สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1512

เมื่อเห็นพวกเขา อินชิงเสวียนก็รู้สึกตื้นตันใจเช่นกัน

“เสี่ยวอานจื่อ อวิ๋นฉ่าย อวี้จิ่น ยายหลี่ พวกเจ้าอยู่กันทุกคน วิเศษไปเลย ลุกขึ้นมาพูดคุยกันเร็ว!”

อินชิงเสวียนช่วยพยุงทุกคนให้ลุกขึ้น ดวงตาชื้น

เมื่อเห็นพวกเขา นางก็พลันหวนนึกถึงช่วงเวลาที่เพิ่งข้ามภพมาอยู่ในตำหนักเย็นเป็นครั้งแรก ทุกอย่างเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

“ฮองเฮา ท่านกลับมาช่างดีจริงๆ!”

ทั้งหมดต่างมาห้อมล้อมอินชิงเสวียนไว้ตรงกลาง กอดนางเต็มรัก อินชิงเสวียนก็กอดพวกเขาตอบเช่นกัน ทุกคนต่างวุ่นวายกันอยู่พักหนึ่งก่อนจะเข้าวัง

ระหว่างทาง เสี่ยวอานจื่อก็พูดเจื้อยแจ้ว “ฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ ตำหนักเย็นถูกรื้อแล้ว ฝ่าบาทสร้างสวนสนุกที่นั่น องค์ชายน้อยมีที่เล่นสนุกแล้ว”

อินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจ

“แล้วคนในตำหนักเย็นล่ะ สวีจือย่วนอยู่ที่นั่นไม่ใช่หรือ”

ตอนที่นางจากไปเหมือนว่าสวีจือย่วนยังอยู่ในตำหนักเย็นอยู่เลย

ยายหลี่ลดเสียงกระซิบว่า “หม่อมฉันได้ยินมาว่า นายหญิงสวีฆ่าตัวตาย ร่างถูกโยนลงในสุสานไร้ญาติ”

“อ้อ”

อินชิงเสวียนเข้าใจแล้ว

จะเป็นการฆ่าตัวตายหรือไม่นั้น ไม่ต้องบอกก็รู้

แม้ว่าจะถูกเย่จิ่งอวี้ประหารอย่างลับๆ แต่ก็นับว่าสมควรตายแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นเราไปดูกันเถอะ”

ระหว่างทาง อวิ๋นฉ่ายอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ฮองเฮาเพคะ ฝ่าบาทไม่ได้เสด็จออกไปรับท่านหรือ”

พวกนางถูกพาตัวกลับมาได้สิบวันแล้ว ฝ่าบาทเห็นคนเหล่านี้ก็แสดงท่าทีเย็นชา และไม่เห็นออกไปรับนางด้วย เสียแรงที่ฮองเฮาทุ่มเทเพื่อเขามากมาย ช่างไร้หัวใจจริงๆ

เมื่อเห็นสีหน้าโกรธเคืองบนใบหน้าของหญิงสาว อินชิงเสวียนก็เดาได้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ ครุ่นคิดครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะไม่บอกพวกเขาเรื่องเสด็จอา

“ฝ่าบาทมีงานหลายสิ่งที่ต้องทำ อีกอย่างก็ใช่ว่าข้าจะเดินเองไม่ได้ ไม่จำเป็นต้องไปรับหรอก”

อวิ๋นฉ่ายพวกนางยังไม่รู้ว่าทำไมอินชิงเสวียนจึงออกจากเมือง แต่ก็ยากที่จะเอ่ยถาม

ทั้งหมดกลับไปยังตำหนักจินอู๋อย่างเอิกเกริก ในตำหนักล้วนเต็มไปด้วยขันทีและนางกำนัลรออยู่แล้ว