สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1295

อินชิงเสวียนรู้ว่าในสมัยโบราณเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดเรื่องแบบนั้น ทว่าในใจก็ยังรู้สึกเช่นนั้น

ล้วนสูญเสียสติสัมปชัญญะเช่นกัน รู้แค่ว่าต้องฆ่าคนเท่านั้นเหมือนกัน ส่วนแตกต่างก็คือ ซอมบี้หลังจากตายแล้วก็ยังสามารถเคลื่อนไหวได้ แต่หากชาวยุทธ์เหล่านี้ตายลง ก็เท่ากับดับสิ้นไปโดยสิ้นเชิง

แม้ว่าคนเหล่านี้ต่างก็คิดไม่ซื่อ แต่ก็ไม่สามารถฆ่าพวกเขาทั้งหมดได้จริงๆ เช่นนั้นจะขัดต่อความกลมกลืนของสวรรค์

อินชิงเสวียนเคยเป็นคนไม่เชื่อเรื่องสวรรค์ แต่ตั้งแต่นางตั้งครรภ์ นิสัยของก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป นางมักจะรู้สึกเสมอว่าถ้าสะสมบุญบารมีมากขึ้น ก็จะสามารถปกป้องลูกๆ ได้

“ท่านพ่อกับท่านแม่ได้บอกไว้หรือไม่ ว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร”

เย่จิ่งอวี้ช่วยประคองอินชิงเสวียนให้นั่งบนแท่นหินข้างๆ

“ท่านพ่อให้ผู้อาวุโสหลายท่านจากอิ๋นเฉิงช่วยวินิจฉัยรักษาให้พวกเขา แต่กลับไม่สามารถหาสาเหตุได้”

อินชิงเสวียนเหลือบมองกำแพงหินที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างๆ

“คิดว่าคนเหล่านี้คงถูกทำให้จิตใจสับสน ไม่รู้ว่าน้ำพุวิญญาณจะได้ผลหรือไม่”

นางโบกมือและหยิบขวดน้ำออกมา พูดกับเย่จิ่งอวี้ว่า “อาอวี้ลองเอาไปให้ใครสักคนดื่มดู”

เย่จิ่งอวี้รับไว้ด้วยความยินดี

“เสวียนเอ๋อร์รอสักครู่ ข้าจะรีบกลับมาเร็วๆ”

อินชิงเสวียนเม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม

“ที่นี่มีแต่คนจากตำหนักเทพและอิ๋นเฉิง จะมีใครกล้าทำร้ายข้าอีก ท่านไม่ต้องกังวลไป”

เย่จิ่งอวี้ก็ยิ้ม แล้วหายไปปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าชาวยุทธ์ที่ดูเรียบร้อย บีบคางของเขาแล้วเทให้เขาดื่ม

หลังจากรออยู่พักหนึ่งก็ไม่มีวี่แววว่าจะดีขึ้น แต่คนผู้นั้นกลับแยกเขี้ยวกางกรงเล็บ สีหน้าดูคลุ้มคลั่งเสียสติมากขึ้น เสียงดังกึก เขาก็หักโซ่เหล็กและพุ่งเข้าไปหาเย่จิ่งอวี้

อินชิงเสวียนตกใจ ผุดลุกขึ้นทันที

“อาอวี้ ระวัง!”

เย่จิ่งอวี้ตอบสนองเร็วกว่าอินชิงเสวียน เตะที่ก้านคอของเขา คนผู้นั้นพ่นฟองสีขาวออกมา และล้มลงกับพื้นทันที