สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1436

ทุกคนต่างพยักหน้าพร้อมๆ กัน รู้สึกว่านี่มีเหตุผล วรยุทธ์ของเย่จิ่งหลานไม่ได้อ่อนแอ ถ้าเขารู้สึกตัวขึ้นมาได้ มันจะเป็นความช่วยเหลือที่ทรงพลังอย่างยิ่ง

ทั้งหมดมาถึงสถานที่ที่เย่จิ่งหลานถูกควบคุมตัวไว้ เห็นเขาเบิกตากว้าง นั่งขัดสมาธิอยู่ในกรงเหล็ก สีหน้าเย็นชาประดุจเหมันต์ แววตาเยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง

“จิ่งหลาน เจ้าจำพี่ชายเจ้าไม่ได้แล้วจริงๆ หรือ”

เย่จิ่งอวี้มองน้องชายผ่านลูกกรงเหล็ก เมื่อออกจากเมืองหลวง คิดถึงเขาที่ดูสดใสร่าเริงไร้เดียงสา ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจ

อินชิงเสวียนก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน แต่มุมมองแตกต่างจากเย่จิ่งอวี้

คนที่อยู่ในกรงเป็นคนเดียวในยุคนี้ที่สามารถเข้าใจนางได้อย่างแท้จริง และยังเป็นเพื่อนจากเมืองเดียวกันเพียงคนเดียวด้วย ไม่เพียงเพราะทั้งคู่มาจากประเทศเดียวกันยุคเดียวกันเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะทั้งคู่มาจากภาคเหนือของประเทศเช่นกัน

นางถอนหายใจเบาๆ

ไม่ว่าต้องใช้วิธีใดก็ตาม ไม่ว่านางจะจ่ายเท่าไหร่ นางก็ต้องรักษาเย่จิ่งหลานให้ได้

“คุณชายหลิว เจ้าเห็นต้นตอของอาการไหม”

หลิวซือจวินเข้ามาดูครู่หนึ่ง แล้วส่ายหัว นางยื่นแขนเข้าไปในกรง ต้องการจะตรวจชีพจรของเย่จิ่งหลาน จู่ๆ เย่จิ่งหลานกลับลงมือ จับข้อมือของหลิวซือจวิน และดึงอย่างแรง หลิวซือจวินกระแทกกรงเหล็กเข้าเต็มๆ นางร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

ทุกคนตกตะลึง พวกเขาจี้สกัดจุดลมปราณของเย่จิ่งหลานแล้วแท้ๆ นี่ยังไม่ถึงชั่วยามเลย ไฉนจึงแก้ไขได้เร็วขนาดนี้

เพื่อไม่ให้หลิวซือจวินถูกดึงแขนขาด ทุกคนต่างก็ช่วยกันคนละไม้คนมือ ในที่สุดก็บังคับให้เย่จิ่งหลานถอยหลังไปสองก้าว แต่ก็ยังไม่ปล่อยหลิวซือจวิน

เมื่อเห็นใบหน้าของหลิวซือจวินซีดลง ทุกคนก็เริ่มกังวล

“เย่จิ่งหลาน เราไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายเจ้า เจ้าปล่อยเขาไปก่อนได้ไหม”

อินชิงเสวียนผ่อนเสียงให้ผ่อนคลายลง เพราะกลัวจะทำให้เย่จิ่งหลานหงุดหงิด เฮ่อยวนใช้ดัชนีวายุตัดโซ่กุญแจ และเปิดประตูกรง