สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1501

ทันทีที่เขาพูดจบ ร่างในชุดสีดำก็เหาะมาจากระยะไกล ลอยอยู่บนอากาศ

คนผู้นี้รูปร่างโปร่ง ชุดผ้าโปร่งสีดำปลิวไปตามสายลม เรือนผมดำขลับสยายออก ในชั่วพริบตา ร่างนั้นก็ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนาสีดำ

เมื่อเห็นคนผู้นี้ เย่จิ่งหลานก็พยายามลุกขึ้นยืน

“ลั่วสุ่ยชิง เจ้าบ้าไปแล้วหรือ หนีไป!”

ลั่วสุ่ยชิงยกมือขวาขึ้นสู่ท้องฟ้า เผชิญหน้ากับเสียงฟ้าคำรน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เย่จิ่งหลาน เจ้าฆ่าพ่อของข้า ถ้าเจ้าตายแบบนี้ จะไม่ดูถูกเจ้าเกินไปหรือ เจ้าควรจะอยู่ในโลกนี้ต่อไป ทนทุกข์ต่อความเจ็บปวดทีละน้อย!”

เย่จิ่งหลานจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าทุกคำที่นางพูดล้วนเป็นพูดด้วยอารมณ์โกรธ ถ้านางไม่มีใจต่อเขา นางจะกลับมาได้อย่างไร

อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเขาเหมือนกับเส้นบะหมี่ ที่ไม่สามารถยืนตรงได้ จึงไม่สามารถหยุดยั้งลั่วสุ่ยชิงได้เลย

เมื่อมองดูร่างเพรียวบางที่ต่อสู้กับฟ้าผ่า พลันรู้สึกเจ็บปวดกระบอกตา หยาดน้ำตาสองหยดร่วงหล่นกลืนหายไปในสายลม

ในเวลานี้ มีร่างเพรียวอีกร่างหนึ่งลอยออกมา โดยถือวัตถุที่มีลักษณะคล้ายแท่งไม้ขนาดใหญ่อยู่ในมือ มีปลายโค้งยาวมากซึ่งดูแปลกตา

“ลั่วสุ่ยชิง ข้าจะใช้สายล่อฟ้าช่วยเจ้า!”

ของสิ่งนั้นหนาพอๆ กับตัวคน ยาวหลายเมตร ด้วยหางที่ยาวของมัน จึงดูค่อนข้างหนัก

ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งนี้มาจากไหน ไม่ต้องพูดถึงว่าสายล่อฟ้าคืออะไร ทุกคนต่างก็ตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง

เย่จิ่งหลานมองผู้หญิงคนนั้น ดวงตาเปียกชุ่มอีกครั้ง ไม่เสียแรงที่เขาได้รู้จักเพื่อนบ้านเดียวกันคนนี้ในต้าโจว ช่างโชคดีเหลือเกิน!

อินชิงเสวียนซัดฝ่ามือออกไป สายล่อฟ้าก็ลอยไปทางฟ้าผ่าสีแดงด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก ปลายหางเสียบเข้าไปในป่าทางด้านขวา ส่วนตัวเองยืนอยู่กับลั่วสุ่ยชิง ใช้กำลังภายในเพื่อต้านทานพลังสายฟ้าที่เหลืออยู่

ลั่วสุ่ยชิงพูดด้วยความโกรธ “เจ้ายังท้องอยู่ เหตุใดถึงมารนหาที่ตาย!”

อินชิงเสวียนยิ้มอย่างสงบ “หากต้องตายเพื่อเพื่อน ก็ไม่เสียชาติเกิดที่ได้คบค้ากันครั้งนี้”