สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1442

“เจ้าเดาถูกแล้ว ฮ่องเต้น้อยแห่งราชวงศ์โจว เราพบกันอีกแล้ว!”

ชิงฮุยเดินออกจากป่าด้วยท่าทางสงบ เสื้อคลุมนักพรตสีเทาดูโทรมไปเล็กน้อย แต่ก็ซักสะอาดมาก ชายเสื้อปลิวไปตามสายลม เผยให้เห็นเสื้อคลุมสีขาวตัวกลาง อยู่ใต้เสื้อคลุม ที่พัดพลิ้วไหว

อินชิงเสวียนตัดสินใจใช้สกิลปากโน้มน้าว เผื่อว่ามันจะทำให้เขาล้มเลิกความคิด และหลีกเลี่ยงการต่อสู้ได้

แม้จะไร้ประโยชน์ แต่มันก็ไม่มีอะไรเสียหาย

นางก้าวไปข้างหน้า ประสานมือคารวะแล้วพูดว่า “นักพรตมีใบหน้าเมตตากรุณา จะต้องเป็นคนที่มีความรักอันยิ่งใหญ่อยู่ในใจ ไม่ว่าจะเป็นชาวต้าโจวหรือชาวเฟยเหยา สำหรับนักพรตแล้วพวกเขาล้วนเป็นคนธรรมดาในโลก ไม่แตกต่างกัน เหตุใดนักพรตจึงต้องยืนกรานเช่นนี้ด้วย”

มุมปากของชิงฮุยยกขึ้นเล็กน้อย

“ตัดสินความดีและความชั่วจากรูปลักษณ์ภายนอกจริงๆ ตั้งแต่สมัยโบราณ มีวีรบุรุษและผู้มีความสามารถจำนวนเท่าใดที่ไม่สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ เนื่องจากใบหน้าที่น่าเกลียดของพวกเขา กลายเป็นการเก็บงำความเกลียดชังไว้ชั่วนิรันดร์ มีอีกกี่คนที่อาศัยความงามของใบหน้า ได้เข้าไปเป็นคนใหญ่คนโต ข้าคิดว่าฮองเฮาต้าโจวจะแตกต่างออกไป คิดไม่ถึงถึงว่าจะความคิดตื้นเขินเช่นนี้”

อินชิงเสวียนหัวเราะเบาๆ

“สิ่งสวยงามทำให้ผู้คนหลงรัก นี่เป็นธรรมชาติของมนุษย์ ก็อย่างที่ว่า เริ่มต้นด้วยรูปลักษณ์ จงรักผูกพันด้วยความสามารถ เรื่องนี้ไม่มีอะไรผิด มนุษย์เป็นปุถุชนคนธรรมดา กังวลเพียงแค่เรื่องกินอยู่ และการเกิด แก่ เจ็บ ตาย ถ้าทุกคนสามารถอยู่เหนือเรื่องเล็กน้อยธรรมดานี้ได้ ทุกคนก็สามารถเป็นเทพเจ้าได้”

ชิงฮุยพูดช้าๆ “นั่นเป็นเพราะผู้คนในโลกล้วนมีความยึดติด หากสามารถมองทะลุสิ่งกีดขวางได้ ย่อมได้เห็นทิวทัศน์ที่แตกต่างออกไปโดยธรรมชาติ”

อินชิงเสวียนมองดูเขา

“ขอถามได้ไหมว่านักพรตน้อยเห็นอะไร”

“ยุครุ่งเรืองเมื่อหลายพันปีก่อน กำลังจะกลับมาอีกครั้ง สิ่งที่เห็นตรงหน้าของข้า คือภาพความเจริญรุ่งเรืองที่กำลังจะเกิดใหม่”

เย่จิ่งอวี้แค่นเสียงหึ “ไร้สาระ เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงความปรารถนาอันเห็นแก่ตัวของเจ้าเอง ไม่คำนึงถึงผู้คนในโลกเลย”

ชิงฮุยเลียนแบบน้ำเสียงของอินชิงเสวียนพูดว่า “เนื่องจากมนุษย์เป็นเพียงปุถุชนคนธรรมดา ย่อมมีกิเลสตัณหา ไม่เช่นนั้นมิได้กลายเป็นเทพเจ้าจริงๆ งั้นหรือ?”

เฮ่อฉางเฟิงชักกระบี่ยาวออกมา