สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1462

“แกเป็นใคร ทำไมถึงมาทำร้ายฉัน”

หลี่ไห่ตงเมื่อถูกทุ่มลงพื้นก็กรีดร้องอย่างน่าเวทนา ชายหนุ่มรูปงามตรงหน้านี้ เป็นราวกับเจ้าแห่งความตายในนรก ทำให้เขารู้สึกหวาดผวาอย่างสุดซึ้งจนแทบจะรู้สึกได้ถึงความกลัวที่มาจากจิตวิญญาณ

เขาไม่สงสัยเลยว่าชายคนนี้จะกล้าฆ่าเขาจริงๆหรือไม่

“ฉันไม่รู้จักแกเลย แกจำคนผิดหรือเปล่า หรือคนในครอบครัวของแกอยู่ในโรงพยาบาลที่นี่ ถ้าขาดเงิน ฉันช่วยแกแก้ปัญหาได้”

หลี่ไห่ตงรู้สึกว่าตัวเองยังพอมีหวัง จึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสร้างความประทับใจให้กับชายผมดำยุ่งเหยิงตรงหน้า

เย่จิ่งหลานมองไปที่หลี่ไห่ตงอย่างเย็นชา ความทรงจำในอดีตก็หลั่งไหลกลับมา

เพื่อให้ได้ทำงานในโรงพยาบาลต่อ ถึงจะนอนดึกกว่าหมา ตื่นเช้ากว่าไก่ ทำงานหนักเยี่ยงทาส ทำงานหนักมาสามปีก็ตาม แต่เพราะบังเอิญไปเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น จึงถูกส่งไปยังโรงพยาบาลเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ตั้งแต่เช้าจรดค่ำก็ไม่เจอใคร การทำงานหนักและค่าตอบแทนทั้งหมดของเขาถูกทำลายลงเพราะไอ้สารเลวยิ่งกว่าหมาคนนี้ เขากลับอยากมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ ในโลกนี้ จะมีเรื่องดีๆ แบบนั้นได้อย่างไร

โลกไม่ยุติธรรม เช่นนั้นก็ให้เขาได้ผดุงความยุติธรรม จัดการสัตว์ร้ายตัวนี้ให้ตายเอง!

จู่ๆ เย่จิ่งหลานก็ยกมือขึ้น หลี่ไห่ตงถูกพลังบางอย่างดึงให้ลอยขึ้นจากพื้น ลำคอถูกดูดเข้าไปในฝ่ามือของเย่จิ่งหลาน

แรงกดดันมหาศาลถูกบีบที่ลำคอ เลือดของหลี่ไห่ตงไหลย้อนกลับเพราะบีบอัด ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาถลนออกมาเหมือนปลาตายอย่างไรอย่างนั้น

“ปล่อย...ปล่อยฉัน ฉัน...ฉันให้เงินแกได้!”

“เงินสกปรกของแก ซื้อชีวิตหมาๆ ของแกไม่ได้!”

เย่จิ่งหลานกระชับนิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธขึ้ง

ในเวลานี้เอง จู่ๆ ก็มีภาพหนึ่งผุดขึ้นมาในความคิด

เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดดำ ร่ายรำอยู่กลางทะเลเมฆหมอก เธอสวมหมวกไม้ไผ่สานขนาดใหญ่บนศีรษะ มีผ้าโปร่งสีดำยาวจรดปลายเท้า เสื้อผ้าสีดำที่สวมใส่หลายชั้น ทำให้ดูสวยงามลงตัวมากยิ่งขึ้น

เธอร่ายรำได้งดงามมาก แต่แตกต่างจากการร่ายรำทั่วไป ไม่ใช่ความนุ่มนวลของผู้หญิง แต่มีความเข้มแข็งของผู้ชาย

เย่จิ่งหลานไม่เคยเห็นการร่ายรำที่องอาจห้าวหาญเช่นนี้มาก่อน ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะไล่ตามไป

“คุณเป็นใคร ที่นี่คือที่ไหน?”