สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1291

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนมีความกังวล เย่จิ่งหลานจึงไม่บังคับอีก ไม่ว่าใครจะถูกหรือผิด เขาก็ไม่สามารถยัดเยียดความคิดของตัวเองให้กับผู้อื่นได้

“งั้นก็ควบคุมพวกโง่นี้ให้ได้ก่อน”

เขายืนขึ้นกำลังจะออกไป แต่อินชิงเสวียนห้ามไว้

“เย่จิ่งหลาน เจ้าไม่ได้รับผลกระทบใช่ไหม”

เย่จิ่งหลานแค่นเสียงชิพูดว่า “ข้าเป็นใครไม่รู้รึ คิดจะควบคุมข้า ไอ้ของเส็งเคร็งนี่ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่ออีกพันปีถึงจะทำได้”

อินชิงเสวียนไม่รู้สึกถึงความอาฆาตพยาบาทในตัวเขา จึงโล่งใจ

“ความใจร้อนวู่วามคือปีศาจ การฆ่าคนก็ถือเป็นหนี้กรรมเช่นกัน พยายามควบคุมพวกเขาก็พอ”

“รู้แล้ว”

ครั้นแล้วเย่จิ่งหลานก็กระโดดเข้าสู่วงการต่อสู้อีกครั้ง

ในระยะไกล เฮ่อยวนก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

เขาเป็นคนใจดีมีเมตตา เขาไม่ได้ลงมือโหดเหี้ยมเลย แต่จะทำอย่างไรได้เพราะพวกคนเหล่านี้ที่ไล่ตามไม่เลิก ราวบ้าคลั่งไปแล้ว

“เฮ่อยวน ไม่ต้องยั้งมือ”

เมื่อเห็นลูกศิษย์ของตำหนักเทพล้มลงอย่างต่อเนื่อง เหมยชิงเกอก็โกรธจัด

ในเวลาเดียวกัน เสียงที่คล้ายกับเสียงของนางเองดังก้องอยู่ในใจ

“ดูเอาเถิด นี่เป็นความอยุติธรรมของสวรรค์ เจ้าไม่มีเจตนาจะทำร้ายผู้อื่น แต่พวกเขากลับเจตนาจะฆ่าเจ้า หลายปีมานี้เจ้ายังคิดไม่ตกอีกหรือ เจ้าบอกว่าความทุกข์ทรมานที่เจ้าได้รับ ล้วนเกิดจากพวกเขา แม้ว่าตอนนี้เจ้าจะได้รับการชดเชย แต่สิ่งที่หายไปในตลอดสิบปีนี้ สามารถนำกลับคืนมาได้หรือไม่”

เหมยชิงเกอลังเล ดวงตาไหววูบด้วยความสับสน

ใช่ แม้ว่าตอนนี้นางได้สามีและลูกสาวคืนกลับแล้ว แต่ก็เข้าสู่วัยกลางคน ลูกสาวก็กำลังจะจากไป สิบกว่าปีที่สวยงามที่สุดในชีวิตได้หายไปอย่างเงียบเชียบ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่สามารถกลับคืนมาได้

“ฉะนั้น เจ้าต้องแก้แค้น ฆ่าคนพวกนี้ซะ ฆ่าพวกมัน ฆ่าพวกมัน!”

“ชิงเกอ!”

เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเหมยชิงเกอ เฮ่อยวนจึงแอบโคจรกำลังภายในบางส่วน และตบไหล่ของนาง