกสองคนร่วงไปแล้ว ขณะที่ลงมือเขาก็ยังยั้งมือไว้บ้าง

อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้เสียสติไปแล้ว ในทันใดนั้นคนอีกหลายคนก็รีบรุดไปข้างหน้าโดยไม่กลัวความตาย

ทั้งสองคนไม่ต้องการทำร้ายใคร แต่คนเหล่านี้เป็นเหมือนหนอนที่ติดกระดูก ตีไม่หนี ไล่ไม่ไป

อินชิงเสวียนขมวดคิ้วและพูดว่า “อาอวี้ ควรทำอย่างไรดี ถ้าไม่ทำร้ายพวกเขา เกรงว่าจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้”

ขณะที่กำลังพูด ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องหลายครั้งดังมาจากระยะไกล

ส่วนเย่จิ่งหลานไม่สนใจเรื่องนั้น เจ้าไม่ฆ่าคนอื่น ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่ฆ่าเจ้า แทนที่จะปล่อยให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ ไม่สู้กำจัดต้นตออย่างพวกเขาไปเสียดีกว่า

และเขาก็อดทนมาเนิ่นนาน ถูกนักพรตเต๋าเหล่านั้นใส่ความโดยที่ไม่ได้ทำอะไรมาตั้งนาน หากไม่ได้เจอเลือดบ้าง มิเท่ากับว่ายอมรับความผิดกระทงนี้เสียเปล่าหรอกหรือ

เขาแอบใช้เคล็ดวิชาใจตงหลิว ทักษะการเคลื่อนไหวเร็วราวกับสายฟ้า ทำให้คู่ต่อสู้คิดว่าจะโจมตีทางทิศตะวันออก แต่แท้จริงแล้วโจมตีทางทิศตะวันตก แสดงท่าทีว่าจะออกทางทิศใต้ แต่จริงๆ แล้วปรากฏตัวขึ้นทางทิศเหนือ ลอบโฉบไปมาอยู่ท่ามกลางชาวยุทธ์ ทุกครั้งที่ใช้ฝ่ามือ จะกระแทกคนหนึ่งจนล้มคว่ำ

ในขณะที่กำลังฆ่าอย่างเงียบเชียบ เสียงในใจของเขาก็ดังออกมาอีกครั้ง