สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1502

อินชิงเสวียนเหลือบมองเย่จิ่งหลานแวบหนึ่ง

“แน่นอนว่ามีคนไม่อยากให้เจ้าไป”

เมื่อเห็นเย่จิ่งหลานมองมาทางนี้ ลั่วสุ่ยชิงก็เริ่มวิตกกังวล

“ปล่อยข้านะ!”

อินชิงเสวียนกระตุกมุมปากยิ้มๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องถามก่อนว่าเขาเห็นด้วยหรือไม่”

เย่จิ่งหลานลุกขึ้นยืนโดยมีพี่ชายช่วยพยุงขึ้น

อินชิงเสวียนเดินเข้าไปถาม

“เจ้าสบายดีไหม มิติของเจ้า พังจริงๆ หรือ”

เย่จิ่งหลานพูดอย่างอ่อนแรง “ยังไงตอนนี้ก็ยังมีลมหายใจอยู่ ถ้ามันไม่พัง ชิงผิงกับชิงอานก็คงไม่ได้ออกมา”

อินชิงเสวียนมองเขาด้วยความเห็นอกเห็นใจ

“นี่เป็นเรื่องที่ร้ายแรง”

เย่จิ่งหลานถามอย่างไร้ยางอาย “เฮ้ นี่เจ้าไม่คิดจะดูแลข้าแล้วรึ”

อินชิงเสวียนกระตุกริมฝีปากยิ้มๆ

“ก็มีคนรอดูแลเจ้าอยู่ไม่ใช่หรือ เจ้าไปเองสิ อาอวี้ เรากลับไปดื่มสุรากันต่อเถอะ”

เย่จิ่งอวี้พยักหน้าและตบไหล่เย่จิ่งหลาน

“พวกเราช่วยเจ้าได้แค่นี้”

เมื่อเห็นว่าหมู่เมฆหายไป ชาวยุทธ์หลายคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เฮ่อยวนแอบโคจรกำลังภายใน พูดเสียงดัง “ตอนนี้เมื่อวิกฤติคลี่คลายแล้ว เฮ่อยวนจึงจัดงานเลี้ยงอีกครั้ง จัดเลี้ยงส่งเพื่อคลายความกังวลให้แก่เพื่อนพ้องในยุทธภพ!”

คราวนี้เป็นการจัดเลี้ยงอำลาจริงๆ ปีศาจร้ายที่สุดได้ตายไปแล้ว และในที่สุดต้าโจวก็กลับมาสงบสุขเหมือนเดิม

ในคืนนี้ ทุกคนเปิดใจ ไม่เมาไม่เลิก ถือว่าเป็นการรำลึกถึงการต่อสู้ร่วมกันในช่วงเวลานี้ ศึกครานี้จะถูกจารึกในหน้าประวัติศาสตร์ โดยใช้ชื่อว่าสงครามเพื่อกำจัดสิ่งชั่วร้าย

ในพื้นที่โล่งนอกราวป่า ลั่วสุ่ยชิงและเย่จิ่งหลานคนหนึ่งยืนคนหนึ่งนั่ง ผู้ที่ยืนอยู่ก็คือคนที่ยังไม่ถูกคลายจุดจี้สกัด ส่วนคนที่กำนังนั่งอยู่ก็นั่งตัวอ่อนปวกเปียกเหมือนกับแอ่งโคลนที่ไม่มีกำลังใดๆ

จนกระทั่งท้องฟ้ามืดมิดในที่สุด ลั่วสุ่ยชิงก็อดไม่ได้ที่จะสบถสาปแช่ง “ไปให้พ้น อย่ามารกหูรกตาอยู่ตรงนี้”