สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1312

นักพรตเทียนจีแข็งใจกล่าวว่า “เจ้าสำนักเซี่ยวมีทักษะวรยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม ข้าน้อยขอบังอาจ ขอร้องให้ท่านราชาไว้ชีวิตเขาด้วย ภายหน้าอาจช่วยฟื้นฟูแคว้นได้”

เงาแค่นเสียงเหอะและพูดว่า “คนพวกนี้ล้วนเป็นญาติสนิทของเขา เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าถ้าไว้ชีวิตเขา เขาจะช่วยเจ้า ไร้เดียงสาจริงๆ!”

เขาหยุดชั่วคราวและพูดอย่างเย็นชา “คนเหล่านี้เชี่ยวชาญด้านวรยุทธ์ ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของข้า ไม่สามารถดูดซับวิญญาณของพวกเขาได้ ทำได้เพียงดักจับพวกเขาจนตายในค่ายกล เมื่อจิตวิญญาณเหนื่อยล้า ค่อยบุกเข้าไปในจิตใจของพวกเขา และช่วงชิงพลัง”

นักพรตเทียนจีต้องการพูด แต่ถูกเงาหยุดไว้

“พอแล้ว ความเมตตาต่อศัตรูคือความโหดร้ายต่อตนเอง เจ้าลืมไปแล้วหรือ ตอนนั้นชาวต้าโจวปล้นสะดมทุกสิ่ง เพื่อให้ลูกหลานที่ไร้ประโยชน์กลุ่มหนึ่งมาอาศัยอยู่ในดินแดนที่เป็นของเราแห่งนี้ ถอยกลับไปเถอะ!”

เขาสะบัดข้อมือ นักพรตเทียนจีก็กลิ้งลงมาจากภูเขาราวกับก้อนกลมๆ เมื่อเห็นผู้คนจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ที่ติดอยู่ในค่ายกล เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าใจ

มนุษย์ไม่ใช่ผักปลา จะโหดเหี้ยมได้อย่างไร

นักพรตเทียนจีอาศัยอยู่ในต้าโจวมาหลายร้อยปี ได้พัฒนาความรู้สึกลึกซึ้งต่อดินแดนนี้และผู้คนในดินแดนนี้แล้ว

ในเวลาว่างมักปรุงอาหารดื่มสุรากับสหายเก่า เล่นหมากรุกท่ามกลางแสงจันทร์

ในฤดูหนาวจะร้องเพลงท่ามกลางหิมะ ถือกระบี่ร่ายรำ ล้อมวงชงชารอบเตา

เป็นเวลาหลายปีที่เขาหมกมุ่นอยู่กับชีวิตที่พึงพอใจเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม ความสามัคคีและความสบายทั้งหมดได้แตกสลายเป็นชิ้นๆ เนื่องจากการกลับมาของราชา

ในเวลานี้ หัวใจของนักพรตเทียนจีรู้สึกซับซ้อนอย่างไม่อาจอธิบายได้ เขาหวังว่าจะได้เห็นความรุ่งโรจน์ของเมืองแห่งนภาอีกครั้ง แต่ก็ทนไม่ได้ที่ต้องเห็นราษฎรบนดินแดนแห่งนี้พังทลาย เลือดไหลนองปานสายน้ำ!