สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1506

อินชิงเสวียนมอบตั๋วเงินเงินอีกหนึ่งพันตำลึงให้แก่ทั้งสามคน กำชับพวกเขาว่าอย่าใช้ฟุ่มเฟือย หากไม่เจอตัวคน ก็สามารถไปพำนักที่เมืองหลวงได้

ทั้งสามพยักหน้าซ้ำๆ ขนของทั้งหมดขึ้นรถม้า และจากไปอย่างมีความสุข

อินชิงเสวียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“นิสัยแบบนี้นี่เข้ากับเย่จิ่งหลานได้เป็นอย่างดี”

เย่จิ่งอวี้ก็มองไปที่ทั้งสามคน พูดด้วยรอยยิ้ม “ชาวยุทธ์ ก็ควรจะเป็นอิสระไม่ยึดติดอย่างชาวยุทธ์ นี่แหละคือความเป็นตัวของตัวเองที่แท้จริง!”

“เช่นนั้นพวกเราก็ควรจากไปอย่างไม่ยึดติดใช่ไหม”

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น มองไปยังเย่จิ่งอวี้ ทั้งสองตกลงกันไว้ก่อนแล้ว ว่าแทนที่จะรอให้พวกเขาสร่างเมา พลัดพรากจากกันด้วยความเป็นความตาย มิสู้จากไปอย่างเงียบๆ

“ข้าเชื่อเมียข้าอยู่แล้ว”

เย่จิ่งอวี้ผิวปาก เงาสีขาวสองเงาพุ่งออกมาจากระยะไกล ตามมาด้วยรถม้า

อินชิงเสวียนตะโกนอย่างมีความสุข

“ไป๋เสวี่ย เสี่ยวไป๋!”

ไป๋เสวี่ยกางอุ้งเท้าใหญ่ แล้วกอดเอวของอินชิงเสวียนอย่างเสน่หา

เสี่ยวไป๋ก็กลิ้งหน้าถูขาของอินชิงเสวียน ซึ่งเป็นการแสดงความใกล้ชิดกับคนที่หาได้ยาก

อินชิงเสวียนลูบหัวอันใหญ่โตของไป๋เสวี่ย จากนั้นลูบหัวของเสี่ยวไป๋ จากนั้นจึงหันไปดูสถานที่ที่เฮ่อยวนและเหมยชิงเกอพัก หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ตัดใจพูดขึ้นว่า “เราไปกันเถอะ!”

นางรับเสี่ยวหนานเฟิงมาอุ้ม และขึ้นรถม้า ส่วนเฉิงเฟิ่งโหลวก็อาสาเป็นคนขับเอง

หลังจากผ่านอะไรมามากมาย ความไร้เดียงสาบนใบหน้าเล็กๆ ของเขาก็จางหายไปมาก กลายเป็นเด็กที่โตขึ้นมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากรู้ว่าเจ้านายและนายหญิงเป็นฮ่องเต้และฮองเฮาองค์ปัจจุบัน เฉิงเฟิ่งโหลวก็ปรับปรุงตนเองให้สุภาพเรียบร้อยมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อติดตามผู้สูงศักดิ์ทั้งสองท่าน เขาย่อมไม่สามารถทำให้พวกเขาอับอายได้

“ไป!”

เสียงแส้ม้าดังขึ้น รถม้าก็เคลื่อนตัวออกจากอิ๋นเฉิง!

ทันทีที่พวกเขาออกจากป่าหมอก แสงไฟของจวนหลักก็สว่างขึ้น

เหมยชิงเกอยืนอยู่ที่ประตู ร้องไห้ทั้งน้ำตา