สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1495

ขณะที่อินชิงเสวียนกำลังจะลงมือ ดวงตาของลั่วสุ่ยชิงก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

“เขากำลังกลืนกินแก่นวิญญาณของข้า ถ้าเจ้าไม่ลงมือ ข้าก็คงไม่รอดเช่นกัน อินชิงเสวียน เจ้าไม่อยากช่วยสามีและพ่อแม่ของเจ้าหรือ”

เมื่อเห็นท่าทางอันเจ็บปวดของลั่วสุ่ยชิง อินชิงเสวียนก็ไม่สามารถตัดสินใจได้ครู่หนึ่ง

ลั่วสุ่ยชิงสามารถทำเพื่อราษฎร ละทิ้งความคิดที่นางยืนหยัดมานับพันปี ไม่ต้องสงสัยเลยว่านางควรค่าแก่การเคารพเพียงใด แต่ถ้านางไม่ตาย จะไม่มีใครรอดชีวิตได้

เมื่อกวาดสายตามองไปยังร่างของทุกคนที่เหมือนถูกจี้สกัดจุด อินชิงเสวียนก็กัดฟันกรอด และพิณการเวกก็อยู่ในมือของนางแล้ว

“ลั่วสุ่ยชิง ข้าขอสาบานในนามของฮองเฮาต้าโจวว่า หลังจากที่เจ้าเสียชีวิต จะจัดพิธีศพให้เจ้าอย่างสมเกียรติระดับแคว้น”

ร่างของเย่จิ่งหลานหายวับ และยืนขวางอยู่ตรงหน้าอินชิงเสวียน

“ยัยบ้า ข้าไม่เคยขอร้องอะไรเจ้าเลย คราวนี้ข้าขอร้องล่ะ ช่วยไว้ชีวิตลั่วสุ่ยชิงด้วย!”

“เย่จิ่งหลาน เจ้า...”

อินชิงเสวียนใช้นิ้วกดสายพิณ แต่ในใจกลับไม่เข้าใจว่า ทำไมจู่ๆ เย่จิ่งหลานถึงมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อลั่วสุ่ยชิงขนาดนี้

เสื้อยืดสีขาวของเย่จิ่งหลานเปื้อนเลือดแดงฉาน ดวงตาทั้งคู่ไร้แววตาเป็นประกายเช่นวันวานไป

“ข้ารู้ ข้าเห็นแก่ตัว แต่ถ้าเป็นเจ้า เย่จิ่งอวี้ก็จะปกป้องเจ้าไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม แม้แต่ข้าก็ยังจะช่วยเจ้า ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม”

“เจ้าอย่าเพิ่งพูดอะไร ดื่มน้ำพุวิญญาณก่อน”

อินชิงเสวียนโบกมือนำน้ำพุวิญญาณออกมา แต่เย่จิ่งหลานปฏิเสธ

“สัญญากับข้า ไม่งั้น ข้ายอมตายดีกว่า!”

เขางอเข่า คุกเข่าลงกับพื้น หมอบกราบอย่างศิโรราบ ทำความเคารพตามแบบฉบับขุนนางต้าโจว

“ฮองเฮาได้โปรดฟังคำขอร้องของกระหม่อม ไว้ชีวิตลั่วสุ่ยชิงด้วย!”

ข้างหลังเขา ดวงตาของลั่วสุ่ยชิงแดงก่ำ กัดฟันแน่น