สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1505

เฮ่อซือจวินออกแรงดึงอินชิงเสวียนขึ้นมา แล้วกอดนางไว้ พูดเสียงสะอื้น “เจ้ายอมรับข้า ข้ารู้สึกขอบคุณยิ่งนัก ชั่วชีวิตนี้จะพยายามดูแลสุขภาพของท่านพ่อและน้าเหมยอย่างเต็มที่”

อินชิงเสวียนโน้มตัวไปใกล้ใบหน้าของนาง แล้วพูดเสียงอ่อนหวาน “ท่านเป็นพี่สาวต่างแม่ของข้า จะแตกต่างจากพี่สาวแท้ๆ ได้อย่างไร หากท่านอยู่ในอิ๋นเฉิงแล้วรู้สึกเหนื่อยล้า ก็ไปหาข้าที่เมืองหลวงได้ ข้าจะพาท่านท่องเที่ยวให้สำราญใจแน่นอน”

เฮ่อซือจวินพยักหน้าโดยเร็ว

“ได้ ถ้ามีโอกาส ข้าจะไปหาเจ้าแน่นอน”

“สนใจแต่พี่สาวของเจ้าเท่านั้น ไม่ต้องการพี่ชายแล้วหรือ”

เฮ่อฉางเฟิงเดินเข้ามาจากประตู สวมเสื้อคลุมใบไผ่สีเขียวที่ขับเน้นให้เขาดูหล่อเหลา สง่า และเป็นวีรบุรุษไม่ธรรมดา

“ชิงเสวียนคำนับพี่ใหญ่”

อินชิงเสวียนโค้งคำนับ เฮ่อฉางเฟิงก็รีบเอื้อมมือไปช่วยพยุงให้ลุกขึ้น

“เจ้ากับข้าเป็นพี่น้อง ไม่ต้องมากพิธี ตั้งใจจะออกเดินทางเมื่อไหร่หรือ”

อินชิงเสวียนถอนหายใจ

“พรุ่งนี้น่ะ ไม่ว่าเราจะอยู่กี่วันก็ต้องไปอยู่ดี ฮ่องเต้จากเมืองหลวงมานานเกินไปแล้ว ในใจพะวงถึงอยู่ตลอด ถึงเวลาต้องกลับไปดูแลแล้ว”

เฮ่อฉางเฟิงก็ตัดใจจากน้องสาวไม่ได้ และยังไม่อาจปล่อยผ่านความรู้สึกในใจที่ไม่สามารถเอ่ยเป็นคำพูดได้ ทำได้เพียงปล่อยให้มันเน่าเปื่อยตายไปภายในใจ

“พวกเจ้าในฐานะฮ่องเต้และฮองเฮาแห่งต้าโจว ก็ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องกลับไปแล้วจริงๆ”

เขาหยิบไม้แกะสลักรูปคนเล็กๆ ออกมาจากแขนเสื้อ

“ข้าแกะสลักมันด้วยมือของข้าเอง เก็บไว้เป็นความทรงจำเถอะ”

เฮ่อฉางเฟิงยัดมันไว้ในมือของอินชิงเสวียน แล้วจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

อินชิงเสวียนมองไปที่ไม้แกะสลักรูปคน จึงรู้ว่าเขาแกะสลักเป็นรูปตัวเอง รูปร่างลักษณะเหมือนมีชีวิตชีวา สีหน้าท่าทางเหมือนจริงมาก

อินชิงเสวียนจับไม้แกะสลัก แล้วพูดตามหลังเขาไป “ขอบคุณพี่ใหญ่ ของขวัญที่ท่านมอบให้ ข้าจะรักษาไว้อย่างดี!”