สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1296

เหมยชิงเกอขมวดคิ้ว

“คนเหล่านี้ล้วนคลุ้มคลั่งเสียสติเพราะเข้ามาทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ หากสามารถทำลายสิ่งนี้ได้ บางทีคนเหล่านี้อาจจะฟื้นคืนสติขึ้นมา”

อาคันตุกะกู่เทียนกลับมีความคิดเห็นที่แตกต่างออกไป

“นี่เป็นเพียงการคาดเดาของเจ้าตำหนักเหมย หากหินก้อนนี้ก่อความวุ่นวายจริงๆ ทำไมตั้งแต่อิ๋นเฉิงเข้ามาดูแลตั้งนานหลายปีขนาดนี้ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในความคิดของข้า เรื่องนี้ค่อนข้างแปลกอยู่บ้าง”

เขาหยุดแล้วกล่าวว่า “ข้าบังอาจคาดเดาว่า อาจมีเหตุการณ์บางอย่างที่เป็นจุดเริ่มต้น หรืออาจมีอุปสรรคบางอย่างเกิดขึ้น จึงนำไปทางสู่วิถีแห่งสวรรค์อีกด้านหนึ่งก็เป็นได้ สิ่งของนี้อาจจะทำให้ความเกลียดชังและความอยากได้ของมนุษย์เพิ่มพูนขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาเสียสติ”

ดวงตาของเหมยชิงเกอหรี่ลงเล็กน้อย

สิ่งที่ผู้อาวุโสกู่พูด ค่อนข้างมีเหตุผลอยู่บ้าง อย่างน้อยกงซวินอวิ๋นเฟิ่งก็ไม่เป็นอะไร ความโกรธแค้นชิงในใจของนาง เกรงว่าจะไม่มีผู้ใดมีความรู้สึกเหล่านี้มากกว่านางอีกแล้ว

เฮ่อยวนพยักหน้า เขาเห็นด้วยกับสิ่งที่ผู้อาวุโสฉางและกู่เทียนพูด

หากมีวิธีการกำจัดวิญญาณชั่วร้ายนี้ เฮ่อยวนย่อมไม่ต้องการทำลายมันอยู่แล้ว

แม้ว่าการดำรงอยู่ของมันจะไม่มีบทบาทมากนัก แต่ก็ยังฝังลึกอยู่ในใจของลูกศิษย์ทุกคน มันได้กลายเป็นเสาหลักแห่งจิตใจของพวกเขาแล้ว ความสำคัญของทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ในอิ๋นเฉิง ก็เหมือนกับธิดาเทพของตำหนักเทพ ที่จำเป็นต้องมี

ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีศิษย์อิ๋นเฉิงก็พอใจกับสิ่งที่มีอยู่แล้ว เมื่อใดที่เสาหลักแห่งจิตใจนี้หายไป เกรงว่าทุกคนจะปล่อยวางทางวรยุทธ์

เฮ่อยวนไม่มีอคติกับการศึกษา ถึงขั้นเต็มใจให้ศิษย์อิ๋นเฉิงได้ตั้งใจศึกษาอย่างเข้มข้น อย่างไรก็ตาม การเรียนไม่สามารถปกป้องครอบครัวและบ้านเมืองได้ ยิ่งไม่สามารถต่อสู้สังหารศัตรูได้

ตามบันทึกทางประวัติศาสตร์ของตระกูลเฮ่อ เดิมทีอิ๋นเฉิงไม่ได้เป็นกลุ่มชาวยุทธ์ บรรพบุรุษหกรุ่นทำหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่ขุนนางในราชสำนัก ช่วยเหลือกษัตริย์ ต่อมาเกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่ ว่ากันว่าต้าโจวเกือบจะถูกทำลายทั้งแคว้น ตระกูลเฮ่อทั้งครอบครัวสามร้อยแปดสิบหกคน มีเพียงสามคนเท่านั้นที่รอดชีวิต จากนั้นมาจึงหลบไปอาศัยอยู่อย่างสันโดษที่มุมหนึ่ง ก่อตั้งเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง นับแต่นั้นก็ละทิ้งด้านวรรณกรรมและมุ่งสู่วรยุทธ์

สำหรับภัยพิบัติประเภทใดนั้น ตามบันทึกไม่ได้กล่าวถึง เฮ่อยวนก็ไม่เคยเจาะลึกศึกษาเรื่องนี้อย่างจริงจัง แต่ยังคงยึดมั่นในปณิธานของผู้นำตระกูลมาโดยตลอด แม้ว่าในอิ๋นเฉิงจะเหลือเขาเพียงคนเดียว ก็จะยังฝึกฝนวรยุทธ์ต่อไป

อินชิงเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย นางค่อนข้างเห็นด้วยกับคำพูดของแม่ แต่ก็เข้าใจว่าที่ทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ดำรงมาจนถึงทุกวันนี้ อาจยังมีความหมายที่ลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น นอกจากนี้ นางกับเย่จิ่งอวี้ไม่ได้เป็นชาวยุทธ์ เรื่องระหว่างสำนักต่างๆ หากถามมากเกินไปเกรงว่าจะไม่ดี

เย่จิ่งอวี้เหลือบมองวิถีแห่งสวรรค์ ด้วยนัยน์ตาที่ฉายแววเป็นกังวล