สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1374

ลั่วสุ่ยชิงกับเย่จิ่งหลานต่างก็เป็นผู้รู้วรยุทธ์ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเดินเล่นสบายๆ แต่ความจริงกลับไม่ได้เดินช้า จากนั้นทั้งสองก็เร่งความเร็วแข่งกันโดยไม่รู้ตัว

การก้าวเดินของเย่จิ่งหลานนั้นแปลกมาก การเคลื่อนไหวเอาแน่เอานอนไม่ได้ เหมือนเงาของผี ในขณะที่การเดินของลั่วสุ่ยชิงนั้นอ่อนโยนและเชื่องช้าราวกับเมฆไหลน้ำไหล ไม่มีกลอุบายมากมาย แต่มีอิสรภาพและความกล้าหาญที่ไม่ถูกจำกัด

เมื่อมองดูฝีเท้าของเย่จิ่งหลาน ชิงลั่วก็นึกถึงเคล็ดวิชาลับที่เขาใช้ทันที

“เจ้าไปเรียนวรยุทธ์นี้มาจากไหน”

“บนเกาะเล็กๆ ที่ชื่อตงหลิว”

“ตงหลิว?”

ลั่วสุ่ยชิงไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แต่นางค่อนข้างคุ้นเคยกับวรยุทธ์ของเย่จิ่งหลานมาก

การเคลื่อนไหวนี้เหมือนจะพัฒนามาจากวิชาชั้นสูงที่ลึกลับของแคว้นเฟยเหยา

“ที่นั้นคือที่แบบไหน”

เย่จิ่งหลานไขว้หลัง พูดว่า “เป็นสถานที่สกปรก น่ารังเกียจ และต่ำช้าที่สุด แม่นางชิงอย่ารู้จะดีกว่า”

“บอกให้เจาะจงหน่อยสิ”

ลั่วสุ่ยชิงถามเรื่อยๆ เหมือนสนใจแต่ก็คล้ายไม่สนใจ

เย่จิ่งหลานไม่มีอะไรทำ จึงเล่าให้ลั่วสุ่ยชิงฟังว่าตงหลิวบุกโจมตีต้าโจวอย่างไร

ลั่วสุ่ยชิงตอบอย่างเห็นด้วย “ถ้าเป็นความจริงอย่างที่เจ้าพูด คนตงหลิวนั้นชั่วร้ายจริงๆ แต่ชาวต้าโจวก็ใช่ว่าจะดีไปกว่ากัน”

“ทำไมเจ้าพูดแบบนี้ล่ะ”

เย่จิ่งหลานซักถาม

ลั่วสุ่ยชิงแค่นเสียงหึพูดว่า “ผู้ที่ถูกกระทำ ย่อมเป็นผู้กระทำผิดด้วย มันเป็นเพียงกฎธรรมชาติ และวงจรแห่งการแก้แค้นเท่านั้น”

เย่จิ่งหลานส่ายหัว

“แม่นางพูดผิดแล้ว การเปลี่ยนแปลงขึ้นแทนที่ของราชวงศ์เป็นกฎธรรมชาติ การบอกลาคนเก่าและต้อนรับคนใหม่ก็เป็นสิ่งที่สวรรค์ลิขิต ไม่ว่าราชวงศ์ใดๆ จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงจากความเจริญรุ่งเรืองไปสู่การเสื่อมถอย นี่คือธรรมชาติของมนุษย์”

ลั่วสุ่ยชิงแค่นเสียงหึขึ้นจมูก