สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1376

ชายคนนั้นพูดว่า “ทุกคนในต้าโจวสมควรตาย”

เย่จิ่งหลานตบปากไปหนึ่งที

“ในเมื่อเจ้าเกลียดชาวต้าโจวมาก ทำไมถึงต้องไปเป็นทหารอารักขาในวังอีก”

ชายคนนั้นอาเจียนลมออกมา ฟันส่วนใหญ่แทบจะร่วงหมดปาก

เขายังแข็งใจ เค้นเสียงพูดว่า “นั่นเพราะข้าไม่รู้ว่าตัวเองเป็นผู้สืบเชื้อสายของแคว้นเฟยเหยา”

“เจ้าเป็นลูกหลานใคร เกี่ยวอะไรกับการที่มาฆ่าชาวบ้าน พวกเขาบุกรุกแคว้นของพวกเจ้า หรือว่าอุ้มลูกเจ้าโยนลงไปในบ่อน้ำ เจ้าอ้างว่าทำในนามของความยุติธรรม ทำเรื่องเลวทรามต่ำช้าน่ะสิ”

เย่จิ่งหลานยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ ฟาดฝ่ามือตบไปอีกครั้ง สมองของผู้พูดก็ระเบิด และก็ล้มลงกับพื้น

ลั่วสุ่ยชิงขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก

นางมองไปที่คนอื่นๆ

“พวกเจ้าด้วย?”

พวกเขากระจุกรวมตัวกันอยู่มุมหนึ่งเหมือนนกกระทา ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ทันใดนั้นลั่วสุ่ยชิงก็ยกมือขึ้น พลังอันทรงพลังก็เหมือนกับร่มขนาดใหญ่ที่ตกลงมาจากท้องฟ้า ส่องแสงไปที่หัวของคนเหล่านั้น หลังจากตัวสั่นอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขาก็ล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง

“สวรรค์ทรงเมตตาเจ้า ข้าจะไม่ฆ่าพวกเจ้า แต่จะทำลายวรยุทธ์ของพวกเจ้า เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเจ้ากระทำการเลวทรามต่ำช้าอีก ไปให้พ้น”

เดิมทีคิดว่านางเป็นเพียงเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ แต่ด้วยวรยุทธ์ที่ทรงพลังเช่นนี้ ทำให้หลายคนไม่คิดจะต่อต้านอีกต่อไป และรีบวิ่งออกไปจากบ้านสวนทันที

“โอ๊ย ข้าปวดท้อง”

เมื่อครู่หญิงตั้งครรภ์รู้สึกหวาดกลัว แต่ตอนนี้นางผ่อนคลาย จึงเริ่มรู้สึกปวดท้องจนทนไม่ไหว กลิ้งไปมาบนพื้นอย่างทนไม่ได้

หมอตำแยรีบเข้ามาจับนางไว้

“ลูกของเจ้าตัวตรง ไม่รู้ว่าจะสามารถช่วยไว้ได้ทั้งคู่หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับดวงของเจ้าแล้ว รีบนอนลง ออกแรง”