สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1292

เสียงกรีดร้องนับไม่ถ้วนดังขึ้นในเมือง เฉิงเฟิ่งโหลวอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นด้วยความกลัว ส่วนไป๋เสวี่ยและเจ้าหมาป่าน้อยสีขาวก็เห่าหอนอย่างวิตกเช่นกัน

กลิ่นคาวเลือดปลุกสัญชาตญาณอันดุร้ายของเจ้าหมาป่าน้อยสีขาว มันส่งเสียงคำรามต่ำๆ หมอบคลานไปบนพื้น ประกายสีเขียวที่รุนแรงวาววับในดวงตา

ไป๋เสวี่ยใช้อุ้งเท้าตรึงมันไว้กับพื้น เจ้าขาวพยายามอยู่หลายครั้ง แล้วจึงนอนลงบนพื้น

เฉิงเฟิ่งโหลวกระวนกระวายใจจะแย่แล้ว เขาถือหนังสือแสร้งทำเป็นสงบ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็อ่านไม่เข้าใจ

นายท่านและครอบครัวยังไม่กลับมา ขออย่าให้เจอคนชั่วเลย ชาวยุทธ์มากมายเหล่านั้น แต่ละคนฆ่าคนโดยไม่กะพริบตา ยิ่งไม่พูดถึงเรื่องไร้เหตุผล

นอกจากนี้ยังมีนายน้อยอีก เขาเป็นห่วงยิ่งนัก

“ไป๋เสวี่ย เรา...ออกไปดูไหม”

เฉิงเฟิ่งโหลวไม่รู้ว่าสุนัขจะเข้าใจหรือเปล่า แต่ในใจเขากลัวมาก แม่ของเขาบอกว่าสัตว์เดรัจฉานเลี้ยงไม่เชื่องที่สุด แม้แต่สุนัขในบ้าน ก็ยังชักสีหน้าไม่ยอมรับเจ้าของ

ไป๋เสวี่ยจ้องมองที่เฉิงเฟิ่งโหลว แล้วส่ายหัวอันใหญ่โตของมัน ก่อนที่อินชิงเสวียนจะจากไปได้กำชับไว้เป็นพิเศษ บอกให้มันปกป้องเฉิงเฟิ่งโหลวกับเจ้าขาวโดยเฉพาะ

เฉิงเฟิ่งโหลวเห็นมันตอบกลับก็แสดงสีหน้าดีใจ

“ถ้าเจ้าเข้าใจที่ข้าพูด งั้นข้าขอออกไปดูหน่อยเถอะ ข้าเป็นห่วงนายท่านกับนายหญิง ยังมีนายน้อยอีก ในเมืองมีคนอันธพาลมากมาย ขออย่าให้เจอเรื่องเลวร้ายเลย”

ไป๋เสวี่ยเห่าสองครั้งทันที ราวกับว่ากำลังตำหนิเฉิงเฟิ่งโหลวที่เป็นพูดจาไม่เป็นมงคล และเหมือนจะบอกว่าอินชิงเสวียนกับเย่จิ่งอวี้ปลอดภัยดี

เฉิงเฟิ่งโหลวไม่เข้าใจภาษาสุนัข ในใจเป็นกังวลมาก

“เอาเถอะ ถ้าพวกเจ้าบอกว่าไม่อยากตามไป งั้นก็อยู่ในเรือนนี้เถอะ ข้าจะออกไปดูหน่อย”

เฉิงเฟิ่งโหลวย่อมรู้สึกกลัวอยู่แล้ว แต่เขาพะวงถึงเย่จิ่งอวี้กับอินชิงเสวียนจริงๆ ถ้าไม่ถูกรับเลี้ยงจากทั้งสองคน ตัวเองคงกำลังเร่ร่อนขอทานอยู่ ทุกครั้งที่คิดถึงพวกเขา หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความซึ้งใจ

เขาซ่อนหนังสือล้ำค่าไว้ที่บ้าน แล้วรีบออกไปที่ประตู