สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1367

เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้รู้ถึงพลังความร้ายกาจของพิณการเวก สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ตะโกนเสียงดังว่า “ทุกคนระวังด้วย พิณการเวกเป็นอาวุธที่ใช้โจมตีแบบกลุ่ม และมันจะเสริมกำลังให้แก่ฝ่ายตนตามความประสงค์ของผู้ดีด”

อินชิงเสวียนกระตุกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ

“ในเมื่อรู้แล้ว ยังไม่ยอมจำนนอีกรึ!”

นิ้วเรียวแตะที่สายพิณ และทันใดนั้นเสียงที่คมชัดก็แพร่กระจายไปทั่วอิ๋นเฉิง

เสียงพิณนั้นรวดเร็วและเร่งด่วน เสียงดนตรีจากเครื่องสายก็ดังราวกับฝนตกหนักตกลงมากระทบจานเงิน ทำให้หลายคนรู้สึกกระสับกระส่าย เลือดลมเดือดพล่าน อย่างไรก็ตามทุกคนในอิ๋นเฉิงรู้สึกสดชื่นและความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

เมื่อได้ยินเสียงพิณที่คุ้นเคยอีกครั้ง ขวัญกำลังใจของเหล่าศิษย์ของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ก็สูงขึ้นไปอีก ทุกคนต่างตื่นเต้นฮึกเหิม มีเพียงดวงตาของเซี่ยวอิ่นหวนเท่านั้นที่เปลี่ยนเป็นสีแดง

นางคิดถึงพ่อบุญธรรม ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ หากได้เห็นชิงเสวียนประสบความสำเร็จเช่นนี้ เขาคงจะมีความสุขมากกระมัง!

ทักษะการเล่นพิณของอินชิงเสวียนนั้นเชี่ยวชาญขึ้นนานแล้ว มีแสงสีเงินและสีม่วงพุ่งออกมาที่ปลายนิ้วของนาง ซึ่งเป็นวรยุทธ์ของอิ๋นเฉิงและตำหนักเทพ พลังของทั้งความแข็งและความนุ่มนวลแทรกซึมเข้าไปในตัวพิณ ในความเร่งรีบนั้นมีความช้า และในความช้าก็เกิดความเร่งรีบขึ้น ระหว่างที่กรีดกราดนิ้ว เพลงหมื่นกระบี่เศษดาราก็มาถึงจุดสูงสุดแล้ว

แม้ว่าทายาทของแคว้นเฟยเหยาจะอาศัยกลยุทธ์แปลกๆ ทำให้มีฝีมือเหนือกว่า แต่เมื่อเสียงพิณดังขึ้น สถานการณ์ก็เปลี่ยนไปทันที เนื่องจากอินชิงเสวียนซึมซับกำลังภายในของพววกเขา จึงมีข้อผิดพลาดมากมายในการเคลื่อนไหวในทันที มีทั้งคนได้รับบาดเจ็บสาหัสและบาดเจ็บเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่ายอดฝีมือทั้งหมดมารวมตัวกันที่นี่ ทั้งยังเป็นผลเสียต่อฝ่ายตัวเอง คนที่เป็นหัวหน้าก็ตะโกนเสียงดังทันที

“ถอย!”

เย่จิ่งอวี้แค่นเสียงอย่างเย็นชา

“จะไปไหน!”

เซี่ยวอิ่นหวนยังตะโกนว่า “พวกหนูชั้นต่ำ ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว เช่นนั้นจงทิ้งชีวิตไว้นี่ซะ”

ทุกคนจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์เหาะขึ้น และหยุดทุกคนที่อยู่หน้าป่าหมอก

ในขณะนี้ จู่ๆ ร่างหนึ่งคล้ายเงาหมอกก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า

ทันใดนั้นเสียงกระซิบของปีศาจก็ดังขึ้นในหูของทุกคน มันคล้ายกับเสียงพิณของอินชิงเสวียน ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกสับสนวุ่นวายใจ