สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1531

“ข้าเอง!”

อยู่ๆ อินชิงเสวียนก็นึกสนุก กระโดดขึ้นไปบนแท่นสูง

เมื่อเห็นนางชัดเจน คนบนแท่นก็ยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความดีใจ

“อิน...”

นางพูดได้คำเดียว จากนั้นรีบเปลี่ยนคำพูด คุกเข่าลงแล้วพูดว่า “หน่วยรักษาการณ์ฝั่งซ้ายฟางรั่ว ขอน้อมถวายพระพรฮองเฮาเพคะ”

อินชิงเสวียนเอื้อมมือไปประคองนางขึ้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เพียงพริบตาเดียวก็ไม่ได้เจอกันมาครึ่งปีแล้ว แม่นางฟางรั่วเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนเลย มีความกล้าหาญขนาดที่หมื่นคนก็ขวางไม่อยู่ ทำให้สตรีทั่วทั้งแผ่นดินรู้สึกภาคภูมิใจจริงๆ”

ฟางรั่วถูกอินชิงเสวียนยกย่องจนดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาตินัก นางก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ฮองเฮาตรัสยกย่องเกินไปแล้ว”

นางพูดด้วยกระแสเสียงสงบ ก้องกังวานราวกับว่าเสียงโลหะกระทบกัน คิดว่านางคงใช้น้ำพุวิญญาณที่ตัวเองเก็บไว้ให้ จนก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้ว

“คำยกย่องใช่ว่าจะไม่มีมูล เจ้าเก่งมากจริงๆ ข้ามองคนไม่ผิด คนเหล่านี้เป็นลูกน้องของเจ้าหรือ”

อินชิงเสวียนหันความสนใจไปยังคนที่เบื้องล่างแท่นประลอง

ฟางรั่วพยักหน้า

“สตรีทุกคนในค่ายกำลังสอบวิชาการต่อสู้ หลังจากพวกนางสอบเสร็จสิ้น ฮองเฮาก็จะสามารถชมความองอาจของพวกนางได้”

อินชิงเสวียนพูดอย่างมีความสุข “ดีมาก ถ้าเจ้าไม่ยุ่ง ก็พาข้าไปเดินชมหน่อย”

ฟางรั่วเข้าเป็นเจ้าหน้าที่ในราชสำนักแล้ว นางและกวนเซี่ยวต่างก็เป็นผู้นำกองพัน หากมีสงคราม ทั้งสองสามารถเป็นผู้นำทัพได้ตลอดเวลา ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องสอบแล้ว

“เพคะ”

ฟางรั่วติดตามอินชิงเสวียนอยู่เบื้องหลัง แม้ว่านางจะดูไม่เต็มใจเล็กน้อย เพราะอยากจะขึ้นไปประลองทักษะมากกว่า

อย่างไรก็ตามจอมพลเฒ่ากวนไม่เห็นด้วย ยืนกรานที่จะให้นางพักผ่อนอย่างเต็มที่ บางที ภายหน้านางอาจมีลูกก็ได้

เนื่องจากข้อบกพร่องของนางเอง ฟางรั่วจึงไม่กล้าพูดอะไร จำต้องยอมรับชะตากรรม ทว่าในใจอดไม่ได้ที่จะคาดหวังว่า สวรรค์จะเมตตานางสักครั้ง ทำให้นางมีทายาทไว้สืบสกุลให้กับตระกูลกวน

“ทำไมรึ?”