สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1474

อินชิงเสวียนค้นหาไปรอบๆ แต่หมอกสีดำบนมือยังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เพื่อป้องกันไม่ให้ไปแตะต้องกับดักโดยไม่รู้ตัว นางจึงไม่ได้เข้าไปลึกนัก และกลับออกมาตามหาลั่วสุ่ยชิง

เมื่อถึงปากถ้ำแห่งหนึ่ง หมอกสีดำบนมือก็พุ่งขึ้นมาราวกับเปลวไฟ

อินชิงเสวียนถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างระมัดระวัง ใบมีดสีดำที่ลอยอยู่เหนือศีรษะเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความคิดของอินชิงเสวียน บรรยากาศที่มืดมนน่ากลัวก็เข้มข้นขึ้นในทันใด

“ข้าเอง!”

ลั่วสุ่ยชิงถือหมอกสีดำเดินออกจากถ้ำ เมื่อเห็นใบมีดดำทะมึนลอยอยู่เหนือศีรษะของอินชิงเสวียน ลั่วสุ่ยชิงก็ขมวดคิ้ว

“เจ้าสิ่งนี้สามารถแยกแยะมิตรกับศัตรูได้หรือไม่”

อินชิงเสวียนยิ้ม

“มันเคลื่อนไหวตามใจข้า เจ้าไม่ต้องห่วง เจออะไรบ้างหรือไม่”

ลั่วสุ่ยชิงเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย

“เจออะไรบางอย่าง เจ้าเข้ามาดูก็จะรู้เอง”

อินชิงเสวียนเดินไปหานาง และทันใดนั้นก็มองเห็นคนนอนอยู่บนพื้น

ร่างของคนผู้นี้เหมือนจะถูกตัดออกไปหนึ่งในสาม เหลือเพียงแถบแคบๆ ที่ปกคลุมไปด้วยรอยไหม้เกรียม

“ชิงฮุย?”

นางสลายหมอกสีดำบนมือ แล้วเดินไปที่ร่างนั้นอย่างรวดเร็ว พลิกตัวร่างนั้นขึ้น และแล้วก็เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา

แล้วจึงยื่นมือออกไปอังจมูกเพื่อตรวจสอบลมหายใจ ซึ่งร่างนั้นไม่มีลมหายใจแล้ว

“เขาตายแล้ว!”

นี่เป็นผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

“ตายแล้ว แต่ข้าไม่ได้ฆ่าเขา”

ลั่วสุ่ยชิงขมวดคิ้วมองไปที่ชิงฮุย สีหน้าแววตาค่อนข้างเฉยเมย

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น และสบตากับแววตาที่เย็นชาของลั่วสุ่ยชิงพอดี ในใจนึกสงสัยอยู่ครามครัน

หรือว่าตัวเองเดาผิด? ลั่วสุ่ยชิงตัดการติดต่อกับแคว้นเฟยเหยาจริงๆ ใช้ความคิดของคนถ่อยไปคาดเดาใจคนดีจริงๆ เชียว

“ข้ารู้ว่าไม่ใช่เจ้า เกรงว่าจะเป็นอย่างที่เจ้าเดาจริงๆ ชิงฮุยอาศัยร่างกายอื่นเพื่อคืนชีพ”

อินชิงเสวียนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้