สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1293

คุณชายคนนั้นทำหน้าตกใจ พูดเสียงหอบๆ “ข้าจะรู้ได้อย่างไร ข้าเพิ่งเดินทางมาถึงที่นี่ แต่กลับเห็นคนบ้ากลุ่มหนึ่ง หรือว่าเจ้าก็เป็นคนจากนอกพื้นที่เหมือนกัน?”

คุณชายคนนั้นกะพริบตา ดวงตาทั้งคู่คล้ายจะมีน้ำคลออยู่ ซึ่งน่าดูเป็นพิเศษ

เฉิงเฟิ่งโหลวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงรู้สึกตัว

“จริงๆ แล้วข้าก็เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานนัก”

เฉิงเฟิ่งโหลวยังเด็ก ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรนัก เขาได้เล่าเรื่องราวที่ตัวเองขอทานมาจนถึงที่นี่ และเรื่องที่ได้รับการช่วยเหลือจากนายท่านกับนายหญิงอย่างย่อๆ

คุณชายผู้นั้นตอบอ้อแล้วกล่าวต่อว่า “แล้วเจ้าไม่รู้หรือว่านายท่านกับนายหญิงของเจ้าหายไปไหน”

เฉิงเฟิ่งโหลวส่ายหัวอย่างไม่รู้เรื่อง

ชายหนุ่มเอียงศีรษะและคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ถ้าพวกเขาไม่ได้บอกเจ้า บางทีพวกเขาอาจจะจากไปแล้ว”

เฉิงเฟิ่งโหลวหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที

“ไม่ใช่หรอก นายท่านบอกว่าจะพาข้าไปเมืองหลวง พวกเขาไม่มีวันทอดทิ้งข้าแน่นอน”

คุณชายคนนั้นเบ้ปาก ขู่ว่า “เจ้าเห็นเพียงรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดีของพวกเขา แต่ใครจะรู้ว่าข้างในนั้นเป็นอย่างไร บางทีพวกเขาอาจเป็นคนค้ามนุษย์ คอยดูเจ้าจะถูกขายราคาได้ดีๆ”

เฉิงเฟิ่งโหลวโกรธทันที เถียงคอเป็นเอ็นว่า “นายท่านกับนายหญิงเราเป็นคนดีที่สุดในโลก ห้ามเจ้าใส่ร้ายพวกเขานะ”

คุณชายไม่อยากโต้เถียงกับเขา โบกมือแล้วพูดว่า “เอาล่ะๆ ยังไม่พูดถึงเรื่องนี้กัน ได้ยินมาว่าที่นี้ค่อนข้างอยู่ใกล้กับเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง เจ้ารู้ไหมว่าที่นั่นอยู่ที่ไหน”

แน่นอนว่าเฉิงเฟิ่งโหลวไม่รู้ ขอทานน้อยอย่างเขา ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับสถานที่แบบนี้มาก่อน

“เจ้านี่มันถามอะไรก็ไม่รู้เรื่องเลย...”

คุณชายน้อยยังพูดไม่จบ จู่ๆ ก็เกิดเสียงดังมาจากด้านนอก ประตูที่สลักกลอนไว้ด้วยท่อนไม้ก็แตกออกเป็นสองท่อน

ชายอ้วนถือมีดแล่เนื้ออยู่ในมือ พุ่งปรี่เข้ามาด้วยเสียงคำราม

“ฆ่า ฆ่าทุกคน”

คุณชายน้อยและเฉิงเฟิ่งโหลวต่างตกใจ เข็มเงินหลายเล่มลอยออกไป แต่ทำให้ชายอ้วนช้าลงเพียงครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็วิ่งบุกเข้ามาอย่างบ้าคลั่งอีก

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนหนีไม่พ้น ทว่าทันใดนั้นชายร่างอ้วนก็พ่นเลือดออกมาเต็มปาก ร่างอันหนักอึ้งก็ล้มลงกับพื้นเสียงดังกึกก้อง

จากนั้นทั้งสองคนก็เห็นได้อย่างชัดเจน มีชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมสีเขียวอ่อนยืนอยู่ด้านหลังชายอ้วน

เสื้อผ้าของคุณชายผู้นั้นพลิ้วไหว ท่วงท่าสง่างาม ทุกอิริยาบถเผยให้เห็นถึงความเป็นอิสระไร้ข้อจำกัดอย่างอธิบายไม่ได้

องครักษ์ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงเล่ารายละเอียดของสถานการณ์คร่าวๆ ที่ตัวเองรู้

เฮ่อฉางเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ถ้าอย่างนั้นก็จับคนพวกนี้ไว้ก่อน จะได้ไม่ทำร้ายชาวบ้าน”

เขาสะบัดเสื้อคลุมเดินออกจากโรงเตี๊ยม หลิวซือจวินก็รีบติดตามไป

“คุณชายเฮ่อรอข้าด้วย ข้ายังอยากขอคำแนะนำจากท่าน...”

ในเวลาเดียวกัน เมืองหลวง อารามซ่างชิงกวน

นักพรตเต๋าน้อยกำลังหลับตานั่งสมาธิ แต่ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้น

ซึ่งคนผู้นี้ก็คือนักพรตเต๋าน้อยชิงฮุยที่อินชิงเสวียนกับเย่จิ่งอวี้เคยพบมาแล้ว

เขามองดูท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยเมฆดำ แสงแปลกๆ สองดวงก็ปรากฏขึ้นในดวงตา

กระซิบว่า “จะมาแล้วหรือ”